Door Steven

Onze Jeroen was niet al te slecht bezig de jongste maanden. Maar om het zekere voor het onzekere te nemen, besloot ik mijn poulain eens van wat degelijke trainingsschema’s en voedingsplannen te voorzien. Na z’n laatste wedstrijd in Deinze, 4 weken terug, pluisde ik alles tot in detail uit en schoeide een voorbeeldige trainingsstrategie uit op Jeroens leest. Een trainingsschema dat ik je niet wil onthouden en daarom ook toevoeg aan mijn schrijven.

Uiteraard wou ik Jeroen tijdens zijn allerlaatste triatlon van het seizoen ook mentaal ondersteunen, en dus zakte ik of naar Damme. Bij aankomst in de startzone zag ik Antoine en zoonlief al staan. Antoine zag ik reeds van ver, voor zoonlief moest ik toch dicht naderen om hem waar te nemen. “Wat sta je bijzonder scherp! Jezus Christus!’, begroette ik onze sportman. ‘Jeroen voor de vrienden’, antwoordde hij bescheiden. Mentaal was het alweer gene vette, precies. Ik gaf Jeroen een fikse schouderklop en zei ‘Makker, geen paniek. Jij zorgt voor de spieren, ik voor het verstand!’. Hij keek me enigszins onbegrijpend aan, waardoor mijn stelling meteen bevestigd werd.

"Hoeveel kilogram is die Jeroen op 2 weken kwijt gespeeld?", vroegen sommigen onder jullie zich misschien af. Wel, drie om precies te zijn. De calorie-inname nam echter niet drastisch af de jongste tijd, wat maar één ding kon betekenen: ondergetekende was zich alweer eens te pletter aan het trainen richting de halve triatlon van Deinze. Wie de rekensom maakt, kan vlotjes becijferen dat er nog twee kilogram vakantiesouvenirs te veel aan het lichaam kleefden. Zou ik dan de laatste dagen eens stevig diëten om toch nog op competitiegewicht te raken? Zouden Donald Trump en Kim Jong-un een vakantiehuisje in Centerparks Vossemeren geboekt hebben om er samen de komende herfstvakantie door te brengen?

Van zondag 16 juli tot donderdag 3 augustus vertoefde ik op vakantie in Noord-Italië. Het triatlon-gebeuren kwam even op de tweede plaats en ik leerde er tal van lekkere wijntjes kennen. Een vijftal liter, om me meer precies uit te drukken. En omdat ik niet echt op de hoogte was van de heersende douane wetgeving betreffende het overbrengen van alcohol, en niet van smokkelen beticht wou worden, besloot ik de hoeveelheid wijn ter plekke linea recta om te zetten in buikspek. Geen stress bij de grensovergangen! Eens thuis bevestigde de weegschaal dat er tijdens het transport niks van het goedje verloren ging! +5kg! Tot zover het positieve nieuws.

Tussen de halve triatlons door, pik ik ook enkele kwartjes mee. Ook de 'Triatlon van Vlaanderen' stond reeds enkele jaren op het verlanglijstje, maar lukte nooit omwille van vakantieplannen. Dit jaar paste hij echter wel in de agenda, dus de inschrijving was snel voltooid.
 
Vergezeld van mijn sportieve metgezel (Leen knalt de Vlaams Ardense puisten ook graag op) zakte ik gisteren af naar Oudenaarde, plaats van gebeuren. 'WETSUIT VERBODEN!' stond aangegeven op één van de infoborden, wegens watertemperatuur van meer dan 22°C. Ikke gelukkig, want dergelijke watertemperatuur vergezeld van hevige zonneschijn en wetsuit, heeft al meermaals aangevoeld alsof ik in eigen vet aan het braden was tijdens het zwemnummer. Niet zo bevorderend voor de prestatie! 'Je mag toch altijd zonder wetsuit zwemmen!', zullen sommigen aanbrengen. Inderdaad, dit klopt, maar je bent nu eenmaal ietsje sneller mét wetsuit dan zonder. En als iedereen mét zwemt, dan ik ook. Kuddebeest en streber avant la lettre!

Hoe langer ik aan triatlon doe, hoe beter ik het belang ervan kan inschatten. Niks, nada, nougatbollen. Toch is in al die tijd mijn drang om aan triatlon te doen niet afgenomen, integendeel: ik wil nog steeds "stronger, better, faster". Een afspraak bij de breindokter dringt zich dus op. Helaas vind ik geen gaatje in mijn agenda. Te veel trainingen ingepland, weet je wel.
 
Gisteren opende ik mijn triatlonseizoen in Leuven. Op het programma: 1,9km zwemmen, 83km fietsen en 21km lopen. De conditie bleek de jongste weken in stijgende vorm, maar helaas waren er enkele zaken die ervoor zorgden dat ik toch niet in optimale omstandigheden van start kon gaan. Onder andere een vervroegd vaderdagsgeschenk van Farah, onder de vorm van een lichte verkoudheid met irritatie aan de luchtwegen. Niks ernstigs, al baarden de hoestbuien me soms wel wat zorgen. Een rustpols van 88 zo'n uurtje voor de start was ook niet echt een indicatie waar ik vrolijk van werd. Maar ik zei mijn vader alvast dat ik er het beste ging van maken en wel zou zien waar het schip zou stranden.

Enige tijd terug had ik enkele Spaanse collega's over de vloer, die ik van een portie opleiding moest voorzien. Toen ik aan het opscheppen was over mijn sportieve prestaties, bedachten ze terstond een bijnaam. Sindsdien begroeten ze me met "El loco de Bélgica". Is dat niet fantastisch? Zou jij het beter kunnen verzinnen? "De locomotief uit België"! Fenomenaal! Voor de meer van alliteratie houdende flamingant bij wie de Spaanse "G" te veel tegen het gehemelte blijft plakken, je mag me ook steeds aanspreken met "De Lokerse Loco". Zo moeilijk ga ik daar ook niet over doen.

Daar stond ik dan vorige zaterdag, een lading steenkool in mijn ketel gooiend, klaar voor de start van de LAKOSTA halve marathon. Een loopwedstrijdje in een samenwerking tussen Langemark, Kortemark en Staden. Deze keer ging het feestje door in Staden. Een beetje tegen de gewoonte in, heerste er toch wat twijfel in de bovenkamer. Wegens een toch vrij vermoeiend gevoel in het lichaam gedurende de dagen vooraf. Het leek wel of ik de week voordien volledig had gespendeerd aan het platwalsen van alle cols in de onmiddellijke omgeving van het Oostenrijkse Sölden. Een niet onlogisch gevoel, want ik had de week voordien volledig gespendeerd aan het platwalsen van alle cols in de onmiddellijke omgeving van het Oostenrijkse Sölden. Met de fiets welteverstaan. Daarenboven had ik ook te kampen met wat slaapachterstand, mede te wijten aan mijn collega’s uit Zelzate deze keer, die me nog tot middernacht aan de praat hadden gehouden. Wachtdienst, ook ik ontsnap er niet aan.

“Die Jeroen ligt zeker al enkele maanden in zijn bed te stinken?”, moeten sommigen onder jullie alvast gedacht hebben, wegens geen verslagen meer in de mailbox. Niets is uiteraard minder waar. Tussen de champagne, gin-tonic, trappist en andere zaligmakers door pakte ik de draad terug op om er een sportief 2017 van te maken. Zelfs in die mate dat ik in dit prille begin van het seizoen conditioneel reeds behoorlijk op niveau sta. “Je staat zo scherp als een mes!”, liet m’n pa me onlangs weten. “Je doet me denken aan de documentaires over de holocaust!”, aldus m’n ma enkele dagen later. De invalshoek is mogelijks licht anders, maar ik hoefde vorige zaterdag alvast niet al te veel overbodige kilo’s over de Kluisbergense heuvelrug mee te sleuren.

In en rond het Kluisbos ging immers de 16km-tellende trailrun door: enkele malen deze Vlaams Ardense puist op- en afhollen (goed voor ongeveer 500 hoogtemeters), en dit voor het overgrote deel op onverharde paden. Een trail-specialist ben ik niet (mijn trailschoenen stonden al meer dan een jaartje te blinken op het schap), maar ik had er wel zin in. Rond 12u30 gingen we van start, de hartslag meteen de hoogte in.