Ik heb een flinke dochter, word betaald om naar mijn werk te fietsen en mijn echtgenote draagt haar borsten nog ruim boven de navel. Wat wil een man nog meer in zijn leven? En toch heb ik niet het gevoel dat als ik rustig in mijn zetel ga zitten, het geluk als een lawine over me heen komt stromen. Waarom ik daarom aan triatlon doe, en niet eens naar Deba meubelen rij om een nieuwe zetel met massagefunctie uit te proberen, blijft vooralsnog een mysterie. Wellicht scheert mijn profileringsdrang bij wijlen hoge toppen. Desalniettemin stond ik zaterdag toch alweer te blinken aan de start van de halve triatlon van Deinze. Blinken is misschien wat verkeerd uitgedrukt, want veel zon kwam er niet aan te pas. Integendeel, de regen viel bij tijden met bakken uit de lucht en de temperatuur bleef ook steken rond de 17 graden. Mijn vader was er deze keer niet bij (op vakantie), maar zijn afwezigheid werd gecompenseerd door Leen, Koen en Kristine. Gewapend met elk een paraplu (Kristine zelfs met een zeteltje en dekentje!) en de nodige goede ingesteldheid zouden zij hun sportieve held die dag mentaal ondersteunen.
Het zwemmen ging ontzettend goed. Mooi gelanceerd vanop de eerste rij en het goede gevoel meteen te pakken. Na enkele honderden meters kon ik in de voeten gaan liggen van iemand die zowat hetzelfde tempo als mij zwom, en dit zou voor de rest van de zwempartij niet veranderen. Ik kroop vrij vooraan het pak aan wal en schrok bij het aflezen van de zwemtijd: ongelooflijk snel! Gezien de 1.900m zo goed als zeker klopte, duidelijk zeer veel stroming in de Leie. Ik ben Phelps niet. Het mag al eens meezitten ook. Het fietsparcours: veel bochten, veel wind, veel regen en regelmatig slecht wegdek. Gezien ik enkele weken terug in een van de haarspeldbochten van de Passo Campolongo nog een vakantie tattoo op mijn rechterdij liet zetten, en niet onmiddellijk behoefte had aan een tweede, legde ik toch wat voorzichtigheid aan de dag (er gingen jammer genoeg behoorlijk wat triatleten wél tegen de vlakte). Al vrij snel bevond ik me als laatste man in een groepje van 5 (15m tussenruimte, non-drafting!). Er werd een mooi tempo gereden, maar tegen halfweg fietsen vond ik het nodig de snelheid toch wat op te drijven. Net op het moment dat ik de kop wou nemen, passeerden me echter twee snellere mannen uit de achtergrond. Ideaal! Ik sloot aan, samen met nog één iemand van ons groepje. De overige drie moesten passen. Het ging wel hard. In die mate dat ik enkele kilometers later mijn ros aanmaande om de snelheid te laten milderen, want zijn berijder kreeg het lastig. Resultaat: de laatste 40km solo afgewerkt. Ook niet slecht, want zo kon ikzelf mijn ideale tempo rijden. Gezien ik er reeds op 13-jarige leeftijd in slaagde om de coopertest in exact 12 minuten af te leggen (doe het me maar eens na!), hoeft het geen betoog: ik ben een niet onaardig loper. Ik begon dan ook vol goede moed aan de afsluitende loopproef en kon nog enkele plaatsjes winnen. Even passeerde ik zelfs met brede glimlach en beide handen hoog in de lucht doorheen het centrum van Deinze, toen een mountainbiker voor me post kwam vatten en de speaker met veel bombarie de winnaar van de dag aankondigde. Even onduidelijkheid bij het publiek, want die uiteindelijke winnaar zelf liep nog een 10-tal meter achter me aan. Ik trok er me weliswaar geen bal van aan. Veel dichter dan dat zal ik er waarschijnlijk nooit bij raken... Soit, ik liep nog een rondje en uitermate tevreden kon ik een dikke 20 minuten later me ook laten neerzijgen op een van de bankjes. Een uitermate scherpe tijd op de halve was mijn deel, al zat de sterk stromende Leie daar uiteraard wel voor iets tussen. 's Avonds gingen we samen met Koen en Kristine nog iets eten. Tussen de mosselen en frietjes door, werd even gepeild of ik geen interesse had om peter te worden van het kindje in Kristines buik. Het leven kan ook mooi zijn. Sportieve groeten, Jeroen
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurJeroen Van Overmeire : Archieven
July 2022
|