|
Door Steven Beste Lorenzo, Tot u schrijft Steven, (top)coach van de levensgezel van Leen. Toen ik enkele maanden geleden vernam dat Leen en Jeroen opnieuw zouden deelnemen aan een volledige triatlon (Roth, juli 2020), en ik vernam dat Leen op zoek was naar een coach, was ik in mijn nopjes. Uiteraard dacht ik dat die eer mij toebedeeld zou worden. Groot was dan ook mijn ontgoocheling toen ik vernam dat Leen voor jou had gekozen. Een Hollander begot! Ok, ik had al veel goeds over jou vernomen, en je was er glansrijk in geslaagd om haar in Almere vlotjes de finishlijn te laten overschrijden in haar allereerste volledige triatlon. Maar toch lag ik nachtenlang te piekeren waarom ze uiteindelijk niet voor mij koos. Gelukkig werd het me alsnog duidelijk: ze wou een coach op voldoende grote afstand, om haar relatie met mijn poulain niet in het gedrang te brengen. Toch voelde ik een zekere stress. Niet in het minst omdat we met ongelijke wapens strijden. Toen Leen tot je renstal toetrad, had je er meteen een topper bij. Jij kreeg als het ware een Ferrari Testarossa ter beschikking, carrosserie in perfecte staat, motor liep als een naaimachientje, de koplampen (en daar durf ik gif op innemen) nog nooit afgekeurd op de jaarlijkse controle omdat ze te laag zouden schijnen. Ik daarentegen, kreeg jaren geleden een deux chevaux gepresenteerd, lekkende koppakking, te pas en te onpas onsmakelijke knallen uit de uitlaatpijp en een versnellingspookje dat overduidelijk al betere tijden had gekend. Je begrijpt wel wat ik bedoel. Je zou nu misschien denken ‘Nou, nou, nou, dat coachje lijkt me een gefrustreerd gozertje te zijn!’. Dat klopt! Je begrijpt dat ik me toch enigszins wou bewijzen. Rond de eindejaarsperiode voelde ik echter de bui al hangen. Naar jaarlijkse traditie kweekte mijn mannetje z’n foie gras in eigen lichaam, afgetopt met een sausje van levercirrose. En dit terwijl de eerste wedstrijd van het jaar met rasse schreden naderde: Lier. Leen zou de 10km voor haar rekening nemen, mijn mannetje de halve marathon. Over de wedstrijd zelf kan ik weinig kwijt. Omwille van de meteorologische tristesse (2°C, mistig), verbleef ik het merendeel van de tijd in de sportkantine langsheen de atletiekpiste. Vandaaruit zag ik Leen fris en monter de finishlijn overschrijden en haar PR op de 10km aanscherpen, ik telde haar als 7e vrouw over de eindstreep. Jouw opdracht was alvast geslaagd. En toen begon het lange wachten op mijn atleet. Toen ben ik wel naar buiten gegaan, om met mijn eigen lichaamswarmte Leen te behoeden voor de koude. Dit, in navolging van Bart De Pauw (ter verduidelijking: een alom gerespecteerde bekende Vlaming, mocht hij in Nederlandse contreien minder bekend zijn) geheel ten behoeve van Leen haar gezondheid, mezelf volledig op de achtergrond schuivend. En toen zag ik in de verte een toploper binnenkomen. Fantastische loopstijl, ademhaling volledig onder controle, ritmiek ten top, focus op de eindstreep. In zijn spoor Jeroen, nek gebogen, ogen de grond in. En toen wist ik, dat komt niet goed. En inderdaad: slechts een 10e plaats was zijn deel. Weemoedig boog ik het hoofd. Maar ik heb voldoende eigenwaarde en eer om je toch een spreekwoordelijke hand te schudden en je te feliciteren met je eerste overwinning. Steven – Lorenzo: 0 – 1. Maar 2020 is nog lang! Met respectvolle groet, Steven 
1 Comment
Antoine
26/1/2020 04:41:11 pm
Als Steven inderdaad de kantine amper buiten komt, dan weet je dat de weersomstandigheden niet geweldig zijn. Des te groter is zijn ontgoocheling als hij zijn poulain slechts als tiende over de meet ziet lopen. Ik weet wel beter, alhoewel ik geen idee heb over het parcours zelf (want niet aanwezig). Een dikke proficiat is hier zeker op zijn plaats. Zo vroeg op het seizoen in de top tien eindigen, mag gerust als een knappe prestatie geboekstaafd worden. Leave a Reply. |
|||||
