TRIATLON ROTH 2022

Wat vooraf ging

Midden 2019 besluit ik om in 2020 nog eens aan een volledige triatlon deel te nemen. De tweede na Almere 2018. Ik laat mijn oog vallen op de Chtriman in Gravelines, Noord-Frankrijk. Waarom: niet te ver van huis, onnodig om een dag op voorhand ter plaatse te zijn, goedkoop (lees: minder duur), en geen profs aan de start waardoor ik podiumambities mag koesteren. 
​

​Leen geeft echter ook aan nog een laatste keer een volledige triatlon te willen afwerken. Ze pluist de website van de Chtriman uit en besluit dat ze toch liever elders start. Ze vreest door het beperkt aantal deelnemers (“slechts” enkele honderden) op het einde van de wedstrijd in niemandsland te zullen lopen. En haar laatste volledige triatlon wil ze in schoonheid eindigen. Challenge Roth is meer haar ding (Challenge is de tegenhanger van Ironman). Eén van de oudste en meest geliefde triatlons in Europa. We besluiten dat ze zich zal proberen inschrijven wanneer de online registraties openen. “Proberen”, want de 3.200 individuele startplaatsen zijn zeer gegeerd en men dient klaar te zitten achter de PC wanneer de registraties openen om een ticketje te bemachtigen. Maar Leen heeft geluk en heeft haar startrecht te pakken.

Later op het jaar in december komt er nog een pakketje startplaatsen vrij, maar je dient hier nog eens 50€ extra op te hoesten, die weliswaar volledig doorgestort wordt naar een goed doel. Ik besluit om een poging te wagen en Leen te vergezellen richting Roth. Indien het niet lukt, zal ik de Chtriman doen en Leen een weekje later vergezellen naar Roth als supporter. Maar je raadt het nooit: ik ben erbij!

Bij de inschrijving merk ik dat je je kan opgeven voor de sub 9 uitdaging: de triatlon finishen binnen de 9u. Als dit lukt, stort de organisatie het inschrijvingsgeld (599€, nota bene!) terug. Elk jaar lukken er slechts enkele tientallen niet-profs erin om onder deze magische grens te duiken, maar gezien ik Almere finishte in 9u05, waag ik het erop. Ik schat de kans dat ik het haal maar in op 10%, maar het kost ten slotte niks extra. En het heeft als extra voordeel dat ik onmiddellijk na de profs mag starten, samen met een 200-tal anderen die eveneens de sub 9 droom ambiëren.

In 2020 wordt de triatlon echter geannuleerd, om gekende redenen. Van hetzelfde laken een broek in 2021. Gelukkig laat de (overigens perfecte) organisatie dit lang genoeg op voorhand weten, zodoende dat we ons niet voor niks te pleuris trainen.

2022 wordt dus het jaar!

De voorbereiding

Op basis van mijn ervaring in Almere stel ik opnieuw zelf een trainingsplan op, dit keer eentje van 10 weken (zie bijlage). Ik weet intussen wat ik nodig heb om goed te worden: volume, volume en nog eens volume. De weken zitten dus barstensvol trainingen en ik besef dat er hoogst waarschijnlijk enkele moeilijke periodes zullen komen.  Dergelijke voorbereidingen wegen immers niet alleen fysisch, maar voornamelijk mentaal zwaar door. Ik ga ervan uit dat ik een van die komende weken wel eens veel zin zou kunnen hebben om in een hoekje te beginnen huilen. Maar geen grootse prestaties zonder grootse opofferingen.

Maar om de een of andere reden verlopen de trainingen perfect. Het weer zit mee, ik heb (met uitzondering van enkele dagen waar ik een stevige verkoudheid te pakken heb) geen offdays, mentaal raak ik niet uitgeput, alles loopt op wieltjes! Ik merk zelfs dat de snelheden die ik ontwikkel tijdens de lange duurtrainingen een beetje hoger liggen dan 4 jaar terug, en dit zonder dat het me extra moeite kost. En dat op m’n 44ste, wie had dat ooit kunnen denken!? Anderzijds heb ik door de jaren heen wel een zeer brede basis ontwikkeld, eentje waarop je een huisje kan bouwen. Laten we er misschien zelfs een klein appartementsblokje van maken. En deze basisconditie is voor alle duidelijkheid meer dan noodzakelijk om het 10-wekenplan degelijk te kunnen afwerken, mocht je het ook zelf eens willen proberen.

Naarmate D-day nadert, krijg ik meer en meer het gevoel dat die sub 9 droom binnen de mogelijkheden moet liggen. Ik steek in topvorm en reis dan ook boordevol zelfvertrouwen naar Roth af.

Formaliteiten

De wedstrijd is op zondag, maar op donderdagavond begint reeds een vervelende periode. Fietsen wedstrijdklaar maken, koffers pakken, auto laden, afreis op vrijdag. Ter plaatste moet er nog tal van zaken geregeld worden. Dat de start, transitiezone 2, finish en ons hotel zich relatief ver van elkaar bevinden, maakt het er allemaal niet makkelijker op. Samengevat: veel gerij, veel geregel, veel lijstjes, veel volk, veel spanning. Nog korter samengevat: kut! (voor de details moet je de blog van Leen er maar eens op na slaan).

Wedstrijddag

Om 3u40 gaat de wekker af. Leen en ik spelen snel nog een pakketje boterhammen naar binnen, brengen de nummer-tattoos aan op onze armen en wrijven ons in met zonnemelk factor 50, er is immers zéér mooi weer voorspeld. Dan de auto in en zo’n 30 minuutjes rijden naar de startplaats. De zon komt op, er wordt rustgevende muziek gespeeld en al snel zijn we van onze laatste taken verlost: banden op spanning brengen, bidons plaatsen, sportsbars opbergen, zak voor T1 op z’n plaats leggen. Vanaf dan keert de innerlijke rust weer, vanaf nu kan er niks meer veranderen: de conditie is er en alle praktische beslommeringen liggen achter de rug.

Leen en ik lopen nog eens langs bij de profs, die ook hun voorbereidingen plegen. Op de startlijst niet minder dan 52 mannelijke en 16 vrouwelijke profs. Onder hen meer dan een handjevol wereldtoppers, zelfs enkelen die het WK Ironman Hawaï op hun naam konden schrijven: Anna Haug (1x), Sebastian Kienle (1x), Patrick Lange (2x) en last but not least levende legende Jan Frodeno (3x) (Frodeno zou helaas in het lopen moeten opgeven). Ik maak ook nog een praatje met onze Belgische vertegenwoordiger bij de profs, Ruben Geys: sympathieke kerel!

Ik warm me op en hijs me in mijn wetsuit. Intussen worden enkele luchtballonnen opgelaten, de muziek wordt opzwepender, de speaker van dienst licht het deelnemersveld toe, de supporters komen massaal langs de kant van / op de brug over het Main-Donaukanaal plaats vatten. Wat een sfeer! Naast de 3.200 individuele triatleten zijn er ook nog 650 estafette teams van de partij. We kunnen uiteraard niet met z’n allen tegelijk het kanaal induiken, het deelnemersveld wordt verdeeld in verschillende waves van om en bij de 200 atleten.

Stipt om 6u30 wordt via een oorverdovend kanonschot de wedstrijd op gang geschoten voor de mannelijke profs, 3 minuten erna gevolgd door de vrouwelijke profs.

Als eerste wave na de profs zal om 6u50 de sub 9 wave van start gaan. Tijd dus voor een laatste intense knuffel met Leen, we wensen elkaar veel succes en nemen afscheid van elkaar.

Om onder de 9u te duiken ga ik uit van volgende tijden, analoog aan mijn aanvangsplan in Almere: 1u zwemmen, 5 minuten wisselen, 4u50 fietsen, 5 minuten wisselen, 3u lopen. Al hoop ik dat de wissels vlotter verlopen, zodoende dat er enigszins wat reserve kan opgebouwd worden tegen dat ik aan het loopnummer moet beginnen. Almere in gedachten, moet vooral het fietsnummer beter (sneller) uitgevoerd worden.

3,8km zwemmen

Ik verwacht in mijn sub 9 startwave geen pannenkoeken te vinden, en weet dat zwemmen niet mijn sterkste discipline is. Ik ga dan ook niet vooraan aan de startlijn liggen, maar neem ergens halfweg het pak plaats. Weinig of geen zenuwen te bespeuren, ik ben meer dan voldoende getraind, ik heb geen schrik van de afstanden en weet met 100% zekerheid dat ik zal finishen. De vraag is alleen hoe snel ik dit varkentje zal wassen.

Ook onze wedstrijd wordt via een kanonschot op gang geschoten. Ik raak vlot weg en zoals verwacht zijn er geen al te grote snelheidsverschillen bij de zwemmers rondom me. Dus gelukkig ook geen geduw en getrek. Ik raak al snel in een goed ritme en voel me goed. Ik zal het overgrote deel van het zwemnummer in de voeten kunnen zwemmen van lotgenoten, wat toch een beetje scheelt in de inspanning. Voor ik het weet mag ik me al terug opmaken om aan wal te gaan. Ik check m’n uurwerk en zie dat ik mijn start alvast niet gemist heb.
​
00:59:05

Transitie 1

Ik loop naar de wisseltent en gris ondertussen mijn rode zak met koersschoenen, koerskousen en nummergordel mee. 50m verder stel ik echter vast dat ik per abuis ook het zakje van een collega triatleet heb meegenomen. Bij hem zat er wellicht enkel een nummer in de zak (de schoenen staken waarschijnlijk reeds in de klikpedalen), waardoor ik dit pas laattijdig merkte. Ik ga die kerel zijn wedstrijd hier niet vergallen, en loop terug naar de plek waar ik de zak opraapte en zet ‘m terug. Het zal wel niet op dat halve minuutje komen, hoop ik…

In de wisseltent word ik opgewacht door één van de vrijwilligers die me uit mijn wetsuit helpt, de inhoud van de rode zak naar boven tovert, me mijn koerskousen en -schoenen aanreikt en daarbovenop ook nog eens mijn wetsuit, badmuts en zwembril opbergt in de rode zak. Wat een luxe! Daarna een spurtje naar de fiets en knallen maar!

00:59:05 + 00:03:05 = 01:02:10

180km fietsen
​
(uiteraard non-drafting, we moeten steeds minstens 10m afstand houden tot elkaar)
​
Om de 180km te fietsen in 4u50 moet ik een gemiddelde nastreven van 37,2km/u. Maar dat is op dit parcours makkelijker gezegd dan gedaan, het gaat immers constant op en af. In totaal liggen er zo’n 1.600 hoogtemeters verspreid over het parcours. Ik kan de eerste tientallen kilometers dan ook niks opmaken uit mijn gemiddelde snelheid, die steeds varieert tussen pakweg 35 en 40 km/u, een beetje afhankelijk of ik dan wel net een stuk bergop of bergaf achter de kiezen heb. Het zal pas op het einde van de eerste van twee fietsronden duidelijk worden of ik op schema lig.
Regelmatig moet er geswitcht worden tussen de allergrootste versnelling en de allerkleinste, maar in het algemeen kan de vaart er wel goed ingehouden worden. Dit door de quasi steeds goede kwaliteit van het asfalt, maar tevens omdat de aanwezige bochten steeds aan relatief hoge snelheid genomen kunnen worden.

​Onderweg doorkruisen we verschillende dorpjes, waar een heus volksfeest aan de gang is. De (duizenden!) Duitsers supporteren met volle overgave, al dan niet met een kruik verschraald bier in de ene hand en een braadworst in de andere.

Ik denk aan mijn vader die er graag bij was geweest, mijn grootste supporter. Maar de omstandigheden lieten het niet toe om iets mee te pikken van het zwemmen en het fietsen, hij zou pas tegen het loopnummer met het openbaar vervoer aan het parcours kunnen arriveren. Ik had hem dan ook uit het hoofd gepraat om af te zakken naar Roth. Te veel moeite om uiteindelijk weinig van de wedstrijd te zien. Ik stel me voor dat hij achter de PC zit gekluisterd om de tussentijden van zoonlief en schoondochter met argusogen op te volgen!
​
Het hoogtepunt op het fietsparcours is de doortocht op Solarer Berg in Hilpoltstein, nabij de zwemstart. Hier hebben duizenden supporters (ik overdrijf niet!) verzamelen geblazen. Bij het uitkomen van de bocht richting de helling doemt plots het volk voor je op. In eerste instantie nog in bedwang gehouden door nadarhekken, maar na enkele honderden meters volledig vrij gelaten. Er vormt zich langs links en rechts een haag van mensen, er is maar genoeg doorgangsruimte voor de passage van één atleet tegelijk. We worden getrakteerd op luid applaus, gezang, gejoel, zelfs heuse Mexican waves. Echt een zottekot, dit is kicken! Met een brede glimlach rijd ik naar boven en tracht de energie in me op te zuigen!
 

20km verder zit mijn eerste fietsronde erop en kan ik een gemiddelde snelheid van 37,8km/u aflezen op mijn fietscomputertje. En ik voel me nog meer dan prima! Zelfs als ik de tweede ronde een beetje moet inleveren, moet die 4u50 in orde komen!

Bovenop de brug aan de zwemstart hoor ik plots iemand luid “Allez Jeroen!” roepen. Ik kijk opzij en val bijna van mijn fiets van het schrikken. Mijn maat Koen staat langs de kant van de weg! Hij heeft speciaal en zonder dat ik ervan wist de 700km-verplaatsing naar Roth gemaakt om te komen supporteren. Knettergek, maar ik apprecieer het enorm! Kippenvel!
De tweede ronde verloopt gelijklopend aan de eerste. Alleen zijn er nu al een pak meer atleten op het parcours, die in de waves na ons gestart zijn. Met regelmaat van de klok haal ik atleten bij en laat ze achter. Dit houdt de motivatie hoog. Zelf speel ik tijdens die tweede ronde ook haasje over met Nederlander Rob, die ik steeds bergop passeer, waarna hij me op de beter lopende stukken terug inhaalt en achter laat. Bij één van die passages feliciteert hij me met mijn klimmersbenen.

Nogmaals kippenvel bij de tweede passage over de brug aan de zwemstart: ik herken niet alleen Koen deze keer, ook mijn petekind Benoit is erbij, én mijn vader! Wat een gelukzalig moment! De perfecte afsluiter van mijn fietsnummer.

Die tweede ronde moest ik inderdaad een beetje inleveren, maar bij de aankomst aan transitiezone 2 rest er nog steeds een gemiddelde snelheid van 37,6km/u op de teller! En niet onbelangrijk: ik voel me nog steeds kiplekker!

00:59:05 + 00:03:05 + 04:44:50 = 05:47:00

Transitie 2

In transitie 2 voel ik me een heuse prof! Ik word er opgewacht door enkele tientallen vrijwilligers die vrijwel niks omhanden hebben omdat op dit moment de atleten maar met mondjesmaat binnendruppelen. Ik hoef mijn fiets maar af te geven, zij zetten hem voor me weg! Er staat al iemand klaar met mijn transitiezak in de hand. In de tent haalt iemand mijn loopschoenen eruit. Het enige wat ik moet doen is mijn helm afzetten en schoenen wisselen. De vrijwilligers doen de rest. Opnieuw: wat een luxe! Voor ik het weet ben ik de tent uit!

00:59:05 + 00:03:05 + 04:44:50 + 00:01:10 = 05:48:10

42,2km lopen

Ik kijk op mijn uurwerk en zie dat ik nog ruim 3 uur en 10 minuten de tijd heb om mijn marathon af te werken. Met de conditie die ik heb zou dat een eitje moeten zijn. Maar het is intussen 12u40 en de temperatuur is opgelopen tot 30°C. Deze marathon zal afgewerkt moeten worden op het heetste moment van de dag, onder een loden zon.

Op de koop toe word ik reeds na enkele honderden meters getrakteerd op hevige steken over de gehele breedte van mijn middenrif. Ook mijn voeten doen behoorlijk pijn bij elke landing, wellicht een gevolg van de warmte. Niettegenstaande ik me conditioneel nog top voel, heeft het zwemmen en fietsen blijkbaar toch de nodige sporen achtergelaten. Het wordt al snel duidelijk dat ik deze marathon niet zal kunnen afwerken in de vooropgestelde 3u, ik zal de opgebouwde tijdsreserve broodnodig hebben.

We lopen 4km richting het Main-Donaukanaal, waar we een grindpad oplopen. De eerstvolgende 4 kilometer zijn zuidwaarts, waarna we 180° keren en 10km noordwaarts lopen, om dan opnieuw 6km zuidwaarts te lopen. In het begin is er nog wat schaduw van de bomen, maar het overgrote deel wordt onbeschut afgewerkt.

De pijn in mijn middenrif gaat helaas niet over en maant me constant aan om snelheid te minderen. Mijn uurwerk doet echter het tegenovergestelde. De reserve die ik heb geeft me de mogelijkheid om per kilometer zo’n 15 seconden trager te lopen dan vooropgesteld. Maar op het einde van de marathon moeten we nog behoorlijk wat hoogtemeters verwerken, dus ik weet dat ik nog extra marge moet houden. Ik probeer zuinig om te gaan met mijn opgebouwde tijdsreserve. En dat lukt, maar mijn God, wat is het zwaar.

Bij elke bevoorrading neem ik voldoende tijd om drank op te nemen en me af te koelen door enkele bekertjes water over het hoofd te gieten. Her en der staat men zelfs met heuse emmers om over je hoofd te kappen! Dat doet verschrikkelijk veel deugd, maar nadien loop je wel in je schoenen te sjokken dat het een aard heeft.

Ik kom halfweg de marathon door in 1u31, dat geeft me moed! Na 25km mag ik het grindpad eindelijk verlaten. Ik kruis er mijn vader, Koen en Benoit die hevig staan te supporteren. Ik meld dat ik het zwaar te verduren heb.

Na 30km passeer ik de afslag naar de finish. Profs druppelen nog binnen. Zelf moet ik de finish nog even uit het hoofd zetten, het moeilijkste deel van de marathon moet nog beginnen. De 160 hoogtemeters liggen voornamelijk in de laatste 12 kilometer verspreid. Via Roth centrum lopen we richting Büchenbach. Tussen kilometer 32 en 34 loopt de weg flink op. De opgebouwde tijdsreserve blijkt hard van pas te komen, want ik moet het tempo serieus milderen.

Tijdens het klimmen begin ik opkomende krampen te krijgen in mijn rechter hamstring. Wat verder besluit mijn linker hamstring naar hetzelfde feestje te komen. Nog nooit meegemaakt! Ik vertraag nog een beetje, als die krampen volledig doorkomen, sta ik geparkeerd langs de weg en mag ik wel een dikke streep trekken door de sub 9 ambities. En we zijn er zo kort bij!

Maar Büchenbach wordt gehaald, we draaien 180° en de laatste 6 kilometer richting finish worden ingezet. Nederlander Rob passeert me en vraagt of ik nog steeds superbenen heb. Ik antwoord in alle eerlijkheid dat ik volledig kapot zit. Maar hij steekt me een hart onder de riem: “We hebben nog meer dan 30 minuten, we gaan het halen!!!”.

Die laatste 6km zijn een echte lijdensweg. Het is hoog tijd dat die finish in zicht komt. We worden nog fantastisch aangemoedigd, maar ik loop er wat afwezig bij. Ik zit constant met mijn gedachten met de nog steeds aanwezige opkomende krampen enerzijds, en de tikkende klok anderzijds. Dansen op een slappe koord.

Maar die finish komt wel degelijk in zicht. We lopen het stadspark binnen, op weg naar het tijdelijk opgebouwd stadion, waar de streep getrokken is. Ik loop de groene loper op, hoor de speaker mijn naam vermelden. Koen, Benoit en mijn vader schreeuwen me over de meet. Ik passeer de finish, steek de handen in de lucht, kijk naar de tijdsweergave en slaak een oerkreet van opluchting: ik heb het verdomme gehaald!

00:59:05 + 00:03:05 + 04:44:50 + 00:01:10 + 03:06:23 = 8:54:31
​

​
Recuperatie

Na de finish waggel ik wat verder. Ik voel me duizelig. Iemand van de medische ondersteuning vraagt of het gaat. Ik schud het hoofd. Ze biedt me een fles water aan, die ik over het hoofd giet. Ik hang wat aan de aanwezige nadarhekken. Ze vraagt of het betert. Ik schud nogmaals het hoofd en vraag of ik kan gaan zitten op het bankje achter de hekkens. Ze begeleidt me er heen. Mijn ademhaling wordt maar niet rustig, ik merk tintelingen in armen en benen. Ik heb zo’n dorst en er wordt me een cola aangereikt. Met moeite krijg ik één slok binnen. Een halve minuut later ligt mijn hele maaginhoud op de grond. Ik heb blijkbaar toch wat dieper in het krachtenarsenaal getast dan gedacht.

Men laat me nog 5 minuten ter plaatse, maar het betert niet. Men besluit dat het beter is dat ik naar de ziekentent verhuis. Ze vraagt of dit op eigen kracht zal lukken. Ik schud het hoofd. Ik moet op een brancard gaan liggen en word afgevoerd.

In de ziekentent wordt een eerste diagnose gesteld: hartslag, bloedruk en zuurstofsaturatie worden opgemeten en blijken tamelijk OK. De arts van dienst stelt wat vragen en concludeert: hitte-uitputting. In het komende uur zal ik 2 infusen toegereikt krijgen en enkele bekertjes water met een magnesiumoplossing.

Ik ga door een emotionele rollercoaster. Enerzijds ben ik supertrots dat ik mijn doelstelling gehaald heb, anderzijds ben ik beschaamd dat ik in de ziekenhuistent beland ben. Ik voel me slecht, ik heb regelmatig zin om te bleiten, ik ben volledig op, was dit het echt waard? Ik maak de overweging dat dit misschien ook maar eens mijn laatste volledige triatlon moet zijn. Wat heb ik nog te bewijzen? Ik denk aan Leen, die intussen ook aan het lopen moet zijn. Ik hoop dat het haar beter vergaat.

Maar na een half uurtje voel ik me al een pak beter en het tweede infuus zal het herstel alleen nog maar versnellen. Ik mag de ziekenboeg verlaten en ga nog wat extra drank en voeding opnemen in de recuperatiezone voor de atleten. Ik ga douchen en tegen dat ik mijn vader, Koen en Benoit terugzie ben ik helemaal hersteld. Ik check mijn smartphone en zie dat Leen het uitstekend aan het doen is, een pak van mijn hart! Ik had beloofd bij haar doortocht in Roth te komen supporteren, maar die afspraak heb ik door de omstandigheden gemist. Ik ben wel superblij dat we haar wat later in een vol en sfeervol stadium kunnen binnenhalen, en dit ruim 45 minuten vroeger dan ze zelf vooropgesteld had. Leen, je bent een kanjer! Wat later is Leen ook gerecupereerd en gewassen en vallen we mekaar bij het weerzien in de armen.

Wat een dag!
​

​Epiloog

Een dag later zitten we in de auto richting Zuid-Tirol in Italië, voor een deugddoende vakantie. Plots klinkt Queen met ‘These are the days of our lives’ uit de luidsprekers. Prachtig nummer, hoe toepasselijk kan het zijn. Ik voel wat traantjes opborrelen, maar heb geen behoefte om ertegenin te gaan. Ik kijk Leen recht in de ogen, ze heeft ook een moeilijk momentje. Ik zeg dat we tegen dat we 60 zijn met veel trots en heimwee naar deze periode zullen terugkijken. Ik besef ten volle dat we hier samen een heel mooi hoofdstuk in ons sportbestaan afsluiten. Beter wordt het niet.

Dit was mijn laatste verslagje, u was een mooi publiek,

Jeroen 

​

voorbereiding_roth_2022.pdf
File Size:	292 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---

top_100_men.pdf
File Size:	446 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---

top_10_agegroup_men.pdf
File Size:	141 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---

certificaat_jeroen_roth_2022.jpeg
File Size:	928 kb
File Type:	jpeg

Bestand downloaden

---