LAKOSTA Halve Marathon Staden

Enige tijd terug had ik enkele Spaanse collega's over de vloer, die ik van een portie opleiding moest voorzien. Toen ik aan het opscheppen was over mijn sportieve prestaties, bedachten ze terstond een bijnaam. Sindsdien begroeten ze me met "El loco de Bélgica". Is dat niet fantastisch? Zou jij het beter kunnen verzinnen? "De locomotief uit België"! Fenomenaal! Voor de meer van alliteratie houdende flamingant bij wie de Spaanse "G" te veel tegen het gehemelte blijft plakken, je mag me ook steeds aanspreken met "De Lokerse Loco". Zo moeilijk ga ik daar ook niet over doen.

Daar stond ik dan vorige zaterdag, een lading steenkool in mijn ketel gooiend, klaar voor de start van de LAKOSTA halve marathon. Een loopwedstrijdje in een samenwerking tussen Langemark, Kortemark en Staden. Deze keer ging het feestje door in Staden. Een beetje tegen de gewoonte in, heerste er toch wat twijfel in de bovenkamer. Wegens een toch vrij vermoeiend gevoel in het lichaam gedurende de dagen vooraf. Het leek wel of ik de week voordien volledig had gespendeerd aan het platwalsen van alle cols in de onmiddellijke omgeving van het Oostenrijkse Sölden. Een niet onlogisch gevoel, want ik had de week voordien volledig gespendeerd aan het platwalsen van alle cols in de onmiddellijke omgeving van het Oostenrijkse Sölden. Met de fiets welteverstaan. Daarenboven had ik ook te kampen met wat slaapachterstand, mede te wijten aan mijn collega’s uit Zelzate deze keer, die me nog tot middernacht aan de praat hadden gehouden. Wachtdienst, ook ik ontsnap er niet aan.

​Maar uiteraard startte ik toch met ambitie, anders was ik wel thuisgebleven en had ik enkele gin-tonics in mijn kas gegooid. Ik mikte op een eindtijd van 1u18m, quasi een minuut beter dan wat ik ooit gepresteerd had. Toch wel vrij hoog gemikt. Mijn kilometertijden moesten draaien rond 3m41s. In hoeverre dat doel te hoog gegrepen was, zou snel blijken.

Zoals in de meeste wedstrijden werd er ook nu snel gestart. Ik wou echter mee in een groepje om me toch ietwat te kunnen verschuilen. De wedstrijd was verdeeld over 4 identieke ronden, op weggetjes die voornamelijk door open velden liepen. En er stond behoorlijk wat wind, dus alleen lopen was best te mijden. Ik mocht al snel aan de bak toen enkele posities voor mij het deelnemersveld in stukken brak en ik het nodig achtte om de aansluiting te maken met het eerste deel. Ik had echter al snel een 400-tal meter nodig om dat pietlullig kloofje van ocharm 10 meter te dichten. Toen ik de eerste kilometertijd aflas, wist ik ook meteen waarom. 3m14s. Was ik wel verstandig bezig?

De volgende kilometer was trager, maar nog steeds razendsnel: 3m27s. Ik moest behoorlijk mijn teentjes uitkuisen, maar het gevoel zat wel goed. En ik werd ook beloond op het lange stuk tegen de wind in, waar ik me toch wat kon verschuilen. De eerste ronde zat erop voor je het wist en véél sneller dan gepland.

Even een gelletje aannemen dat Leen me aanreikte. Ook Farah en mijn vader stonden langs de kant van de weg te supporteren. Door het aannemen en naar binnen werken van dat gelletje had ik opnieuw een klein gaatje moeten laten. Ik zou hier kunnen poneren dat ik een verstandige keuze maakte en het groepje liet gaan om mijn eigen tempo te zoeken. Je zou ook kunnen stellen dat ik er grat afgelopen werd. Die tweede stelling ligt dichter bij de waarheid.

Doch mijn eigen tempo lopen was een feit, ik had geen keuze. En dat viel reuze mee. Uiteraard ging het ietsje trager, maar nog steeds sneller dan de kilometertijd die ik vooropgesteld had, enkel op het zwaar stuk tegenwind lukte dit niet. En een plets rond mijn oren volgde er niet. De hoogtestage wierp dus zijn vruchten af!

De rest van de wedstrijd is snel samen te vatten. Even liep ik samen met iemand die me inhaalde, maar die zette me op een stuk waar de wind schuin van voren stond, gewoon op de kant zodoende dat profiteren er nauwelijks bij was. Blijkbaar loopt niet iedereen voor een snelle tijd, maar ook voor zijn plek in de uitslag. Eenzelfde aanname van wat sportdrank deze keer, zorgde wat later voor eenzelfde tafereel. De man was gaan vliegen, al zou de kloof gedurende de rest van de wedstrijd beperkt blijven tot een 50-tal meter.

In de laatste ronde was er nog iemand die de aansluiting kon maken, en nadien een 3-tal kilometer in mijn nek aan het hijgen was.En ik had niet de indruk dat dit omwille van mijn lekkere kont gebeurde. Maar ondanks dat ik dacht dat die kerel elk moment de pijp aan Maarten kon geven, liet hij me toch nog een poepje ruiken in de laatste honderden meters.

Maar daar lag ik niet echt wakker van, 1u16m18s was mijn eindtijd! Wat kan een man van mijn leeftijd nog meer verwachten van het leven?

Het uitblijven van erectiestoornissen?

Sportieve groeten,
Jeroen

http://lakosta2017.weebly.com/uploads/2/4/4/3/24433236/halve_marahon_gecorrigeerd.pdf

Als je goed kijkt in onderstaande video, kan je me in de eerste seconden spotten: kaal hoofd, zwarte bril en witte singlet