MARATHON eindhoven 2017

Beste Dries,
 
Het wordt stilaan traditie dat ik, na de marathon van Eindhoven, aan je een persoonlijk schrijven richt. Meestal geen goed voorteken. Het zag er nochtans goed uit. Je trainde je het wit uit de ogen, met als doel het asfalt in Eindhoven te laten roken. Het mocht echter niet zijn. 2 weken terug meldde je me dat je scheenbeen opspeelde, en dat de deelname in Eindhoven mogelijks in het gedrang kwam. Pas gisteren was de kogel definitief door de kerk: dit jaar geen Eindhoven voor jou. Ik hoop dat de scheenbeenblessure niet geveinsd was, nadat je mijn uitslagen van de laatste maanden wat dieper onder de loep had genomen.

 
Ook mijn vader kon er niet bijzijn. Zijn lieftallige echtgenote brak ook 2 weken terug (echt een rotweekend, blijkbaar) de knieschijf bij het huppelen over de kasseien van de Paddestraat. Het bleek een verstandigere keuze te zijn om de lieftallige echtgenote te ondersteunen dan af te zakken naar Eindhoven. Een uitermate logische keuze, me dunkt.
 
Dus was mijn enige reisgezel niemand minder dan mijn eigen wederhelft. Leen was, zoals je wel weet beste Dries, aan haar eerste marathon toe. Vooropgestelde eindtijd: 4:00:00. Beetje zenuwachtig toch. Ze was er blijkbaar niet 100% gerust in.
 
Jijzelf had me gisteren nog een Whatsapp gestuurd. Dat ik maar beter mijn best wat zou doen. Dat mijn eindtijd wat de moeite waard was om later door jou aan flarden te lopen. Ikzelf stuurde je zonder verpinken terug dat het 2:45:00 zou worden. Makkie! In tegenstelling tot Leen was ik nauwelijks gespannen. Niet onlogisch, meldde ik haar, gezien ik 2:44:00 in de benen voelde. Hoog eikelgehalte of een zelfverzekerde topsporter? De toekomst zou het uitwijzen, Dries.
 
Om iets voor 10u nam ik plaats in startvak B. Ik stond geposteerd tussenin de ballon van 3:00:00 en 3:15:00. Het was dus al duidelijk dat ik vanaf de start volop aan de bak kon om me via het betere slalomwerk een weg naar voor te banen. 2:45:00 betekent kilometertijden van om en bij de 3:54. Nou Dries, de eerste kilometers ging ik behoorlijk hard. Harder dan gepland. Tot ik bij een groepje aansloot waarvan ik dacht, die sjarels houden er een mooi ritme op na. Ik peilde bij de koplopers eens naar de doelstelling, en wat bleek Dries: 2:44:00 a 2:45:00. Ik zat gebeiteld!
 
En die gasten hielden er inderdaad een mooi tempo op na. Eigenlijk een iets té mooi tempo, Dries. Tijdens de eerste 10km kwamen we zelden boven de 3:54 uit. Alles liep op wieltjes. Ik had zowaar superbenen. Ook bij de doortocht in centrum Eindhoven, na 20km in 1:17:15, was er nog geen vuiltje aan de lucht.   Ik dacht zowaar dat het al in de sacoche was! Ik wou je dan ook een Whatsappje sturen, beste Dries. Eentje om je aan te manen om, onder het mom van een spijtig voorvalletje, de cirkelzaag in beide bovenbenen te planten. In een rolstoel zou je mogelijks mijn eindtijd nog kunnen evenaren. Maar ik had mijn GSM niet op zak, Dries. En het touchscreen zou wellicht toch niet al te best mee willen werken. Bezwete vingers, weet je wel.
 
Maar er is een volkswijsheid die zegt dat de match pas gespeeld is nadat de scheidsrechter afgefloten heeft (met de nadruk op spelen, in geval van voetbal). Nou Dries, een marathon lijkt pas beslecht nadat je loopschoenen 42.195m extra gesleten zijn. Benieuwd wat de tweede lus van het parcours voor me te bieden had.
 
Alles ging nog vrij vlotjes tot aan kilometerpunt 26. Toen begonnen er enige scheurtjes in ons 10-koppig lopersclubje te ontstaan. En ik had de indruk dat mijn eikelgehalte de bovenhand aan het nemen was op het gehalte van de zelfverzekerde topsporter. Een vaag voorteken? Niet dat ik conditioneel reeds aan de grond zat, maar mijn beide benen wouden me iets duidelijk maken. Iets wat ik gemakshalve zal samenvatten in één enkel woord. PIJN!
 
Even later naderden we de kaap van de 30km. Iedere marathonloper weet dat op dit punt de mietjes van de mannen worden gescheiden, Dries. Helaas hoefde ik mijn hoofd niet om te draaien om het grootste deel van mijn metgezellen kleiner te zien worden. Enkel de 3 mannen van een atletiekclub uit Mol bleven in mijn buurt. Notabene de 3 mannen die de marathon even in 2:44:00 a 2:45:00 zouden klaren. Mag ik je erop wijzen dat de kilometertijden wat aan de hoge kant begonnen worden om binnen de 2:45:00 af te klokken.
 
Eén van de drie kreeg steken in de zij.
Een andere was al een kilometertje of 10 aan het hijgen alsof hij een ernstige astma-aandoening had. Na de 11e kilometer bleek dat dit werkelijk zo was.
De derde wou bij die tweede blijven.
 
Kan jij goed rekenen, Dries? Op 10 kilometer van de finish stond ik er godsamme alleen voor!
 
En dat het nog behoorlijk lastig zou worden, daar hoef ik geen tekening bij te maken. Even ervoor had ik bij een bevoorradingspost nog aan den lijve ondervonden dat mijn beentjes hun beste tijd hadden gehad. Bij het grabbelen naar mijn zelf vooraf aangeleverde drankfles, bleek mijn coördinatie wat te falen. De fles belandde tegen de vlakte en ik moest even door de knieën om het kleinood terug op te rapen. Door de knieën gaan stelde niks voor, Dries. Maar zoals je wellicht weet is het niet de bedoeling dat je de rest van het traject aflegt met de knieën slechts 20cm boven de grond gehesen. Hiervoor werd volksdansen uitgevonden. Ooit moet je eens terug recht, Dries. Wat er toen door me heen ging, kan ik gemakshalve in 2 woorden samenvatten. PIJN! PIJN!
 
De rest van de marathon was er eigenlijk te veel aan. Ik had liever gehad, dat er marathons bestonden van 32km, Dries. Maar ik kan moeilijk aan Google Maps vragen om de afstand tussen Marathon en Athene met 10km in te korten. Hier valt voor hen niks aan te verdienen.
 
De man met de hamer vergezelde me het laatste stuk. Niet dat hij op mijn hoofd aan het meppen was, de sluikse rakker, maar hij mokerde stevig op kuiten en dijen. Nochtans zou enige ijlheid in de bovenkamer niet ongewenst gekomen zijn, Dries. Het zou de pijn misschien wat verzacht hebben.
 
En zo sjokte ik na 2:47:36 over de meet. Niet bijzonder slecht, Dries, maar ik weet dat je die tijd makkelijk van de tabellen kunt halen. Ook zonder rolstoel. Het weze je van harte gegund. En nu ja, 2:45:00 of 2:47:00 of zelfs 3:30:00, wat maakt het uit. Als ik het de bakker om de hoek vertel, denkt die er toch hetzelfde over: je moet een halve idioot zijn om een marathon te lopen.
 
Gezien ik wellicht nog wel even op Leen zou moeten wachten, stapte ik alvast terug richting Beursgebouw, alwaar enkele achtergelaten vestimentaire stukken op me lagen te wachten. Stappen is misschien wat verkeerd uitgedrukt, Dries. Langs alle kanten werd ik voorbijgesneld door kooplustigen die in Eindhoven ook op zondag op hun wenken bediende worden. Niet dat zij flink doorstapten, Dries, het voorbij flitsen kwam louter op het conto van mijn ontwikkelde snelheid. Ik zag vooral vertwijfelde blikken, toen ze me aankeken. Ik kan ze het niet kwalijk nemen.
 
Nadat ik me in het beursgebouw had laten neerzijgen op een of ander bankje, middels gebruik te maken van beide armen om mijn benen te ontlasten (wat een zicht!), wou ik mijn compressiesokken aantrekken. Helaas kwam ik niet verder dan mijn hiel, Dries. Te weinig kracht in de benen? Te veel pijn in de dijen? Wie zal het zeggen, de kous bleef waar hij zat, aan m’n hiel. Twee ietwat oudere dames die naast me geposteerd op de bank vertoefden, sloegen het tafereel gade. Eén van beiden schoot me te hulp. Met haar hulp en even de tanden krachtig op mekaar te drukken, slaagden we erin om de sokken te brengen waar ze hoorden. Evenwel niet zonder dat de linkerhelft van mijn buikspieren volledig in kramp schoot. Dries, hoef ik je te vertellen dat het wenen me nader stond dan het lachen? Maar Dries, echte mannen wenen niet. Nu zal ik niet beweren dat ik een echte man ben, maar wenen in de nabijheid van vrouwen probeer ik toch ten allen tijde te vermijden. Ego’s, weet je wel. De 2 besjes dropen af. Ietwat vertwijfeld over wat de halve marathon die zij nog zouden lopen voor hen in petto had.
 
Ik zou nu niet meteen zeggen dat ik me in gestrekte draf terug naar het parcours begaf om Leen een hart onder de riem te gaan steken. Slenteren is eerder de juiste benaming. Voorzichtig zijn als er wat stoeprand op het traject lag. Maar ik was op tijd om Leen op 2km voor de eindstreep nog een laatste keer moed in te spreken, op weg naar haar 3:59:56. Wat ze exact daarop antwoordde, ontglipt me even, Dries. Neem het me niet kwalijk. Maar ik kon eruit opmaken dat er vanavond geen seks meer zou volgen. Ik word weleens verweten dat ik niet alles hoor of onthoud, maar op sommige vlakken ben ik een goed verstaander, Dries. Niet dat ik niet meer in staat ben tot de daad, uiteraard. Begrijp me niet verkeerd.
 
Maar er kan maar één iemand van beiden onderaan liggen.
 
Sportieve groeten,
Jeroen

http://www.marathoneindhoven.nl/editie-2017/uitslagen/