1/3 Triatlon Viersel 2020

De motivatie was de laatste weken weleens wat zoek. Niettemin Leen en ik ingeschreven waren voor de 1/3 triatlon van Viersel (1,5km zwemmen, 60km fietsen en 15km lopen), bleef het tot zo’n 10 dagen voor de start onduidelijk of de wedstrijd al dan niet zou plaatsvinden. En intussen regende het afgelastingen. Corona, weet je wel! Het is in dergelijke omstandigheden niet altijd evident om de noodzakelijke intensieve trainingen toch te verrichten. Leen trok het haar wat minder aan. De plaats in de rangschikking was voor haar van ondergeschikt belang. Mij kon het eigenlijk ook niet schelen waar ik eindigde in de uitslag. Zolang het maar vooraan was.

Wij met ons tweetjes richting Viersel. Mijn pa was verplicht verstek te geven: in deze corona-editie was er geen plaats voor publiek. Ook jammer van de 7 autobussen die ik had gecharterd voor de fans om ons te komen ondersteunen, het zal voor volgend jaar zijn. Alle lof voor de organisatie trouwens, die in eerste instantie hun wedstrijd diende te annuleren n.a.v. de corona-rimpel die Antwerpen trof. Gelukkig bleven ze niet bij de pakken zitten en dienden ze bij de provincie een sterk dossier in om de wedstrijd toch te laten plaatsvinden. Verschillende maatregelen werden getroffen, o.a. mondmaskerdracht op de wedstrijdsite (enkel in de periode vlak voor de start tot bij aankomst mocht de muilband af), geen publiek, starten in bubbels, etc. De sfeer was dus maar povertjes, maar we waren allang blij dat we nog eens van een wedstrijd mochten proeven.
 
Toen we onder begeleiding van een eerste stortbui ons gerief in de wisselzone stalden, meldde men dat de start met een uur uitgesteld werd. Blijkbaar was er toch een kleine hapering in het aangepaste programma: de deelnemers van de kwart triatlon ’s morgens raakten niet op tijd weg, waardoor er vele deelnemers aan de 1/3 triatlon ’s middags geen parking vonden. Wij dus maar terug 15 minuutjes naar de wagen wandelen om ons een half uurtje van kou en nat te behoeden. De goesting raakte er precies wat uit.
 
Het wordt een rolling start. We worden in bubbels van 5 deelnemers ingedeeld die om de pakweg 20 seconden in het Netekanaal gedropt worden. De traditionele spanning voor de start van de wedstrijd ontbreekt, maar éénmaal ik in het water beland komt er toch de nodige adrenaline vrij om er een behoorlijk tempo op na te houden. Menig bubbel wordt in tweeën gespleten. De zwemtrainingen werden dit jaar noodzakelijkerwijs grondig gereduceerd, maar blijkbaar was ik niet de enige bij wie dit het geval was. Behoorlijk tevreden het water uit.
 
De daaropvolgende wissel bracht wat ik er doorgaans mag van verwachten: veel tijdsverlies. Ik kreeg het wetsuit maar moeizaam uit, en alles was kletsnat van de buien zodoende dat het aantrekken van sokken en koersschoenen ook niet al te vlotjes loopt. Ik zet mijn zonnebril met clip-on voor versterkte glazen op, maar zie geen steek voor ogen door de damp en aangeladen regendruppels. Dan maar zonder, het zal zo ook wel lukken zeker?
 
Ik probeer meteen een degelijk tempo te vinden, maar ik ben nooit een raketstarter geweest in het fietsonderdeel. Na enkele kilometers word ik gepasseerd door een 5-tal dat de 10m-stayer regel toch een beetje licht opvat. De gemotoriseerde jury kan niet overal tegelijk zijn. Jammer. Ik probeer te volgen, de 10m-regel wel respecterend, maar heb daags voordien toch te veel Tour de France gekeken om me op het natte wegdek vlot door de bochten te manoeuvreren. Het sop is de kool niet waard, ik wil niet zoals Miguel Angel Lopez plots voor paal komen te staan. Ik laat ze gaan.
 
Er staan 3 ronden van 20km op het programma en in ronde 2 begin ik toch wat onder stoom te komen. Die stoom mag figuurlijk genomen worden, want we worden met regelmaat van de klok voorzien van regen en miezer. De lichaamstemperatuur loopt alvast niet te hoog op. Niettemin ons opgedragen was de coronamaatregelen te respecteren, hoop ik toch dat Marc Van Ranst en co me vergeven dat tijdens het fietsnummer zo’n half litertje van m’n snot en speeksel achterblijft op de dijken van de Kleine Nete. Zo’n 60km op de tijdritfiets is een aanrader voor elke coronapatiënt om alles eens goed los te rijden, me dunkt. In ronde 3 gaat het me mogelijks nog beter voor de wind, ik raak echt goed op dreef, en heb haast spijt dat ik van de fiets moet. Ik realiseer ondanks het natte wegdek een gemiddelde van 38,6km/u en ben in mijn nopjes. Daarenboven is het gelukkig ook gestopt met miezeren.
 
Helaas is het aan het stortregenen.
 
Het is al vlug ‘tsjokken’ in de natte loopschoenen. Ik kies een tempo dat een half uurtje later wat hoog gegrepen lijkt. Overmoed. Toch moet ik niet al te veel aan snelheid inboeten in de tweede helft. Tegen het einde begint het uiteraard wel allemaal een beetje pijn te doen, maar dat maakt het overschrijden van de finishlijn alleen wat aangenamer, niet?
 
Moe maar voldaan kan ik mijn mondmaskertje weer plaatsen waar het hoort te zijn. Er is ons opgedragen om zo snel mogelijk de wedstrijdsite te ontruimen, dus supporteren voor Leen (die het uiteraard weer voortreffelijk deed, veel beter dan ze zelf vooraf hoopte) zat er niet meer in. Leen startte gisteren haar triatlonseizoen, en beëindigde het ook meteen. Ikzelf sluit over 2 weken in Menen af met een halve triatlon. En daarna hopen op een normaal sportjaar in 2021!
 
Sportieve groeten,
Jeroen 

​

uitslag_triatlon_viersel_2020.pdf
File Size:	706 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---