Halve triatlon Knokke 2019

Rond 8u30 vertrekt een grote bende triatleten per fiets onder politiebegeleiding vanuit Knokke-Heist richting Sluis voor de start van de halve triatlon. Onder hen: mijn dierbare echtgenote, dierbare vader en mezelf. Nog maar de derde triatlon van het seizoen, en toch reeds de laatste. Ik wou het dit jaar dan ook wat kalmer aan doen op triatlonvlak. Qua aantal wedstrijden: dik geslaagd in mijn opzet! Maar eenmaal ik ingeschreven was, kon ik het niet laten om toch weer te beginnen trainen als een halve gek. Om het met de woorden van Tool te zeggen:

I don't want it
I just need it
To breathe, to feel, to know I'm alive​

De weersvoorspellingen zijn niet al te best: 16°C, buien en veel wind. Maar voorlopig blijft het gelukkig droog. Iets voor 10u worden de atleten voor de Pro Wave stuk voor stuk aangekondigd: een tiental vrouwen en 18 mannen. Onder hen ook 3 mannen in mijn M40 categorie, waarvan 2 klasbakken (Michael Dewilde en Bert Verbeke) die buiten mijn bereik liggen. Podium halen wordt moeilijk.

Nadat de Pro Wave van start is gegaan, worden ook alle andere atleten te water gelaten. Dit via een rolling start: 2 atleten per 4 seconden. Ik schuif aan bij de eerste groep zwemmers die de 1.900m onder de 31 minuten hopen te klaren. Een tijdsregistratiemat op het einde van de kaai, net voor het inspringen van de Damse Vaart, zorgt ervoor dat iedereen een eerlijke eindtijd krijgt. De eerste keer dat ik dit meemaak, zo’n rolling start. Eigenlijk een zegen: heel relax het water in. De dubbele salto met drievoudige schroef laat ik achterwege om de rest van de ruim 500 andere starters de moed niet te ontnemen.

Ik vind onmiddellijk een mooi tempo en krijg slechts één moeilijk moment: bij het keerpunt in Sluis centrum. Een heerlijke walm van vers gebakken wafels penetreert mijn neusgaten. Hoeveel karakter moet je hebben om niet aan wal te kruipen en die verrekte triatlon te laten voor wat het is? Maar je weet: ik ben een taaie, zwem verder en spring na 29’31’’ terug op het droge.

Na een voor mijn doen vlotte wissel spring ik op mijn tijdritfietsje voor een tripje van 90km doorheen het grensland. Een echt snelle starter ben ik niet, en ik heb niet de indruk dat dit er met de jaren beter op wordt. Toch heb ik al enkele plaatsjes goed gemaakt en staat er reeds een 15-tal kilometer op de teller vooraleer een eerste hardrijder me passeert. Toevallig ken ik de atleet, weet dat ik het tempo aan moet kunnen en hang mijn wagentje eraan (uiteraard de 10-meter regel respecterend).

Het kost moeite, maar zoals verwacht word ik beter met de kilometer. In die mate zelfs dat ik nog eens 15km verder zin heb om wat te versnellen. Maar net op het moment dat ik de leiding wil overnemen, krijg ik plots veel steken in mijn maag. Overduidelijk een teken Gods: ’t is nog te vroeg om je kruit te verschieten kerel! Wanneer gaat die God eens mee met z’n tijd beginnen gaan? Een Whatsappje was voor mij ook OK geweest.

En dus wacht ik wijselijk nog tot halfweg om de kop over te nemen van ons groepje, dat intussen uit een 5-tal fietsers bestaat. Het is niet de bedoeling om iedereen los te rijden, toch merk ik enkele kilometers verder dat niemand volgt. Ik geef flink van jetje en zorg ervoor dat ik op bepaalde stroken goed in m’n beugels geklemd blijf om een Froomie te vermijden: er staat bij tijden een serieus harde wind die me liefst met fiets en al de gracht wil inblazen.

Op 5 kilometer van het einde word ik alsnog bijgehaald door enkele andere hardrijders. Ik pik weer aan en haal nog eens alles uit de kast om te volgen. Wat later parkeer ik mijn fietsje en kan tevreden een gemiddelde snelheid van 38,2km/u aflezen.

Al dat gebeuk op de fiets laat wel zijn sporen na. De start van het loopnummer verloopt moeizaam. Onmiddellijk hevige spierpijn in mijn rechter vastus medialis (geen paniek indien je die niet weet liggen, ik heb het zelf ook moeten googlen), alsof er elk moment een serieuze kramp in kan schieten. Tevens wat steken in mijn middenrif als kers op de taart en je weet dat die resterende 21,1km geen ‘walk in the park’ zullen worden. Toch, enkele minuten later loop ik terug weer compleet in balans, wanneer ik ook hevige pijn begin te ondervinden in mijn linker vastus medialis. Elk nadeel heb z’n voordeel!

In loopronde 2 zie ik plots mijn schoonouders staan. Moeke schreeuwt ’50 seconden op de eerste!’. Uiteraard weet ik dat ze bedoelt ‘Jeroen, jongen, je loopt in een verloren positie op 1 loopronde plus nog eens 50 seconden van de eerste!’. Maar dat bekt uiteraard wat moeilijk, en mijn schoonmama vindt me een toffe peer die me deze afgang ten aanzien van de andere in haar buurt aanwezige toeschouwers wou besparen. Soit, over het lopen valt er anders weinig te vertellen: ’t was pijnlijk en ik was dan ook blij dat ik er vanaf was.

Eens de finish gepasseerd, zie ik op het grote scherm tot mijn spijt dat ik slechts vierde ben geworden in mijn categorie, echter wel net voor die andere derde M40 uit de Pro Wave. Benieuwd wie er voor me eindigde, speur ik naar de andere mannen uit de M40 categorie. Ik lees, zoals verwacht, Michael en Bert af, maar constateer dan dat Arne Devliegher ook verkeerdelijk in de M40 werd ingedeeld. Arne is immers een topper van eind in de twintig. Yep, het podium is binnen!

Maar, beste lezer, de klap op de vuurpijl moet dan nog komen. Tijdens de ceremonie protocolaire later op de middag worden alle winnaars van hun age group in de bloemetjes gezet. Dames worden geflankeerd door de heren van dezelfde leeftijdscategorie. Ik sta uiteraard al te popelen als een klein kind om op dat podium te springen, als plots een ‘Leen’ als derde op het podium geroepen wordt. Leen en ik kijken mekaar verbazend aan. ‘Met een eindtijd van 5u39m, Leen Van Overtveldt op plaats 3’. Totaal onverwacht en overgelukkig hijst Leen zich op het podium. Wat later kan ik haar gaan vergezellen, één van de mooiste momenten uit mijn triatlongeschiedenis!

Daar staan we dan toch maar mooi samen te blinken op dat podium. Wat later gebeuren er dingen waarvan Leen me in m’n oor fluistert: ‘Vergeet het maar jongen, dit komt niet in jouw verslag, ik zal het in alle toonaarden ontkennen!’.

Sportieve groeten,
Jeroen

2019-09-07_uitslag_halve_triatlon_knokke.pdf
File Size:	580 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---

2019-09-07_uitslag_halve_triatlon_knokke_na_correctie.pdf
File Size:	277 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---

En hopelijk komt er op deze plaats ook nog een foto van het podium, want momenteel hebben we er nog geen. Onze bussen supporters waren reeds huiswaarts gekeerd en konden zodoende geen kiekje meer schieten.

Met dank aan Bert Verbeke en z'n echtgenote: