Halve triatlon Menen 2020

Door Steven

Toen ik de atletensite te Menen wilde betreden, werd ik prompt tegengehouden door een vrijwilligster. “Dat de site enkel te betreden was door atleten!”. Ik stak m’n broek wat naar beneden, zodoende dat de tattoo van Erika Vlieghe, die ik recent naast m’n kruis liet aanbrengen, zichtbaar werd. Alsof dat nog niet genoeg was, kantelde ik het hoofd 45 graden, stapte op haar af en bezorgde haar een alternatieve variant van de speekseltest. Uiteraard werd mijn immuniteit bevestigd en de doorgang verschaft.

Wat verder stond onze jongen wat aan zijn fietsje te prutsen. Hij begroette me en vroeg hoe het met me was. “Om 5u opstaan om hier op tijd te geraken! En dat voor een bedrag van minder dan 4 cijfers per maand! Komt daar nog bij dat de organisatie het lumineuze idee had om als ontbijt sandwiches met looksalami te voorzien voor de vrijwilligers!”. Dat laatste kon onze man schijnbaar niet al te best plaatsen, maar ik had niet al te veel goesting om hier dieper op in te gaan. “Belangrijker, hoe is het met jou?”. “Mijn conditie piekt!”, was de reactie. “Top!” antwoordde ik. Later zou ik ‘m wel eens uitleggen dat er 3 soorten piekers bestaan. Mannen die kort en hoog pieken, mannen die minder hoog maar lang pieken, en dan Jeroen z’n soort: mannen die dénken dat ze pieken. Je moet zo’n jongen de moed niet ontnemen nog voor de wedstrijd van start is geschoten.
 
De halve triatlon van Menen fungeerde als afscheidswedstrijd van Frederik Van Lierde. Niet alleen véél deelnemers, maar ook een zeer sterk gestoffeerd deelnemersveld met enkele profs aan de start. Gezien Frederik samen met enkele andere ex-profs net zoals m’n poulain uitkwam in de H40-categorie, wist ik meteen dat onze man zijn podiumambities in z’n reet kon duwen. Niet onbegrijpelijk dat Toine en Leen betere dingen te doen hadden dan naar Menen af te zakken. Gelukkig ben ik dan nog steeds de rots in de branding. Geen dank Jeroen! Even floepte ik eruit dat ieder zichzelf respecterend sporter er beter de brui aan geeft éénmaal de kaap van 40 wordt gerond. Mijn flater beseffend, corrigeerde ik onmiddellijk met “Maar jij ziet er helemaal nog geen 40 uit, Jeroen!”. Hij geloofde het nog ook.
 
Nadat de 30 toppers om 8u de Leie indoken, was het tijd om de andere atleten via een rolling start het water in te laten. Deze keer had ik geen stress, ik was er gerust in dat Jeroen levend en wel de kant zou bereiken. Louis “Mega Toby” Talpe was immers ook van de partij en zou indien nodig nog wel een heldendaad verrichten. Het zwemmen verliep best vlot, de 1.900m werden overbrugd in minder dan een half uurtje.
 
Terwijl Jeroen de wisselzone inliep, vond ik het tijd om een koffietje te gaan nuttigen in de clubkantine van “Running Team Olympic Menen”. Ik nam er even de weekendeditie van De Standaard door, keuvelde nog wat met de barman en loste m’n blaas. Ik kwam net op tijd terug buiten om Jeroen z’n tijdritraketje te zien bestijgen (wat doet die jongen eigenlijk allemaal tijdens het wisselen!?) en gaf hem nog snel wat goede raad mee.
 
Jeroen en bochtenwerk, het is een beetje zoals de combinatie Ayrton Senna en Imola. Belooft niet veel goeds. Ik had dus bij de organisatie al mijn gewicht in de schaal gelegd om een zo makkelijk mogelijk fietsparcours te bekomen. Men kon niet vermijden dat er enig draai- en keerwerk nodig was in het centrum van Menen, maar daarna ging het pal rechtdoor via de licht glooiende N8 richting Ieper, 180 graden draaien en terug. Na de eerste van 3 rondjes kwam onze man door. “Het warmdraaien heeft lang genoeg geduurd, jongen! Gooi ‘m maar even op het buitenblad!”.
 
Na het opwarmrondje kwam onze man behoorlijk op dreef en ging de gemiddelde snelheid richting 40km/u. Ik vermoed dat ik zelf een gemiddelde snelheid van 45km/u zou kunnen neerzetten, en zodoende Frederik Van Lierde, Pieter Heemeryck en Bart Aernouts wat weerwerk zou kunnen bieden. Als ik met mijn Honda Wallaroo al op het parcours zou mogen uiteraard. Kommaneukers van een referees!
 
Na 86km fietsen hing je jouw fietsje terug aan het rek, en maakte je klaar voor het lopen. Ik kreeg het danig op m’n heupen van al dat geslenter en riep “Mocht Strava je wisseltijden ook publiceren, ge zou hier niet zo lopen tamzakken!”. Het is toch waar zeker!
 
Op weg voor 2 rondjes van 10,5km. “Niet te hard van stapel lopen!”, gaf ik ‘m mee. De zon was intussen al goed van jetje aan het geven. Bij het ingaan van de laatste loopronde bleek je echter bezig met het binnenstebuiten keren van je longen! Mocht er een coronavirus in gevlogen zijn, het zat zo diep dat je de rest van je leven positief zou testen. Je begon iets te brabbelen waar ik geen kl*ten van verstond. “Laat het denken maar aan mij over!”, gaf ik je mee, “probeer gewoon levend binnen te raken!”.
 
Bleek dat die gozer veel te weinig had gedronken tijdens de wedstrijd en dat brak ‘m uiteraard zuur op. Een gezonde geest in een gezond lichaam was nooit verder weg. Maar hoe zwaar je het ook te verduren kreeg, toch verraste je me opnieuw positief, Jeroen. Je toonde blijk van enige culturele bagage toen je de looppiste opliep en ik met enige verbeelding en Tsjaikovski in het achterhoofd duidelijk zag hoe je de dans van de stervende zwaan ten berde bracht. Op zo’n momenten kan ik mijn trots niet onder stoelen of banken steken, Jeroen. Hoed af!
 
Ik ving je op zoals het een topcoach betaamt en zei dat we tegen Roth 2021 toch nog een tandje zouden moeten bijsteken. Mocht ik je hoofd niet zo hard tussen mijn handen geklemd hebben, ik zou vermoed hebben dat je bevestigend knikte.
 
Sportieve groeten,
Steven
 
Resultaten:
http://results.myvtdl.be/print?type=scratch&event=1593
 
Een mooi wedstrijdverslag vind je trouwens nog hier:
https://www.focus-wtv.be/sport/afscheid-stijl-frederik-van-lierde-wint-allerlaatste-triatlon
 
Waarom Jeroen niet opgenomen werd in het verslag, blijft ook voor mij een raadsel. Ik zal binnenkort eens contact opnemen met de directie van Focus-WTV.