1/2 triatlon lievegem

16 mei 2020, toch niet. 15 mei 2021, ook niet.

Vandaag 19 juni kan eindelijk de halve triatlon Lievegem doorgaan. Je kan begrijpen dat mijn trainingsschema een beetje overhoop was gehaald. Maar het weer was wel goed. Dus wat wil je nog meer.

Ik vertrek ’s morgens met gemengde gevoelens. Corona smijt terug roet in het eten. Geen publiek, mondmaskers, verspreid starten. En de voorbereiding voor het lopen had op een laag pitje gestaan.

Voor de start is alles heel gemoedelijk. De vrouwen zijn samen met de trio’s de laatste die van start mogen. En wat doen vrouwen, uiteraard, een kletske. Voor ik het weet weerklinkt het startschot.
​
Ik zwem zo snel ik kan en kan na 1900m letterlijk uit het water klauteren. Het doet me eerder denken aan een vikingrun en het voelt aan alsof ik 80 jaar ben. Het kan vlotter. Antoine die als vaste supporter mee is, lacht me zowaar uit.

​Ik fiets zo snel ik kan de 90km die daarna volgt. Het parcours is saai en leidt ons langs kanalen en over bruggen. Hier moet ik even denken aan Céline. Een aantal weken geleden had ik haar dan ook beloofd dat ik aan haar zou denken als ik het moeilijk kreeg. Zij sukkelt nu al een tijdje met haar lichaam doordat een auto dacht dat hij koning was. Ik mag blij zijn dat ik dit hier kan doen. Na 5 rondjes mag ik mijn fiets in de wisselzone achterlaten. Antoine is nog altijd op post en roept dat ik er bijna ben.

Ik loop zo snel ik kan de halve marathon. Nu komt het erop aan om genoeg gellekes te eten. We zijn ondertussen al een tijdje bezig en ik heb het middagmaal gemist. Tijdens het lopen steek ik mijn armen in de lucht. Een vrijwilliger kijkt mij vragend aan: “Mijn man is zojuist 3des geworden bij de oudjes” roep ik. “Proficiat” reageert hij lachend.
De laatste ronde merk ik dat er niet veel volk meer is. Uit de verte komt een wielertoerist aangevlamd. Plots herken ik Maarten Moonens. Gelukkig draait hij zich en vergezelt hij mij voor een 100tal meters. Ik ben blij, even afleiding van de lege wegen die mij aanstaren. Nog een laatste hindernis over kasseien en een 10tal meter patattenveld voor ik voldaan over de streep loop.

Ik eindig met bloemen. En een medaille.

Uit compassie als laatste vrouw van de 15. ​