Door Steven

Toen ik de atletensite te Menen wilde betreden, werd ik prompt tegengehouden door een vrijwilligster. “Dat de site enkel te betreden was door atleten!”. Ik stak m’n broek wat naar beneden, zodoende dat de tattoo van Erika Vlieghe, die ik recent naast m’n kruis liet aanbrengen, zichtbaar werd. Alsof dat nog niet genoeg was, kantelde ik het hoofd 45 graden, stapte op haar af en bezorgde haar een alternatieve variant van de speekseltest. Uiteraard werd mijn immuniteit bevestigd en de doorgang verschaft.

De motivatie was de laatste weken weleens wat zoek. Niettemin Leen en ik ingeschreven waren voor de 1/3 triatlon van Viersel (1,5km zwemmen, 60km fietsen en 15km lopen), bleef het tot zo’n 10 dagen voor de start onduidelijk of de wedstrijd al dan niet zou plaatsvinden. En intussen regende het afgelastingen. Corona, weet je wel! Het is in dergelijke omstandigheden niet altijd evident om de noodzakelijke intensieve trainingen toch te verrichten. Leen trok het haar wat minder aan. De plaats in de rangschikking was voor haar van ondergeschikt belang. Mij kon het eigenlijk ook niet schelen waar ik eindigde in de uitslag. Zolang het maar vooraan was.

Door Steven

Beste Lorenzo,
​
Tot u schrijft Steven, (top)coach van de levensgezel van Leen. Toen ik enkele maanden geleden vernam dat Leen en Jeroen opnieuw zouden deelnemen aan een volledige triatlon (Roth, juli 2020), en ik vernam dat Leen op zoek was naar een coach, was ik in mijn nopjes. Uiteraard dacht ik dat die eer mij toebedeeld zou worden. Groot was dan ook mijn ontgoocheling toen ik vernam dat Leen voor jou had gekozen. Een Hollander begot!

Door Steven

Enkele weken na het debacle in Namen kreeg ik een mailtje van Jeroen in de bus. “Of ik geen programmaatje voor de marathon in Brugge kon opstellen?”. “Want zonder degelijke coach zou het verbreken van dat persoonlijke record (NVDR: 2:44:31, Antwerpen 2018) er toch nooit van komen!”. Dus ik op een avond naar Jeroen thuis, waar ik ‘m uiteraard terug vond op zijn geliefkoosde plekje: in de zetel voor de TV. “Dat moet hier gedaan zijn met nootjes fretten, pinten zuipen en kutjes naaien!”*, maande ik onze man aan. “Want anders wordt dat hier alweer een fiasco van jewelste!”.

Rond 8u30 vertrekt een grote bende triatleten per fiets onder politiebegeleiding vanuit Knokke-Heist richting Sluis voor de start van de halve triatlon. Onder hen: mijn dierbare echtgenote, dierbare vader en mezelf. Nog maar de derde triatlon van het seizoen, en toch reeds de laatste. Ik wou het dit jaar dan ook wat kalmer aan doen op triatlonvlak. Qua aantal wedstrijden: dik geslaagd in mijn opzet! Maar eenmaal ik ingeschreven was, kon ik het niet laten om toch weer te beginnen trainen als een halve gek. Om het met de woorden van Tool te zeggen:

I don't want it
I just need it
To breathe, to feel, to know I'm alive​

Door coach Steven

Rollators en looprekjes worden aan de kant geschoven, been- en armprotheses worden vakkundig verwijderd en her en der wordt een vals gebit op sterk water gezet.  We schrijven kwart triatlon Viersel, zondag 25 augustus 14u 's middags, zon, 31°C, een Duveltje in de hand, om en bij de 180 oude mannen die zich klaar maken om het water in te duiken voor 1.000m zwemmen. Onder hen  mijn poulain, die afgezien van enkele verse bijters in zijn bek nog geen andere wisselstukken in zijn lichaam heeft steken. Het merendeel van de atleten is al volop aan het zweten vooraleer nog maar de eerste inspanning geleverd is. Ik klop dan ook den Toine op z'n rug (mogelijks hierbij enkele ruggenwervels verbrijzelend; broze jongens, die Van Overmeires!) en fluister "Dat kan hier nog iets moois worden!".

Geen verslagje wegens vakantie, maar voor de volledigheid wel een link naar de resultaten:

results.myvtdl.be/print?type=scratch&event=1402

Dries,
 
Driemaal is scheepsrecht! Dat moet je ook gedacht hebben toen we het plan opvatten om samen aan de start te staan van de marathon van Namen. Na 2 eerdere pogingen (Eindhoven 2016: DNF, Eindhoven 2017: DNS) werd het tijd om eindelijk te bewijzen dat je in staat was om een dijk van een marathon neer te zetten. Het is te zeggen, eentje ruim onder de 3 uur, anders vond je het niet de moeite om te starten. Dries, je bent me der eentje!

Als voorbereiding op de marathon van Namen op 12 mei, gaven Leen en ik present in de halve marathon van Hamme op 10 maart. Vorig jaar kwamen we hier ook beiden aan de start. Een kleinschalige gemoedelijke organisatie, vlakbij de deur, mooi parcours en heel goedkoop: wat wil je nog meer? Daarenboven ging ik hier vorig jaar met de overwinning aan de haal en had ik uiteraard mijn titel te verdedigen... En dit ondanks dat het KMI vanaf de middag hevige rukwinden tot 100km/u voorspelde.

September 2017. De kogel is door de kerk: Leen en ik schrijven ons in voor onze allereerste volledige triatlon: de Challenge Almere op 8 september 2018. Leen neemt een coach onder de arm, ikzelf probeer het traject richting Almere op eigen houtje af te haspelen. Tot en met onze 14-daagse gezinsvakantie begin juli programmeer ik, in vergelijking met voorgaande jaren, geen specifieke trainingen in. Daarna volgen nog 8 weken die wel hoofdzakelijk in functie van Almere staan (zie bijlage). Het is onze eerste triatlon over de volledige afstand, maar ik hou er rekening mee dat het mogelijks ook bij die ene zal blijven. Gezien dit gegeven, is 'uit doen' op zich niet mijn enige doel, ik wil meteen voor een scherpe eindtijd gaan. 3,8km zwemmen, 180km fietsen en tot slot nog 42,2km lopen: het blijven belachelijk grote afstanden. Maar ik hou de dingen graag eenvoudig, en denk dat er voor mezelf maar één goede weg richting succes leidt: belachelijk hard trainen.