Kwart triatlon Viersel 2019

Door coach Steven

Rollators en looprekjes worden aan de kant geschoven, been- en armprotheses worden vakkundig verwijderd en her en der wordt een vals gebit op sterk water gezet.  We schrijven kwart triatlon Viersel, zondag 25 augustus 14u 's middags, zon, 31°C, een Duveltje in de hand, om en bij de 180 oude mannen die zich klaar maken om het water in te duiken voor 1.000m zwemmen. Onder hen  mijn poulain, die afgezien van enkele verse bijters in zijn bek nog geen andere wisselstukken in zijn lichaam heeft steken. Het merendeel van de atleten is al volop aan het zweten vooraleer nog maar de eerste inspanning geleverd is. Ik klop dan ook den Toine op z'n rug (mogelijks hierbij enkele ruggenwervels verbrijzelend; broze jongens, die Van Overmeires!) en fluister "Dat kan hier nog iets moois worden!".

Nadat 7 kathedralen van lichamen het water verlaten, zie ik ook het kapelletje van Jeroen het droge bereiken. Niet slecht gezwommen. "Anderhalve minuut!" schreeuwt Leen manlief toe, en ik vrees dat de bloemen reeds gaan vliegen zijn. "Ik ga het fietsen aanpakken als bij een volledige triatlon", aldus Jeroen, "de eerste 40 kilometer niet te zot doen!". #LuieKlootzak!
 
Na de eerste van 2 af te leggen fietsrondes van 20km, zie ik dan ook onze man met de vingers in de neus passeren in een groepje van 5. Elkeen de reglementaire tussenafstand van 10m voor niet-stayerwedstrijden respecterend. "Hij is hier aan het rond rijden als ne gast van 25 jaar!", meld ik. Den Toine bevestigt: "Mijn zoon is nogal traag van begrip, het zal nog wel enkele jaren duren vooraleer hij beseft dat hij de 40 reeds enige tijd gepasseerd is!".
 
Leen kwijt haar intussen prima van de haar toebedeelde taak: tussentijden opmeten. Een coach moet delegeren. "2m30s...", klinkt het wat bedroefd. De koplopers zijn gaan vliegen. Ik wil haar in mijn armen nemen, troosten, knuffelen, eventueel eens binnen doen. Maar dergelijke zaken komen de relatie coach-atleet maar zelden ten goede, dus toon ik me van mijn professionele kant. Je bent een topcoach of je bent het niet. #IkBenHet!
 
De 40km fietsen zitten er na iets meer dan een uurtje op, Jeroen steekt z'n sloffen aan en schiet als een raket uit de startblokken voor 10km lopen in de Vierselse bakoven. Dit echter nog steeds rond positie 8, op ruime afstand van de koplopers. Het hartritme doorboort onmiddellijk het plafond, de longen functioneren op maximaal vermogen, het zweet sproeit in den ronde en onze man begint te hijgen als een op sterven na dood paard. Als je je afvraagt waarom ik de coach ben en Jeroen de atleet, wel, de verhouding coach-atleet is een beetje zoals de verhouding tussen 2 tandemberijders: wie moet er het hardste trappen? Den domste!
 
Het eerste rondje van 5km zit er bijna op. Vader Antoine is volop actiefoto's aan het schieten van zoonlief. Leen schreeuwt nog eens alles uit de borst (mooie borsten trouwens, doch dit geheel terzijde), maar als het op tactisch vernuft aankomt ken ik uiteraard mijn gelijke niet. "Jeroen, makker, als je niet zorgt dat je hier straks op dat podium staat, dan kappen we met triatlon en schrijf ik ons volgend jaar in voor het Belgisch kampioenschap curling!". Geen dank, beste supporter. Geen dank!
 
Gegroet,
Steven
 
Uitslag: http://results.myvtdl.be/print?type=scratch&event=1439
​