Trailrun Enclusa

“Die Jeroen ligt zeker al enkele maanden in zijn bed te stinken?”, moeten sommigen onder jullie alvast gedacht hebben, wegens geen verslagen meer in de mailbox. Niets is uiteraard minder waar. Tussen de champagne, gin-tonic, trappist en andere zaligmakers door pakte ik de draad terug op om er een sportief 2017 van te maken. Zelfs in die mate dat ik in dit prille begin van het seizoen conditioneel reeds behoorlijk op niveau sta. “Je staat zo scherp als een mes!”, liet m’n pa me onlangs weten. “Je doet me denken aan de documentaires over de holocaust!”, aldus m’n ma enkele dagen later. De invalshoek is mogelijks licht anders, maar ik hoefde vorige zaterdag alvast niet al te veel overbodige kilo’s over de Kluisbergense heuvelrug mee te sleuren.

In en rond het Kluisbos ging immers de 16km-tellende trailrun door: enkele malen deze Vlaams Ardense puist op- en afhollen (goed voor ongeveer 500 hoogtemeters), en dit voor het overgrote deel op onverharde paden. Een trail-specialist ben ik niet (mijn trailschoenen stonden al meer dan een jaartje te blinken op het schap), maar ik had er wel zin in. Rond 12u30 gingen we van start, de hartslag meteen de hoogte in.

Naar boven kwam het erop neer de benen net niet op te blazen, in neerwaartse draf kwam het erop neer wat te recupereren en vooral om de poten niet te breken. Een berggeit ben ik immers niet, wat sporadisch gemekker in de vallei niet te na gesproken. Nadat we de gehele Waalse flank van de Kluisberg verkend hadden, was het tijd voor de zwaarste helft: die aan Vlaamse kant.

Even over halfweg zag ik in de verte een vriendelijke man, die me een flesje water scheen aan te bieden. “Wat zijn die plaatselijke bewoners hier toch vriendelijk!”, ging het door mijn hoofd. Al bleek tijdens de passage dat het om mijn eigen schoonvader ging! Het ouderlijk huis van Leen is immers slechts een boogscheut verwijderd van het Kluisbos.

Nog wat later zag ik m’n pa. “Er lopen er 10 voor jou!”, gaf hij nog mee. Dik klote, want ik voelde me hierdoor uiteraard moreel verplicht om er nog een spurtje uit te persen in die laatste kilometers. Maar de kerel die op dat moment zo’n 50 meter voor me uitliep had het uiteraard vlaggen, wat had je gedacht? Toch haalde ik niet de verhoopte top-10 notering, want blijkbaar hadden er 2 het parcours afgesneden! Al kan het ook zijn dat mijn vader even de tel kwijt was. Maar 10de of 12de, geen hond zal er van wakker liggen. Ook geen berggeit. Ook ik niet.

Voor de geïnteresseerden:
http://www.chronorace.be/Classements/Classement.aspx?eventId=1187648651988889&mode=large&IdClassement=14690

Het eerste wedstrijdje van het seizoen zit er dus op, en als een tevreden man kon ik er ’s avonds een lekker abdijbiertje op drinken.

Enkele maanden geleden verraste Leen me met het opmaken van een heuse sportblog! Mocht je je ooit te pleuris vervelen en je écht niet weet wat doen, kan je dus al onze sportieve avonturen eens nalezen op http://3xvo.weebly.com/. 

Gezien ik hier zelf niet het minste aandeel in heb, mag ik gerust zonder blikken en blozen zeggen dat dit een pracht van een blog is geworden. Een TechChick in huis hebben heeft zo dus zijn voordelen, want van mij hoef je dit soort moois niet te verwachten. Ik ben al blij dat ik afgestapt ben van het gebruik van vuurstenen en gedroogd mos bij het ontsteken van onze verwarming. Gelukkig mag ik Leens noeste werk vergoeden in natura. Maar ook hier blijkt weer dat ik een topvrouwtje heb weten te strikken, eentje die de situatie niet wenst uit te buiten.

Mijn fooien worden zonder uitzondering geweigerd.

Sportieve groeten,
Jeroen