Halve triatlon Lievegem 2021

Door coach Steven

Ik was in Brazilië wat op de derde coronagolf aan het surfen toen ik op donderdag 13 mei een bleitende Jeroen aan de telefoon kreeg. Hij had net bericht gekregen dat de halve triatlon van Lievegem, die twee dagen later van start zou moeten gaan, werd afgelast. Mogelijks zou het spel wel doorgaan op zaterdag 19 juni. ‘Of ik ‘m toch niet wou klaarstomen met mijn verfijnde trainingsmethodieken’, want zijn eigengereide werkwijze in de aanloop naar de marathon van Gent eind maart had tot een klein fiasco geleid. Wat kon het mij schelen, ik had maar één vraag. ‘Doet Leen ook mee?’.

​Ik dus linea recta het vliegtuig op richting Brussel, waar ik mijn gat afveegde met de toegestopte PLF formulieren. PLF’s invullen is een mooie bezigheid voor plichtbewuste idioten, randdebielen en andere Marc Van Ransten. Ik doe er niet aan mee.
 
Ik raadde Jeroen aan om indien mogelijk nog een hoogtestage in te lassen. ‘Komt in orde!’ zei Jeroen. Toen ik wat later vernam dat de hoogtestage was ingepland in het Franse Crillon-Le-Brave viel ik bijna van m’n stoel. Dat dorpje ligt begot een dikke 300m boven de zeespiegel! ‘Beter dan niks!’, antwoordde de opportunist. Enfin, de week voorafgaand aan de wedstrijdweek fietste ons maatje samen met z’n fietsmakkertjes nog een kleine 1.000km en 18.500 hoogtemeters bij mekaar.
 
Toch een klein risico, want mogelijks had al dat fiets labeur nog een negatieve weerslag op de wedstrijddag, en zou onze man trager zwemmen, fietsen en lopen. Maar mogelijks was de inspanning al voldoende verteerd, en zou hij het gewoon even traag doen als anders. In het beste geval was er een supercompensatie en zou ‘m minder traag zijn dan gewoonlijk. Interesseert het jou wat? Mij ook eigenlijk niet. Leen was van de partij.
 
Op zaterdagochtend was het dan zover. We spraken af bij den Toine, die nog eens in zijn nopjes was om zoon en schoondochter de ziel uit hun lijf te zien sporten. Het coronaleed had immers al behoorlijk wat van hun triatlonplanning in de war gestuurd. Wat kon het mij schelen. Ik werk met jaarcontracten.
 
Om 11u startten de jonge gasten, om 11u15 gevolgd door de oude mannen, waaronder Jeroen. Eerlijkheidshalve heb ik zijn start gemist, want ik stond nog in de startbox Leen, die om 11u30 zou starten, allerhande tips te geven. Een man moet zijn prioriteiten kennen.
 
Om 11u45 stond ik wel aan de zwem-exit, net op tijd om vast te stellen dat m’n poulain alweer dit 1.900m tellend zwemnummertje overleefd had. Met behulp van een scoutstouw hees hij zich uit het Schipdonkkanaal. Ik telde hem wel pas als 15e van z’n startwave aan wal. ‘Werk aan de winkel!’, riep ik ‘m toe.
 
Er dienden 5 fietsrondjes van 18km afgelegd te worden. Na het eerste rondje vroeg ik hoe het ging. ‘Een Ventoux in elke hamstring, het loopt voor geen meter!’, sakkerde hij. ‘Komt wel in orde!’, loog ik onze man wat moed in. Maar dankzij mijn morele steun, deed ‘m de volgende ronde toch al een dikke minuut van zijn rondetijd. Graag gedaan! De volgende ronden bevestigden: onze man kwam erdoor!
 
En zo fietste Jeroen zich naar een vijfde plaats onder de bejaarden bij de start van het lopen. ‘De eerste twee oude mannen zijn buiten schot, maar de andere twee zijn nog te pakken!’, informeerde ik. Den Toine supporterde ook uit volle borst en legde intussen alles vast op de gevoelige plaat.
 
De eerste loopkilometers leek Jeroen wel een kreupele: de Ventoux in de rechterhamstring was terug. Maar je kan Jeroen verwijten dat ‘m geen talent heeft, doorbijten kan ‘m wel! Na de eerste loopronde was de vierde plaats al binnen. Op naar de derde!
 
Intussen rolden de vrouwen één voor één de wisselzone binnen. Van Leen echter nog geen spoor. Ik begon me wat zorgen te maken, en downloadde vlug een snelcursus morele bijstand voor beginners (via 5G, want ik was al gevaccineerd!).
 
De wedstrijd van Jeroen liep intussen op zijn laatste benen. Hetzelfde kon gezegd worden van Jeroen zelf. En zoals verwacht had ik uiteindelijk toch m’n jongen weer voldoende op niveau gekregen: hij mocht het derde trapje van het podium bestijgen bij de oude jongens. Dat het beste er wat vanaf was, bleek bij het bestijgen van het podium. Het derde schavotje was zo’n halve meter hoog, en ruw geschat bleek dit zo’n 50cm te hoog voor onze jongen om er zijn lichaam vlot op te krijgen! Het einde van de sportcarrière lijkt me in zicht te zijn.
 
Naar huis met bloemen en cava, mijn begeleiding bleek weer van onbetaalbare waarde.
 
Met z’n drieën supporterden we nog volop voor ons Leentje, die intussen ook de loopschoenen had aangetrokken en onverdroten op jacht ging naar de voorlaatste vrouw in de wedstrijd. Maar ondanks een mooi tempo dat nooit stokte, kon de laatste plaats niet vermeden worden. Leen viel in m’n armen, mijn snelcursus kwam onmiddellijk van pas en ik regelde nog snel bij de organisatie een boeketje bloemen zodat het huilen met tuiten kon ophouden. Jeroen stond erbij, keek ernaar en sprak toen de legendarische woorden ‘Ik ga m’n fiets al op de auto zetten.’.
 
Leen, weet dat je altijd bij mij terecht kan als je het wat lastig krijgt in jullie huwelijk.
 
Sportieve groeten,
 
Steven

​Resultaten:
results.myvtdl.be/print?type=scratch&event=1668