marathon brugge

Na mijn DNF in Namen, dacht ik: “Wat Jeroen kan, moet ik ook kunnen.” Dus vroeg ik aan zijn coach Steven om langs te komen. Uiteindelijk de beste coach van België die er momenteel te vinden is. Maar ik kreeg het deksel op mijn neus. Steven was duidelijk: “ Je denkt toch niet dat ik een derderangsloperke ga trainen om mij belachelijk te maken en mijn reputatie op het spel te zetten. Zie je hier nu zitten op je geliefkoosd plekje: in de zetel voor tv met 10 repen chocolade. Een DNF wil ik niet achter mijn naam als coach”  ​

Dus zat er niets anders op dan op mezelf te vertrouwen met een strak plan en 4 basispijlers:

• Sneller lopen
• De kilometertijden verkleinen
• Het aantal afgewerkte kilometers in een uur vergroten
• De paslengte vergroten met behoud van pasfrequentie

Achteraf hoorde ik van Jeroen dat ook zijn coach met diezelfde 4 basispijlers werkte. Hij had blijkbaar dezelfde 10 boeken gelezen als ik. Jeroen en ik hadden tevens hetzelfde doel in de volgende marathon, die van Brugge: onze PR’s verbeteren of evenaren.

In Brugge was het wringen en duwen om onze sportzak af te geven, te plassen en de startlijn te vinden. Ik zou die pas bereiken 6 min nadat het startschot in de verte weerklonk. Antoine legde alles vast met zijn kodak. De vlag van 4u liep net achter mij de eerste 15 kilometers. Achter de vlag leek het soms op een drukke markt, bij de bevoorrading was het dan drummen om een bekertje en ging het tempo naar beneden.

Ik had daar geen last van want had zoals gepland mijn eigen persoonlijke drank laten zetten op de bevoorradingsposten. Coach Steven had mij dat nochtans ten stelligste afgeraden, als derderangsloperke komt het namelijk belachelijk over dat mijn drankfles tussen al die andere van toppers zoals Jeroen staat, en daarenboven mijn fles stond enkel in de weg.
Bij het naderen van Zeebrugge zet ik me tactisch achter de vlaggenman. Eigenlijk word ik gewoon ingelopen, maar ik kan het tempo nog goed volgen. Coach Steven is ondertussen post komen vatten. Hij roept me toe: “Jeroen heeft mijn opdracht tot in de puntjes afgewerkt. Ik had geen zin om bij een kale, een oude en wat Chinezen te blijven staan in Brugge, dus dacht ik, ik kom naar Zeebrugge gefietst. Misschien kan ik hier nog motorboten.”

Ik voel dat de vlaggenman 1 van mijn 4 basispijlers toepast en sneller begint te lopen. Ah neen, toch niet, tempo is nog altijd hetzelfde volgens mijn Garmin, maar het voelt rapper aan. Geen goed teken, het begint zwaar te worden en na 31km moet ik de meute lossen. Steven is nog steeds van de partij en moedigt mij nog wat aan: “Goed bezig Leen, een evenaring van je marathon in Namen is in zicht.”

Mijn 4 basispijlers kunnen momenteel gestoken worden waar de zon niet schijnt. Mijn tempo gaat na 35km vliegensvlug naar beneden en ik krijg het echt moeilijk, mijn benen verstenen, iedere kilometer duurt extra lang. Steven probeert me nog op te peppen door te zeggen dat ik nu moet versnellen omdat hij nog naar een feestje moet en dat die kilometers nog altijd 1000m zijn. Hij raadt me nog een shortcut aan. Maar ik blijf volharden en bereik de finish na 4u5min.

Steven laat nog even weten aan Antoine: ”Die bitch wou maar niet luisteren, wat ben je nu met zo’n tijd, straks is er geen enkele hoerendiesel over op het feestje.” 

​Uitslag