hele triatlon almere

Ik hoor niets niet meer. Ik zie niets niet meer. Ik kan niet meer klaar denken. De zenuwen gieren door mijn lijf. Hier sta ik dan tussen 500 mannen en 50 vrouwen te wachten om het water in te gaan. Jeroen is reeds vooraan post gaan vatten om zijn doel na te streven, namelijk rond de 9 uur finishen. Ikzelf hou het bescheidener en wil graag over de finishlijn lopen.

Het water is 18,5°C maar bij het betreden pakt het toch op mijn adem en voelt het ijskoud aan. Het kanonschot weerklinkt en plotsklap is alle stress weg. Ik voel me helemaal bevrijd en leg me op om bepaalde momenten te genieten. Dit gevoel komt al snel wanneer ik besef dat het zwemmen geen gevecht zal worden. Ik krijg snel genoeg ruimte om mijn rustig tempo te zwemmen. Dit voelt helemaal anders aan dan een halve triatlon, veel relaxter.  En dan komt het eerste moment dat ik geniet van het ochtendzonnetje dat komt piepen van achter de zon. De zon zal ze zich wel de rest van de wedstrijd wegsteken. Af en toe word ik nog eens geduwd of reeds voorbij gestormd door de triatleten die een halve triatlon doen en later gestart zijn. Maar dit is maar een kleine schermutseling en deert me niet.

Na 3,8 km zwemmen hef ik me op het droge om me om te kleden voor het fietsgedeelte. Ik doe een extra koerstruitje aan, want het is nog fris, 13°C en ik bibber nog na van het zwemmen. Dit wordt het langste gedeelte, dus hier is ook weer de boodschap mij gedeisd houden, drinken en eten en 180 km trappen (Terzijde, mijn langste rit ooit in mijn leven gefietst is 140 km). De wind is reeds aanwezig, maar na 15 km mag ik meedrijven met de wind en kan ik genieten en aan sightseeing doen.

Na 50 km begint het echte werk en krijgen we wind tegen of zijdelings en dat voor de rest van de 90 km durende ronde. Mijn motivation quotes op mijn stuur, lees ik nog eens na. Nu is het belangrijk rustig te blijven in het hoofd en positief te denken. Mijn uitgewerkt plan om om het half uur een halve energiereep te eten, gaat goed. Dit is ook een goede bezigheid samen met het voldoende drinken. Na 60 km moet ik heel dringend plassen en stop ik aan een bevoorrading om een Dixi te gebruiken. Ik verlies hier veel tijd mee (truitje uitdoen, trisuit met rits achteraan, gordel met nummer in de weg…), maar het deert me niet. Dit zat in mijn vooraf uitgewerkt triatlon plan. Even verder zie ik Antoine. Hij heeft zich ondertussen van de zwemstart naar het fietsparcours begeven om ons toe te juichen.

De wind komt opzetten naar het einde van de eerste ronde en dat word ik heel goed gewaar in de tweede ronde bij het stuk wind mee. Mijn snelheid gaat, in vergelijking met de eerste ronde, zonder extra moeite met 3 à 4 km/u hoger. Nu is het zaak me mentaal voor te bereiden op het stuk dat nog komt, namelijk het stuk met wind tegen. Dat gaat zwaar worden. Dus niet treuren, gewoon zelfde vermogen duwen en minder snelheid zien op je metertje. Terug op dezelfde bevoorrading moet ik nog eens een plaspauze houden en hier laat ik mijn extra truitje ook achter. Gelukkig zijn de laatste 6 km richting wisselzone nog eens wind mee. In dit stuk laat ik de tijdritpositie achterwege om me voor te bereiden op het loopgedeelte.

6 ronden van 7 km. Voor het lopen doe ik een extra gordel aan met 4 gels, aangezien de organisatie geen “drinkbare” gels voorziet. Iedere ronde stop ik aan 1 bevoorrading om voldoende suikerwater te drinken. De andere bevoorradingen drink ik water al lopend. De eerste ronde heb ik nog mijn eigen flesje van uit de wisselzone mee om te drinken en hoef ik niet te stoppen. Ik had me voorgenomen om 10 km/u te lopen, maar zie na 1 km dat ik eerder 11 km/u loop. Dus dat is veel te snel en kan ik zeker niet volhouden. Dus ik moet vertragen, maar dat gaat moeizaam. Het klinkt raar maar ik heb het moeilijk met vertragen. Na 7 km zie ik eindelijk een gemiddelde van iets boven de 10 km/u. Eindelijk heb ik mijn tempo beet. Jeroen heeft me ondertussen aan een stevig tempo ingehaald. Nog 1 rondje, roept hij snel. Ik ben blij, want zie dat hij goed bezig is. Snel moet ik in de tweede ronde een toiletstop inlassen, in de 4de nog eens. De geur en ranzigheid in de Dixi moet ik wel eventjes wegdenken.

Iedere ronde leef ik toe naar de passage aan de aankomst waar de rode loper met een massa toeschouwers ons opwacht. Hier staan ook onze vrienden Sandra, Joeri en Adam, maar ook Antoine, moeke, vake en Farah, waarvan ik blij ben ze te zien en de enthousiaste aanmoedigingen te horen. Na wat recuperatie, sluit Jeroen de laatste 2 ronden ook aan. De passage aan het 3 km punt waar een blauwe carnavalsbende ons aanmoedigt is ook een passage om naar te verlangen. Wat een sfeer, ambiance en energie. Ik kan niet anders dan met een glimlach passeren. Van iedere passage geniet ik met volle teugen en slorp ik energie op. Wat een opkikker, ook naar het einde toe.

“Sex met die kale” (zeker de link eens volgen) hoor ik uit de boxen galmen. Met een glimlach moet ik onmiddellijk aan Jeroen denken. De blauwe garde wacht me op en biedt me een andere kale aan. Ik bedank vriendelijk, misschien na de finish roep ik. Hierna volgt mijn vaste stopplaats voor mijn suikerdrankjes. Na een aantal rondjes begin ik de vrijwilligers wat beter te leren kennen en worden er telkens een aantal woordjes gewisseld, eventjes de gedachten verzetten. Mijn benen voelen na de 3de ronde aan als beton, maar ik voel me nog altijd mentaal en fysiek goed. Mijn tempo is ondertussen in dalende lijn, maar het kan me geen reet schelen. Het is de finish lijn die telt. De voorlaatste ronde is de moeilijkste. Eénmaal ik de laatste ronde ben ingegaan, wil ik genieten en de vele vrijwilligers en diehard supporters langs het parcours bedanken.

Gaat het dan gebeuren? Gaat het lukken? On-ge-loof-lijk!  Ik zie de rode loper en kan nu vieren. Wat een fantastisch, machtig en magnifiek gevoel. Ik wil dit delen met Farah maar zie haar niet direct. Uiteindelijk komt ze afgelopen en kan ik haar omhelzen en eventjes mijn traantjes laten vloeien.

In de “After Race Care” komt Jeroen me vergezellen om samen na te genieten. Daar krijg ik te horen dat hij het zwemmen, fietsen en lopen afgemaald heeft in 9u05: 1ste in zijn age-group 40-44 en 3de van al de age-groupers (al de deelnemers zonder pro’s). Ik sta versteld van ons beiden.

En om te antwoorden op jullie vraag: “Wat doet dat met een lichaam?”, zeg ik :
“The pain is temporary, the memories will last the rest of my life.”
​

challenge_almere_2018_result_long_distance_individual_by_category.pdf
File Size:	241 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---