Wat vooraf ging

Midden 2019 besluit ik om in 2020 nog eens aan een volledige triatlon deel te nemen. De tweede na Almere 2018. Ik laat mijn oog vallen op de Chtriman in Gravelines, Noord-Frankrijk. Waarom: niet te ver van huis, onnodig om een dag op voorhand ter plaatse te zijn, goedkoop (lees: minder duur), en geen profs aan de start waardoor ik podiumambities mag koesteren. 
​

Door coach Steven

Benzine: meer dan 2€ per liter, brood wordt een luxeproduct, gas- en elektriciteitsprijzen swingen de pan uit, huizen zijn al lang onbetaalbaar. Het was dus tijd om mijn contract met Jeroen te herzien. Ik moet ook overleven. Mijn gageverhoging van 50% (ik bracht de inflatie van de komende maanden ook al in rekening, voorzienig als ik ben) werd door onze sportman echter afgewimpeld alsof het een glas lauwe Heineken betrof. De successen die ik hem in het verleden aanreikte worden blijkbaar niet naar waarde geschat.

Ondankbare hond.

Beste Dries,
 
De Marathon van Eindhoven, deelname 3. Traditiegetrouw stuur ik jou een briefje, gezien ik goede herinneringen overhoud aan onze allereerste Marathon samen. Jij mogelijks wat minder. Vorige zondag helaas geen Dries Moonens te bespeuren op de deelnamelijst. Op jouw Strava profiel kwam ik te weten dat je dit jaar reeds 8 loopkilometers realiseerde. Mogelijks was dit één van de redenen om niet af te zakken naar Eindhoven. Je blijft een verstandige kerel.

Door coach Steven

Ik was in Brazilië wat op de derde coronagolf aan het surfen toen ik op donderdag 13 mei een bleitende Jeroen aan de telefoon kreeg. Hij had net bericht gekregen dat de halve triatlon van Lievegem, die twee dagen later van start zou moeten gaan, werd afgelast. Mogelijks zou het spel wel doorgaan op zaterdag 19 juni. ‘Of ik ‘m toch niet wou klaarstomen met mijn verfijnde trainingsmethodieken’, want zijn eigengereide werkwijze in de aanloop naar de marathon van Gent eind maart had tot een klein fiasco geleid. Wat kon het mij schelen, ik had maar één vraag. ‘Doet Leen ook mee?’.

Door Steven

Toen ik de atletensite te Menen wilde betreden, werd ik prompt tegengehouden door een vrijwilligster. “Dat de site enkel te betreden was door atleten!”. Ik stak m’n broek wat naar beneden, zodoende dat de tattoo van Erika Vlieghe, die ik recent naast m’n kruis liet aanbrengen, zichtbaar werd. Alsof dat nog niet genoeg was, kantelde ik het hoofd 45 graden, stapte op haar af en bezorgde haar een alternatieve variant van de speekseltest. Uiteraard werd mijn immuniteit bevestigd en de doorgang verschaft.

De motivatie was de laatste weken weleens wat zoek. Niettemin Leen en ik ingeschreven waren voor de 1/3 triatlon van Viersel (1,5km zwemmen, 60km fietsen en 15km lopen), bleef het tot zo’n 10 dagen voor de start onduidelijk of de wedstrijd al dan niet zou plaatsvinden. En intussen regende het afgelastingen. Corona, weet je wel! Het is in dergelijke omstandigheden niet altijd evident om de noodzakelijke intensieve trainingen toch te verrichten. Leen trok het haar wat minder aan. De plaats in de rangschikking was voor haar van ondergeschikt belang. Mij kon het eigenlijk ook niet schelen waar ik eindigde in de uitslag. Zolang het maar vooraan was.

Door Steven

Beste Lorenzo,
​
Tot u schrijft Steven, (top)coach van de levensgezel van Leen. Toen ik enkele maanden geleden vernam dat Leen en Jeroen opnieuw zouden deelnemen aan een volledige triatlon (Roth, juli 2020), en ik vernam dat Leen op zoek was naar een coach, was ik in mijn nopjes. Uiteraard dacht ik dat die eer mij toebedeeld zou worden. Groot was dan ook mijn ontgoocheling toen ik vernam dat Leen voor jou had gekozen. Een Hollander begot!

Door Steven

Enkele weken na het debacle in Namen kreeg ik een mailtje van Jeroen in de bus. “Of ik geen programmaatje voor de marathon in Brugge kon opstellen?”. “Want zonder degelijke coach zou het verbreken van dat persoonlijke record (NVDR: 2:44:31, Antwerpen 2018) er toch nooit van komen!”. Dus ik op een avond naar Jeroen thuis, waar ik ‘m uiteraard terug vond op zijn geliefkoosde plekje: in de zetel voor de TV. “Dat moet hier gedaan zijn met nootjes fretten, pinten zuipen en kutjes naaien!”*, maande ik onze man aan. “Want anders wordt dat hier alweer een fiasco van jewelste!”.

Rond 8u30 vertrekt een grote bende triatleten per fiets onder politiebegeleiding vanuit Knokke-Heist richting Sluis voor de start van de halve triatlon. Onder hen: mijn dierbare echtgenote, dierbare vader en mezelf. Nog maar de derde triatlon van het seizoen, en toch reeds de laatste. Ik wou het dit jaar dan ook wat kalmer aan doen op triatlonvlak. Qua aantal wedstrijden: dik geslaagd in mijn opzet! Maar eenmaal ik ingeschreven was, kon ik het niet laten om toch weer te beginnen trainen als een halve gek. Om het met de woorden van Tool te zeggen:

I don't want it
I just need it
To breathe, to feel, to know I'm alive​

Door coach Steven

Rollators en looprekjes worden aan de kant geschoven, been- en armprotheses worden vakkundig verwijderd en her en der wordt een vals gebit op sterk water gezet.  We schrijven kwart triatlon Viersel, zondag 25 augustus 14u 's middags, zon, 31°C, een Duveltje in de hand, om en bij de 180 oude mannen die zich klaar maken om het water in te duiken voor 1.000m zwemmen. Onder hen  mijn poulain, die afgezien van enkele verse bijters in zijn bek nog geen andere wisselstukken in zijn lichaam heeft steken. Het merendeel van de atleten is al volop aan het zweten vooraleer nog maar de eerste inspanning geleverd is. Ik klop dan ook den Toine op z'n rug (mogelijks hierbij enkele ruggenwervels verbrijzelend; broze jongens, die Van Overmeires!) en fluister "Dat kan hier nog iets moois worden!".