Marathon EINDHOVEN 2021

Beste Dries,
 
De Marathon van Eindhoven, deelname 3. Traditiegetrouw stuur ik jou een briefje, gezien ik goede herinneringen overhoud aan onze allereerste Marathon samen. Jij mogelijks wat minder. Vorige zondag helaas geen Dries Moonens te bespeuren op de deelnamelijst. Op jouw Strava profiel kwam ik te weten dat je dit jaar reeds 8 loopkilometers realiseerde. Mogelijks was dit één van de redenen om niet af te zakken naar Eindhoven. Je blijft een verstandige kerel.

8 weken terug begon ik aan de voorbereiding, uiteraard niet vanaf nul, je kent me al een beetje. Die voorbereiding verliep niet altijd even vlekkeloos. Zo moest ik omwille van een voedselvergiftiging op m’n nonkels pensioenfeestje een nachtje doorbrengen met mijn hoofd op de toiletbril, Dries. Mogelijks heb je kwatongen horen beweren dat het eerder aan de zeven streekbieren lag, die ik voor de gezelligheid tot me had genomen. Maar Dries, er wordt wat afgeroddeld heden ten dage. 2 weken voor de wedstrijd kreeg ik Corona. Enfin, toch op z’n minst wat niezen, hoesten, keelpijn en slijm in neus en longen. Maar ik zie de dingen graag groots. Bij de dokter ging ik voor alle zekerheid niet langs. Mogelijks raadde die m’n deelname aan de Marathon alsnog af.
 
In de week voorafgaand aan de wedstrijd maakt het snot in het hoofd plaats voor wat vertwijfeling. Wat zal deze Marathon voor me in petto hebben? 43 jaar oud Dries, maar nog steeds naar dergelijke evenementen afzakken alsof al mijn hebben en houden op het spel staat. Is dat een zegen of een last?
 
Gelukkig moest ik toch niet alleen naar Eindhoven rijden. Zowel mijn lieftallige echtgenote als mijn vader vergezelden me. Leen zou er naar eigen zeggen haar laatste Marathon lopen. Enfin, toch wat betreft Marathons waarbij er niet voorafgaand 3,8km gezwommen en 180km gefietst moet worden. Mijn vader was blij om nog eens langs de zijlijn te staan.
 
Op naar het beursgebouw om de startnummers af te halen en ons wedstrijdtenue aan te spelen. Gelgordeltje rond binden, vaseline op de frictie plekken en een flinke dot triAnal aan m’n reet. Heb jij ook soms last van aambeien, Dries?
 
Even opwarmen en dan plaats nemen in onze startvakken. Leen zou de vlag van 4u15 volgen. Met het verbreken van mijn PR van 2u44 in het achterhoofd, zou ik de vlag van 2u40 volgen, Dries. Helaas vond ik ze niet. Vervelend.
 
Wedstrijdomstandigheden quasi ideaal: zonnig, droog, windstil en temperaturen rond de 10 graden Celsius. Om 10u stipt werd er geschoten. Er vielen geen doden, noch gewonden. Ik zag 13 Afrikanen uit de startblokken schieten alsof het een 400m wedstrijd betrof. Na 1 kilometer waren ze reeds uit het zicht verdwenen. Waanzin.
 
2u40 betekent ongeveer 3’47’’ per kilometer. Ik had graag aangesloten bij een groepje dat ongeveer dit tempo liep. Uiteraard achteraan, Dries, lui als ik ben. Dus maar even peilen bij de lopers rondom mij welk tempo ze in gedachten hadden. 4 minuten per kilometer hoorde ik van die gozers, die hun eerste 2 kilometers net afgehaspeld hadden in een gemiddeld tempo van 3’47’’ per kilometer. Zou jij dit vertrouwen, Dries? Ik niet. Opschuiven maar.
 
Een kilometertje verder kon ik aansluiten bij 2 mannen die mekaar kenden. Ze liepen zowaar naast mekaar met af en toe een babbeltje ertegenaan. Maar nog belangrijker, bleek toch wel dat die mannen exact het tempo liepen dat ik wou. Ik zat gebeiteld!
 
Nog een paar kilometer verder kregen we het gezelschap van een 4de man, die terugviel uit een groepje dat voor ons uitliep. Een oude man. Enfin, toch niet jonger dan mezelf. Het was een man van weinig woorden. Dit niet alleen omdat hij geen woord Nederlands of Engels sprak, maar ook omdat hij aan het hijgen was als een varken dat binnen gevoerd werd in een slachthuis. Hij liet me nota bene de binnenkant van zijn hand zien, waarop ‘2u40 a 2u41’ geschreven stond. Ik knipoogde en stak m’n duim op. Ik dacht bij mezelf, die gast zijn we over een kilometer alweer kwijt.
 
Om de 2,5 kilometer was er bevoorrading: sportdrank en/of water. Ik had me voorgenomen de vochtinname niet te verwaarlozen en vertraagde om minstens één bekertje naar binnen te kappen. Lees: ik slaagde erin om toch een deel van de inhoud niet over, maar in mezelf te gieten. Drinken aan 15km/u is niet zo makkelijk als het lijkt. De anderen dronken niet of nauwelijks, waardoor er steeds een gaatje van een 20-tal meter ontstond. Maar dat werd makkelijk dicht gelopen.
 
En zo ging het nog even verder. De ‘oude’ man bleef, tegen alle verwachting in, aanklampen. Het hijgen was er logischerwijs niet op geminderd. We passeerden halfweg na 1u20m33s. Een tikkeltje trager dan gewenst, maar soit. Hoe die eerste helft van de Marathon verteerd werd, Dries? Eitje!
 
Maar ik schrijf niet voor niks Marathon met een hoofdletter, Dries. Ik heb er de laatste jaren diep respect voor gekregen. In de hoop er ook wat respect voor terug te krijgen. De voorbije Marathons had ik halfweg nog wel al eens het gevoel gehad dat een nieuw PR in de maak was. Toch eindigden ze allen in dezelfde sfeer. Doffe ellende.
 
We waren nog maar net over halfweg, en de Marathon begon zijn naam waar te maken. Eén van onze twee gangmakers begon te klagen over krampen in de maag. 500m verder parkeerde hij plots aan de kant. Over and out.
 
Enkele kilometers verder knakte de rekker van onze hijger. Hij had het veel langer uitgezongen dan ik ook nog maar kon vermoeden, maar mirakels bestaan niet. Hij zou de wedstrijd niet uitlopen.
 
Na 25km bleven we nog met z’n tweeën over. Ik vertrouwde m’n kompaan toe dat ik sneller dan mijn PR aan het lopen was, maar dat ik aan kilometer 32 wel zou overnemen als ik me nog goed voelde. Uitstelgedrag.
 
Ik kreeg echter in het snotje dat we aan het vertragen waren. In die mate dat ik rond kilometer 29 het heft zelf in handen wou nemen. Vroeger dan gepland. Maar net op dat moment kwamen 2 mannen uit de achtergrond ons voorbij gesneld. God bestaat, Dries!
 
We moesten alle zeilen bijzetten om die gasten te volgen. Meer nog, mijn looppartner moest na enkele minuten de rol volledig lossen. Het tempo was er dan ook niet naast: wat volgde waren de snellere kilometers van de Marathon. Mijn hartslag ging tot tegen het plafond en nu bleek ik het varken te zijn op weg naar de slachtbank. Maar het einde was nabij: nog slechts een 10 kilometer te gaan. Bij voorkeur te lopen.
 
Het opgelopen gaatje aan de drankstand van 35km kreeg ik in eerste instantie niet meer gedicht. Maar het besef dat in deze fase van de wedstrijd een cadeau onder de vorm van 2 trekpaarden me niet gauw meer te beurt zou vallen, trok me over de streep om de tanden nog eens op mekaar te zetten. Mede door aanhoudende peptalk van één van de fietsbegeleiders van die gasten overbrugde ik de kloof. Ik had graag geschreven dat ik het gaatje dicht knalde, maar dicht kruipen ligt dichter bij de waarheid, Dries.
 
De laatste 6 kilometers begon ik echt af te tellen. Elke kilometer dat ik mijn wagonnetje kon aanhaken, zonder neer te zijgen, was mooi meegenomen. Mijn uurwerk gaf er de brui aan. Het is te zeggen, ik maakte mezelf wijs dat mijn uurwerk hartslagwaarden aangaf die onmogelijk zo hoog konden zijn. Ontkennen is één van mijn betere talenten, Dries.
 
Op 3 kilometer van het einde lopen we terug Eindhoven centrum binnen. Nog een dikke 10 minuten sterven en we zijn er.
 
Op 2 kilometer van de streep doe ik mijn eerste echte kopbeurt van de wedstrijd. Uiteraard niet omdat ik wonder boven wonder nog over een niet aangeboord krachtenarsenaal beschik, Dries. Ik demarreer weg van de 2 gozers, jedoch in de verkeerde richting.
 
Echt instorten doe ik niet meer. Dat is vrijwel onmogelijk ook, met de horden mensen die de laatste kilometers langsheen het parcours hebben postgevat en je vooruit schreeuwen. Maar echt genieten vóór de finishlijn is er ook deze keer niet bij, Dries. Dat zal voor een volgende keer zijn.
 
Loop je dan nog eens mee?
 
Met sportieve groeten,
Jeroen
 
http://results.sporthive.com/events/6850745558983373568/races/479756