Beste Dries,
 
Het moet zowat in het begin van de lente geweest zijn, toen ik je warm maakte voor het marathonnetje van Eindhoven. Voor beiden onze vuurdoop. We zouden eind augustus inschrijven en vanaf dan werd er veel data uitgewisseld: vooropgestelde tussentijden, trainingsschema’s, noem maar op. Aan motivatie geen gebrek. Uiteindelijk zouden we ons doel vastleggen op 2:48:47, waarmee we net de kaap van 15km/u zouden overschrijden. 2:45:00 beschouwden we als een droom en alleen weggelegd als alles perfect in de plooi zou vallen. Enige jaren terug beschouwden we 10km aan 15km/u lopen nog als een heuse uitdaging. Blijkbaar hebben we nooit genoeg. Misschien moeten we maar eens solliciteren voor een zetel in de raad van bestuur bij ING.
 
We werden geposteerd in het tweede startvak. Al mijn ingestudeerde negermopjes ten spijt, weinig Kenianen te spotten. We zouden onze strijd voeren vanop de tweede rij. Er werd afgesproken om de eerste helft samen te lopen aan 3:57 per kilometer, wat ons een eerste halve marathon in de buurt van 1:23:00 zou opleveren. Daarna zouden we wel zien wat de benen te vertellen hadden.
 

​Ken je dat gevoel, je staat op, kijkt in de spiegel, slaat je hard op de borst, wijst naar de spiegel en schreeuwt 'Vandaag geef je ze allemaal dik op hun kloten!'. Ik ook niet. Als het al niet aan mijn bescheidenheid ligt, dan wel zeker aan mijn realisme. Toch trok ik niet zonder ambitie naar Damme. Ik hoopte zelf in bloedvorm te verkeren (aan te weinig trainingsarbeid zou het zeker niet liggen) en traditiegetrouw zijn de toppers er in minder grote getale aanwezig. Leen tekende ook present. Ook al had haar loopkilometerteller dit jaar nog niet te veel werk gehad wegens blessureleed en teenoperatie, toch zou ze Den Halven Van Damme eens flink temmen. #Karakter!
​

Ik heb een flinke dochter, word betaald om naar mijn werk te fietsen en mijn echtgenote draagt haar borsten nog ruim boven de navel. Wat wil een man nog meer in zijn leven? En toch heb ik niet het gevoel dat als ik rustig in mijn zetel ga zitten, het geluk als een lawine over me heen komt stromen. Waarom ik daarom aan triatlon doe, en niet eens naar Deba meubelen rij om een nieuwe zetel met massagefunctie uit te proberen, blijft vooralsnog een mysterie. Wellicht scheert mijn profileringsdrang bij wijlen hoge toppen. Desalniettemin stond ik zaterdag toch alweer te blinken aan de start van de halve triatlon van Deinze.
 

'Zeg Steven, zou je niet eens willen afkomen naar de kwarttriatlon in Berlare, en er een wedstrijdverslagje voor me schrijven?', vroeg Jeroen me 2 weken terug. Vooral het 'Ik heb zelf niet al te veel tijd en 'k zal je er rijkelijk voor vergoeden, zeker als je alles een beetje opsmukt!' haalde me uiteindelijk over de brug en meteen werd het voorschot van 200€ overhandigd.

'Jeroen, jij bent overduidelijk een man van het halve werk!'. Ik had het mijn chef nooit aangegeven, maar blijkbaar is hij een notoir sportkenner. Een schouderklopje doet altijd deugd en zodoende stond ik vol vertrouwen aan de start van de halve triatlon van Brasschaat. Een start die overigens om veiligheidsredenen met 40 minuten werd uitgesteld omwille van fel onweer, vergezeld van het betere bliksem- en donderwerk. Het regende pijpenstelen.
 

"You rock!!!", een mailtje in m'n inbox van een knappe jongedame na de halve triatlon van Leuven. Veel meer was er niet nodig om me supergemotiveerd aan de start te krijgen van de Boerekreektriatlon in Sint-Laureins. Ambitieus dook ik gisteren dan ook het koude water in, voor 1.000m watersport. Dit in de 3e startwave, nadat de vrouwen en de gelicentieerde triatleten het sop hadden gekozen. De watertemperatuur deed me wel even huiveren, maar na enkele honderden meters had ik door dat ik ook deze tewaterlating zou overleven. Na een meer dan degelijk zwemnummer verliet ik het water op weg naar de wisselzone, weliswaar even gehinderd door een te gladde ondergrond waardoor ik compleet tegen de vlakte ging. Zonder erg, enkel wat ego-schade.

Er komt een tijd dat de leeftijd gecompenseerd moet worden door euro's. Het hoeft je dan ook niet te verwonderen dat er ter gelegenheid van de halve triatlon van Leuven een vol achterwiel in mijn tijdritfietsje stak. Mijn wieltje zoefde dat het een aard had, en ik schoot dan ook doorheen de Leuvense binnenstad en omstreken als nooit tevoren. Mocht je me bezig zien, je zou haast denken dat ik een echte was. Ik zei, zomaar middenin de wedstrijd, luidop tegen mezelf "Jeroen makker, je hebt superbenen vandaag!". Wat uiteraard maar één ding kon betekenen. Ik ben knettergek.