halve van leuven

Er komt een tijd dat de leeftijd gecompenseerd moet worden door euro's. Het hoeft je dan ook niet te verwonderen dat er ter gelegenheid van de halve triatlon van Leuven een vol achterwiel in mijn tijdritfietsje stak. Mijn wieltje zoefde dat het een aard had, en ik schoot dan ook doorheen de Leuvense binnenstad en omstreken als nooit tevoren. Mocht je me bezig zien, je zou haast denken dat ik een echte was. Ik zei, zomaar middenin de wedstrijd, luidop tegen mezelf "Jeroen makker, je hebt superbenen vandaag!". Wat uiteraard maar één ding kon betekenen. Ik ben knettergek.
 

Toch een klein dompertje op al dat feestgedruis, toen ik bij het ietwat bruusk oprijden van een stoeprandje merkte dat mijn triatlonstuur een 10-tal graden nederig het hoofd boog voor de klasse die ik tentoon spreidde. Iets wat ik vrij vlug hersteld kreeg, maar er me toch attent op maakte dat mijn stuur behoorlijk losjes stond. De combinatie van met verkeersremmers bezaaide afdalingen en snelheden ruim boven de 50km/u gaf me hierdoor toch een ietwat bevreesd gevoel. Daarenboven begon het na pakweg 20km ook te regenen, waardoor mijn voorwiel op het gladde wegdek al enkele keren flirtte met de wetten van de fysica. 20 jaar geleden had ik me daar geen bal van aangetrokken, maar verstand komt met de jaren en ik milderde het tempo om niet in het decors terecht te komen. Mijn baas vindt het trouwens niet onbelangrijk dat ik op maandagmorgen fris en monter op het werk verschijn.
 
Kort samengevat. Ik reed met de handrem op, maar kon ondanks de regen en de nijdige klimmetjes na 84km (geen 90km zoals de uitslag vermeldt) een mooi gemiddelde op mijn kilometertellertje aflezen. Ik had zelfs veel zin om alvorens mijn fietsje in het rek te gooien, mijn beide handen eens in de lucht te steken. Maar er stond reeds een behoorlijk aantal toeschouwers op het Ladeuzeplein, en gezien er ook al meerdere tientallen atleten voor me de wisselzone waren binnen gerold, zou dat vrij belachelijk zijn. En al bij al blijf ik een verlegen jongen. "Zeg Jeroen, je bent nu reeds geruime tijd aan het zeiken over je fietsnummertje, moest er dan vooraf niet gezwommen worden misschien?".
 
Toch wel, 1.900m.
 
Toen ik mijn loopsloffies aantrok, wist ik dat er nog een sterke halve marathon in de benen zat. Maar van mijn vorige deelname wist ik ook dat het parcours niet van de poes was en ik dus best behoedzaam startte. Ik sloot dan ook aan bij een tweetal dat er een mooi tempo op na hield. Tegen halfweg de eerste van de 3 af te leggen ronden, haalden we iemand bij die een dikke kilometer verder toch het commando overnam en licht versnelde. Ik was de enige die volgde en had de perfecte gangmaker gevonden. Bij de passage op het Ladeuzeplein bleken er, afgezien van mijn pa, ook enkele verse supporters te staan die mij luid toejuichten. Mijn petekind Arthur aanschouwde er samen met papa Dries hoe een triatleet lijden kan. Toch even tijd maken voor een high five.
 
Ik had niet het gevoel te verzwakken, integendeel. Bij het ingaan van de laatste ronde passeerde ik mijn gangmaker en zei langs m'n neus weg dat we er nog een "snel laatste toerke" van zouden maken. Achteraf veronderstel ik dat dit waarschijnlijk geen ideale peptalk was voor mijn metgezel, gezien bleek dat de klojo die al anderhalve ronde in zijn zog vertoefde nog behoorlijk frisjes voor de dag kwam. Een indruk die trouwens klopte als een bus. Die laatste ronde legde ik dan ook op mijn eentje af zonder aan snelheid in te boeten.
 
Met een heel goed gevoel overschreed ik de finish. In dit prille seizoensbegin zit de conditie al beter dan verwacht. Hopelijk kan ik de lijn verder doortrekken. Enige weken terug stootte ik op een mooie instelling, die ik in gedachten zal proberen houden de komende maanden.
 
"I only see my goals, I don't believe in failure" (Lukas Graham - 7 Years).
 
Sportieve groeten,
Jeroen