2020, voor velen snel te vergeten, corona, weet je wel.

Op gebied van triatlon ook.
​
In april kregen we reeds te horen dat Challenge Roth afgelast wordt, maar dat we het voorrecht hadden om reeds in te schrijven voor 2021. Daar gingen we uiteraard gretig op in, met het enige verschil dat we 100€ extra konden neerleggen naast het reeds gigantische inschrijvingsgeld. De triatlon in Lievegem in mei volgde ook snel met afgelasting. 

Lier, 2°C, grijs weer. Jeroen neemt de halve marathon voor zijn rekening als eerste test voor de marathon in Gent. Voor mij staat er 10 km op het menu om mijn tempo terug de hoogte in te jagen. Mijn coach Lorenzo belt me dinsdagmiddag over de wedstrijdtactiek: alles geven van in het begin, het is uiteindelijk maar 10 km. 

Na mijn DNF in Namen, dacht ik: “Wat Jeroen kan, moet ik ook kunnen.” Dus vroeg ik aan zijn coach Steven om langs te komen. Uiteindelijk de beste coach van België die er momenteel te vinden is. Maar ik kreeg het deksel op mijn neus. Steven was duidelijk: “ Je denkt toch niet dat ik een derderangsloperke ga trainen om mij belachelijk te maken en mijn reputatie op het spel te zetten. Zie je hier nu zitten op je geliefkoosd plekje: in de zetel voor tv met 10 repen chocolade. Een DNF wil ik niet achter mijn naam als coach”  ​

Ik heb me altijd afgevraagd hoe het leven eraan toegaat bij de goedbedeelden in ons midden en waar kan je dat beter gaan ontdekken dan in Knokke. En er is geen grondigere manier om aan sightseeing te doen dan in een triatlon. Je maakt kennis met de lokale wateren en de talrijke terrasjes er rond. De fietsroute is volledig uitgestippeld en autovrij. Tijdens het lopen kan je de dijk snel verkennen en spaar je al veel centen uit door ipv een cola te drinken op de trendy terrassen, eentje gratis overhandigd te krijgen.
​
Zodoende staan Jeroen en ik aan de start van de halve triatlon te Knokke. We komen direct bedrogen uit want we starten het zwemmen in sluis, op de parking van den Aldi. Het weer belooft alvast niet veel goeds, 16°C en af en toe een bui. Antoine staat ook terug paraat aan de start. Gelukkig, zo kunnen we gemakkelijk nog wat dikke jassen overhandigen.

06u. De wekker gaat af. Farah, Jeroen en ik zijn klaar om nog eens een sportprestatie te leveren. Deze keer afspraak in Namen voor een marathon. Farah heeft een zwemwedstrijd in Tielt.
Antoine vergezelt ons in de auto naar Namen, waar we ook Dries en Barbara aantreffen. De halve marathon start een half uur voor ons. Wat me onmiddellijk opviel is hoe relax alles is in Wallonië. De start van de halve marathon is gegeven en er zijn er nog die zich aan de kleedkamers bevinden. Rare mensen die Walen.

Ik hoor niets niet meer. Ik zie niets niet meer. Ik kan niet meer klaar denken. De zenuwen gieren door mijn lijf. Hier sta ik dan tussen 500 mannen en 50 vrouwen te wachten om het water in te gaan. Jeroen is reeds vooraan post gaan vatten om zijn doel na te streven, namelijk rond de 9 uur finishen. Ikzelf hou het bescheidener en wil graag over de finishlijn lopen.

Om de trainingen naar aanloop van Almere verrassend te houden, doe ik tussendoor de kwarttriatlon wedstrijd van Kortrijk. De bedoeling is om nog eens in hoge hartslag te gaan en zien wat dat geeft. 

Het weer belooft alleszins goed te zijn, niet te veel zon en niet te warm. De wind moeten we er dan maar bijnemen.

De lente is in zicht dus wordt het tijd voor de triatleten dat ze zich nog eens tonen aan de buitenwereld.
De lente heeft vandaag nog even plaatsgemaakt voor een stevige winter. Dus daarom letterlijk een opwarmertje, de halve marathon in Hamme.
 
Gelukkig kunnen we vanuit de cafetaria de start zien. De familie Fiers is ook voltallig aanwezig, Hjalmar als loper en Karolien, Annelyn en Aaron als supporters. Het gaat er hier gemoedelijk aan toe. Onze finisher medaille krijgen we al voor de start, dus kunnen we evengoed naar huis. Maar Jeroen laat vallen dat er voor de eerste drie overall ook prijzen te rapen vallen. Dus besluiten we daar dan maar voor te gaan.