Halve triatlon Brasschaat 2017

Door Steven

Ik was Jeroen de laatste maanden wat uit het oog verloren, maar onlangs kwam ik zijn vader nog eens tegen. Die vertelde honderduit over de nieuwe website die Leen uit de grond had gestampt. Ik nam dus even een kijkje op 3xVO.weebly.com en nadat ik me doorheen de bagger had gewerkt die onze 'El Loco de Bélgica' er had gestort, was me maar één ding duidelijk. Het zat niet goed met het zelfvertrouwen van mijn poulain. Een mindere prestatie in Leuven omwille van wat onnozele hoestbuitjes? Hier moest meer achter zitten. Ik vernam ook dat Jeroen nog een fietsvakantie in de Alpen had gepland, 2 weken voorafgaand aan de halve triatlon van Brasschaat, en dat hun fietsgroepje tevens vergezeld zou worden van zijn maatje Dries. Die staat bij onze Waalse vrienden beter gekend als 'La bête'. En dan denk ik hier gemakshalve voornamelijk aan de sportprestaties van meneer Moonens. Een extra opdoffer was wel zeer onwenselijk en daarom vond ik er niet beter op om toch even contact op te nemen met Dries om hem te vragen om Jeroen niet compleet in de vernieling te fietsen en hem zelfs af en toe ook als eerste een colletje te laten ronden. En nu ik toch bezig was, om gedurende het verblijf ook enkele geluksstenen onder zijn slaapkussen te verstoppen, zijn beddengoed dagelijks in te zegenen met wat wijwater en een palmtakje doorheen zijn fietshelm te vlechten.

Om het zekere voor het onzekere te nemen, zakte ook ik af naar Brasschaat. Ook al ben ik een bescheiden man, naar een betere 'mental coach' dan ik zal je lang moeten zoeken. Ik zag Jeroen al klaar staan in zijn swimsuit naast Antoine en Leen, een beetje voor zich uit starend, doffe ogen, vertrouwen compleet zoek. Klaar voor wat peptalk, dacht ik. 'Jeroen, vandaag gaat dat hier dik in orde komen', stak ik van wal. 'Je conditie is nog niet zo erbarmelijk slecht als je denkt, en ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je vandaag het beste uit jezelf kan halen!'. Waarna ik hem een plets op de kaak gaf, enkel kwestie van de adrenalineproductie een beetje op gang te brengen. Een slecht man ben ik immers niet. 'Ik zal je wat cruciale wedstrijdtactiek bijbrengen, en dat half triatlonnetje zal hier voorbij zijn voor je het weet! Begin alvast met alles te geven tijdens het zwemmen!'.
 
Wat het zwemnummer betreft, blijft het me nog steeds verwonderen dat er geen doden vallen gedurende de eerste honderden wedstrijdmeters. Er zou al behoorlijk wat Orval moeten tegenover staan vooraleer ze mij in dat water krijgen. Maar blijkbaar stonden er vele bakken gereed in wisselzone 1, want de ruim 300 mannen zwommen alsof hun leven ervan af hing! De klets op de kaak had duidelijk zijn effect niet gemist, want Jeroens zwemnummer was dik in orde. Enkel de volgende keer onmiddellijk rechts van de waterskischans gaan zwemmen, dat had je wellicht alweer een half minuutje bespaard. Maar luisteren naar de wedstrijdinfo van de officials is ook niet je beste kant, hé Jeroen?
 
Ik was even van mijn melk toen het wetsuit van Jeroens lichaam gleed. 'Waarom heb jij in godsnaam je benen geschoren!?', vroeg ik me luidkeels af. 'Om beter de lucht in twee te kunnen splijten.' , diende Jeroen me van repliek. Ouwe gek! Toch even tijd maken voor mijn volgende tactische raadgevingen: 'Laat die deo-roller zitten waar hij zit, hier valt niks te versieren, zo snel mogelijk de fiets op en alles geven!'.
 
De mannen (en vrouwen) moesten 2 rondjes afhaspelen van om en bij de 45km. Ik zag Jeroen na ruim een uur vlotjes voorbij flitsen. 'Komaan Jeroen, laat zien dat je een man bent!'. Ik had echter niet onmiddellijk verwacht dat Jeroen hierop de rits van zijn trisuit naar beneden deed glijden en met de hand zijn flietertje naar buiten probeerde te toveren. Moet ik nu overal een tekening bij maken? 'Laat zitten! Rijden verdomme! Alles geven!'.
 
Alweer hadden mijn woorden hun effect niet gemist, want Jeroen maakte in de tweede fietsronde nog enkele plaatsen goed. '38.8' liet je langs je neus weg weten bij het binnen rijden van wisselzone 2. Ik vermoed dat je het over je gemiddelde snelheid had. Iets wat ik normaal gezien in de categorie 'Gestoef van dikke nekken' catalogeer, maar deze keer zal ik het met de mantel der liefde bedekken. Mijn goedheid kent geen grenzen, en het vermelde gemiddelde was dan ook niet onaardig voor een amateurtje uit Lokeren. Je zou al eens durven stellen dat een vergelijking met Van Avermaet of Gilbert zich opdringt, maar dat is natuurlijk belachelijk. De Greg en de Phil kunnen niet zwemmen. Enfin, bij het wisselen van de fietsschoenen naar de loopschoenen leek je me toch enigszins halfdood, Jeroen. Wat uiteraard zeer goed nieuws was, want we waren reeds over half wedstrijd, wat betekende dat je het er naar alle waarschijnlijkheid ook deze keer levend vanaf zou brengen. En alweer bleek mijn tactisch vernuft van onschatbare waarde om onze man weer scherp te krijgen voor het lopen. 'Je bent er bijna vanaf! Haal nog maar eens alles uit de kast!'.
 
Na de eerste van vier af te leggen looprondes kwam Jeroen door. De loopstijl was eerder die van een op zeeniveau verdwaalde alpaca dan die van een Arabische volbloed, maar je moet roeien met de riemen die je hebt. 'Gaan, gaan, gaan!', gooide ik er nog wat peptalk tegenaan. Maar mijn misser van daarvoor indachtig, corrigeerde ik onmiddellijk naar 'Lopen, lopen, lopen!’. Ook bij het ingaan van de derde ronde bleek alles nog OK. 'Hop, hop, hop, Jeroen aan de top!', riep ik. Bij het ingaan van de vierde en laatste ronde bleek het vet wat van de soep te zijn. Ik hoorde Jeroen wat klanken doorheen zijn met schuim bedekte lippen stoten, waaruit ik naar best vermogen enkel 'Kapoot!' kon opmaken. Nou, dat heb je momenteel helemaal niet nodig, dacht ik bij mezelf. Het zou me zelfs verwonderen dat je jouw kleinood op dit eigenste ogenblik zelfs nog overeind zou krijgen. En tevens om mijn toch ietwat clichématige slogan van de ronde ervoor goed te maken, schreeuwde ik uit volle borst 'Lopen, jij luie tamzak!!!'.* Jeroens vader gaf me een bevestigende blik en stak zijn duim naar me op. Van Leen kreeg ik een knipoog, al valt het niet uit te sluiten dat dit op zich niks te maken had met het sportieve dat rondom ons aan het gebeuren was, doch enkel met mijn eigen persoonlijkheid. Sorry hiervoor, Jeroen, ik heb ook niet alles onder controle.
 
En zo bleek ook dat laatste rondje nog makkelijk te overbruggen en kon je voor het eerst dit jaar een triatlon voldaan afsluiten. En zo zie je maar dat het effect van geluksstenen, wijwater en palmtakjes niet zomaar onder de mat geveegd kan worden. Geen dank, Jeroen, zo ben ik nu eenmaal. Mits wat begeleiding van mezelve de komende maanden, moet alles tegen Damme nog wel compleet recht te trekken zijn. Wat denkt ge Jeroen, vliegen we er nog eens in?
 
Gegroet,
Steven
 
https://triatlonwedstrijden.be/uitslagen/triatlon-brasschaat-25-06-2017-halve-triatlon
 
* Wie nood heeft aan mental coaching en beroep op me wil doen de komende maanden, ik geef eenmalig 10% korting bij vermelding van code 'vriend van Jeroen'.
​