Challenge roth

Vrijdag 1 juli, ik loop al de hele week te zenuwachtig naar mijn goesting. Soms twijfel ik, heb ik wel goed en voldoende getraind. Een volledige triatlon die bestaat uit 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en dan nog eventjes als afsluiter een marathon van 42,2 km. Als mensen mij naar de afstanden vroegen, ratelde ik die simpelweg af, maar het blijft ook voor mij laborieus en ontzaglijk veel. 

De auto is vol geladen en Jeroen en ik zijn klaar om ten strijde te trekken. Eerst nog 700 km overbruggen richting Roth om onmiddellijk onze groene zak op te halen. Bij Challenge wordt er gebruik gemaakt van verschillende kleuren voor de grote zakken om duidelijk te maken waar je ze nodig hebt. De groene zak wordt gebruikt om onze goodies (staaltjes en reclame van hun sponsors) mee te vullen, startnummer, andere zakken, badmutsen enz. Later gebruiken we deze zelfde zak voor na de race met douche gerief en propere kledij.

Rond 17u hebben we onze groene zak opgehaald en vertrekken we richting ons hotel een 20 minuutjes verder rijden. Dit is een hotel zonder ontbijt en zonder receptie. We geraken vlot binnen via de computer en kunnen beginnen met ons voor te bereiden deel 1. Dit hotel heeft wel een bijzonder groot nadeel, namelijk matrassen van een soort mousse waar je snel doorzakt. Ik ben een buikslaper, wat hier niet mogelijk zal zijn, anders heb ik een gebroken rug.

Op voorhand had ik nagekeken op google maps waar we dichtbij konden eten (en nog vele andere uren besteed aan andere voorbereidingen, zoals parking, bakkers, routes). Op 400m was er een pizzeria, maar deze bleek enkel afhaal te zijn, gelukkig was er Moses een beetje verderop waar we toch onze pizza konden eten.

​De nacht was toch redelijk goed meegevallen ondanks het bed, warmte en lawaai (oordoppen kunnen wonderen doen). Zaterdag stond er een ritje losfietsen op het programma, nummers plakken, zakken vullen (nee Dries, ik heb het niet over balzakken), naar T1 rijden (transitiezone 1 = wisselzone van het zwemmen naar het fietsen) en dan naar de briefing.

Het ontbijt is sober. Brood uit Lokeren met onze potten choco, confituur, speculoospasta en stroop. De lage terrasstoeltjes en het tafeltje vanop het terras verhuizen we even naar binnen, aangezien de temperatuur nog geen 10°C is. Nadien een uurtje losfietsen en douchen.

​Onze blauwe zak die gebruikt zal worden in T2 (transitieszone 2 = wisselzone van het fietsen naar het lopen) mogen we samen met onze fiets en helm vanaf 12u die middag afgeven in T1. De loopschoenen, gels voor tijdens het lopen, verse loopkousen en pet steek ik in deze blauwe zak. Op de helm komen langs de 3 kanten mijn nummer a.d.h.v. een sticker en op de fietsen bevestigen we een plastieken plaatje met ons nummer erop. Ze zullen dus zeker weten wie we zijn tijdens de wedstrijd.

Een half uurtje rijden van ons hotel naar T1. Parkeren gaat er vlot aangezien alles in goede banen geleid wordt door de talrijke vrijwilligers en politie. Daar ziet Jeroen dat zijn plaatje van zijn fiets is gewaaid tijdens de rit over de autosnelweg. Even paniek toch, want wat nu? In wisselzone T1 zullen we wel iemand vinden die Jeroen kan helpen. Zo geschiedde, een infostand waar je met allerhande problemen terecht kan en dus ook een verloren plaatje. Er wordt een nieuw plaatje te voorschijn getoverd en met stift Jeroen zijn nummer erop gezet. Oef.

De fietsen worden gestationeerd op ons voorziene plaats volgens nummer. Jeroen naast de profs, aangezien hij bevoorrecht is daar hij onder de 9u denkt te gaan. Ik ergens in het midden van het grasveld. De blauwe zakken mogen we deponeren aan een truck, die onze zakken vakkundig naar T1 zal brengen. Deze wisselzone gaan we voor de wedstrijd niet te zien krijgen, wat een beetje voor frustratie zorgt, want waar gaan we onze fiets moeten zetten? Er zijn namelijk 3200 individuele starters en 650 teams. We hopen op de briefing later deze dag meer duidelijkheid te krijgen.

​Op de locatie T1 zijn we vandaag klaar. Nu terug de auto in, naar de briefing die 10 km verder doorgaat in Roth zelf. Opnieuw parking zoeken, wat gelukkig vlot gaat doordat we goed op tijd alles gepland hebben. De briefing in het Engels gaat door om 15u30. We hebben nog wat tijd en gaan reeds kijken naar het food centrum waar we met onze pasta bonnen deze avond kunnen eten. Dat food centrum stelt heel hard teleur. Eerder vette kost dan atletenvoeding. Ik stel voor dat we bij de pastabar aan ons hotel afhaal bestellen en dat we naar de Franse briefing gaan, die net begonnen was om 14u30. Zo kunnen we op ons gemak in het hotel zitten en alles klaar zetten voor morgen.

Tijdens deze briefing wordt duidelijk dat er een typfout staat in ons lijvig wedstrijddocument, de fiets in T2 mogen we als koningen gewoon afgeven i.p.v. dat we ze zelf terug op een bepaalde plaats moeten zetten. Dus T2 hoeven we dus ook niet te zien. Gewoon van de fiets stappen, fiets afgeven, blauwe zak aannemen, “omkleden” en starten met lopen.

De afhaal van onze pasta bolognese verloopt goed en is lekker. Onze terrasstoeltje en tafel komt weer van pas, enkel vorken vergeten, dan maar onze dessertlepeltjes gebruiken die we meehadden om onze rijspapjes op te eten. Nu onze rode zak vullen die we dan morgenvroeg in T1 zullen klaarzetten, en gebruiken na het zwemmen. Hierin steken we dan nog de koersschoenen, kousen en onze nummergordel. De bidons die dan nog op de fiets geplaatst moeten worden, worden gevuld en trisuit en ochtendkledij klaargemaakt.

In de groene zak worden onze propere kledij gestoken, handdoek, shampoo, kaartjes om de fiets af te halen, gsm, paspoort, wat geld … 21u het licht gaat uit, want morgen is het vroeg dag.

Om 3u40 gaat de wekker af zondag. Onze opstelling om te ontbijten wordt terug bovengehaald. Plaktattoo met racenummer op onze arm geplakt, trisuit aangetrokken, groene en rode zak meegenomen. De zonnecrème zal ook heel hard nodig zijn, want ze geven 30°C vandaag met volle zon. De auto in en naar T1, waar we met een omleiding naar de atletenparking geleid worden.

De laatste stappen worden gezet. De rode zak wordt op zijn plaats gezet volgens nummer vlak na de zwemexit. Bidons en bars op de fiets geplaatst. En dan is het wachten, lang wachten. Om 6u30 starten de mannelijke profs, de vrouwen 3 minuten later. Jeroen mag in de sub9 groep als eerstvolgende starten om 6u50.

Voor Jeroen start doet hij zijn wetsuit aan, aangezien de watertemperatuur 23°C is, wordt dit toegelaten. De groene zak nog naar de truck en dan kan hij gaan “genieten”. De start is magisch, de zon is nog steeds opkomende, luchtballonnen vertrekken en er is een massa volk op de been.

Ik kan starten om 7u15 in de 2de wave van de vrouwen waarvan we in totaal met een 450tal zijn, dus ik heb nog even tijd om rond te kijken. Ik zie de start van Jeroen maar kan hem tussen de 200 andere startende er niet echt uithalen. Ik kan dan beginnen aan hetzelfde ritueel als Jeroen, mijn zenuwen zijn dan eigenlijk al verminderd. En nu is het enkel nog zwemmen naar de startlijn in het kanaal en wachten op het kanonschot.

Het is een lange dag, ik heb er 13u voor voorzien, dus haasten moet ik mij niet doen. Integendeel, altijd in het nu blijven en niets forceren. Het zwemmen gaat goed en doordat het een kanaal is, kan ik via de rand redelijk recht zwemmen. Ik zwem grotendeels alleen, enkel de laatste 400m is er een samentroepen van vrouwen en mannen die ik inhaal en mannen die na mij gestart zijn die mij inhalen. Dus even een wasmachine door. Maar ik zie het als een voordeel aangezien die “dragging” geeft en dus meer snelheid.

Ik kom uit het water na 1u11min, de rode zak nemen tussen de 3200 andere lukt gemakkelijk door de duidelijke nummering. Dan moeten we naar een grote tent waar er tientallen vrijwilligers klaar staan om je te helpen met je rode zak leeg te maken, wetsuit uit te doen en die dan in de rode zak te steken. Ik heb pech, want alle vrijwilligers zijn bezet en moet dus alles zelf doen.

​Nu naar mijn fiets en weten dat je vertrokken bent voor zo’n 7u. Op de brug zie ik Antoine en Koen staan. Benoit had ik gemist maar die zal er zeker bijgestaan hebben. De week voordien had Koen mij gecontacteerd om samen met hem te supporteren voor Jeroen als verrassing. Ik moest hem teleurstellen en zeggen dat ikzelf meedeed. Ik wist dat Antoine ook interesse had om te komen en zo geschiedde. 3 supporters die alles mee volgden vanop de eerste rij. Ik vind het nog altijd zot dat ze dit gedaan hebben, maar wel zeer leuk.

Nu is het zaak om tijdens de 2 ronden van 90km niet te zot te doen en weten dat er ook wel wat hoogtemeters aan te pas komen. Ik wil op gevoel rijden en zet mijn gemiddelde snelheid onzichtbaar. Het belooft een warme dag te worden. Dus drinken, drinken, drinken en nat maken. Ik merk onmiddellijk dat we niet in het platte waasland fietsen. Het gaat telkens op en neer. Al mijn versnellingen worden gebruikt.

Na 35km naderen we een eerste langere beklimming. Het volk is ook hier toegestroomd met DJ en veel ambiance. Even een afleiding kan geen kwaad en ik probeer te genieten. 35km verder komen we dan aan de zo gekende Solarer berg. Wat een massa, je lijkt wel in de tour de France te rijden. Hier fiets ik wel met een grote glimlach op mijn gezicht en geniet ik van de ambiance. Dat is een opsteker.

​De zon begint hoger te staan en nu is het opletten om niet te warm te krijgen. Mijn spuitgat in mijn helm wordt gretig gebruikt om mijn hoofd nat te maken (Dries, ik wil niet weten wat je je nu allemaal aan het voorstellen bent). Tijdens de 2de passage van de bergjes is de sfeer al heel wat minder, al het volk is verdwenen en naar het loopparcours vertrokken. Ondertussen probeer ik niet af te tellen en in het moment te blijven. Dat lukt redelijk goed, ondertussen had ik even naar mijn gemiddelde snelheid gepiept en die was verrassend hoog. Naar het einde heb ik wel wat van mijn snelheid verloren, maar dan nog.

Na 6u15min kan ik mijn fiets afgeven in T2 waar de vrijwilligers massaal aanwezig zijn. Ik loop door en daar staat al iemand klaar met mijn blauwe zak waar we terug in een tent met tafels en banken ons kunnen “omkleden” voor het loopnummer. Koerskousen gaan uit, loopkousen aan, helm in de zak, loopschoenen aan, mijn pet (die ik nog speciaal hiervoor gekocht had met de voorspelling van de hoge temperaturen) en we kunnen starten met een eerste gelletje. Hier had ik ook weer de pech dat al de vrijwilligers reeds bezig waren.

Uit de tent voel je direct dat de zon brandt. Hier weer hetzelfde, voldoende drinken en koelen met bekers water. Mijn benen voelen redelijk goed en algauw vergeet je eigenlijk dat je al meer dan 7u bezig bent. Nu focus op het lopen, koelen, drinken en “eten”. De bevoorrading is in theorie om de 1,5km. Maar dat verschilt toch wel eens met bijna 1km. Normaal is dat geen probleem, maar nu heb je eigenlijk constant drinken nodig. Je zit al op een tekort door het fietsen en zwemmen en daarbij komt ook nog eens dat het heet is.

De eerste 5km is er minder schaduw en dat voel ik al snel. Ik heb dorst! Dooddoener in een marathon. Dan is het te laat. Die bevoorrading komt maar niet. Het is duidelijk dat ik meer vocht binnen moet nemen en dus al stappend de bevoorrading moet passeren. Zo geschiedde. Gelukkig komt er nu langs het water een passage van ongeveer 7 km in de schaduw. Ik reken (al wordt dit steeds moeilijker) dat tegen dan het al voorbij 16u is en de zon dus minder sterk zal zijn. Dit gedeelte op kiezels kom ik dan ook goed door.

Nadien komt er een passage met zon en schaduw, en dan merk ik dat de zon nog altijd hard zijn best doet. Drinken en nat maken is hier weer de boodschap. Gelukkig hebben ze hier aan de bevoorrading dat ook begrepen en staan ze soms met emmers klaar om over jou te kappen. Nadeel is dat je schoenen ook volledig nat zijn. En om te lopen is dat niet ideaal.

Ondertussen zie je geregeld deelnemers stappen of aan de kant liggen. Wanneer volg ik? denk ik dan. Mijn benen beginnen zwaar te voelen en mijn tempo gaat zienderogen achteruit. Na 25 km stap ik de bevoorrading uit en blijf ik stappen. Het is moeilijk om die benen terug in gang te krijgen. Maar opgeven, dat staat niet in de woordenboek van een triatleet. Als je al zolang bezig bent, kan er nog wel wat bij.

Na 30km komen we aan een splitsing waarbij je nog 1km van de finish verwijderd bent. Jeroen had beloofd dat hij mij daar ging opwachten en verplichten om zeker rechtdoor te lopen voor de laatste 12km. Ik zie niemand. Geen Jeroen, Koen, Benoit of Antoine. Zou hij zijn tijd niet gehaald hebben en nog aan het recupereren zijn, of misschien ligt hij wel aan het infuus door de warmte, dacht ik dan. Maar zoals daar ook op een bord van een supporter stond in het Duits: Als je nu omkeert ben je een oen. Mijn hersens waren nog capabel om te vertalen, dus dat komt goed dacht ik.

Wat nu volgt is een echte lijdensweg. We moeten ook nog wat hoogtemeters overbruggen en dat wordt weer grote partijen stappen. Gelukkig staan er nog steeds veel mensen aan de kant om ons te motiveren en te blijven gaan. Gisteren hadden we de laatste kilometers tot een keerpunt met de auto gereden. Dus ik wist wat er kwam, het meertje in Buchenbach was het keerpunt. Daarna enkel 6km naar beneden (maakt ik me zelf wijs). Maar ik wist dat het goed kwam, in welke tijd maakte mij al helemaal niet meer uit. Dat had ik aan de start van de marathon al opgegeven door de warmte.

Na de laatste bevoorrading is het moeilijk om terug in gang te geraken met lopen. Een groepje jonge gasten met grote pinten (Duits) bier pushen mij om terug aan te zetten met lopen. Dit lukt. Nu wil ik ook wel even genieten. Inclusief pijn welteverstaan. Je bent op, de benen doen zeer, je voeten liggen gelijk volledig open, mijn rug doet zeer.

Ik had mezelf voor de start beloofd dat ik vanaf de groene loper in het stadium waar de toeschouwers zitten, zou stappen om te genieten van mijn laatste volledige triatlon. Dat deed ik dan ook, de laatste 300m gaan ze mij hier niet meer afpakken. Teams en andere deelnemers steken mij voorbij, maar dat maakt me niet uit. Ik kijk rond of ik Jeroen nergens zie. In de laatste rechte lijn hoor ik iemand luid Leen roepen. Het is Jeroen samen met Antoine, Koen en Benoit. Ik voel alles tegelijk: gelukkig, kapot, emotioneel, tranen, lachen, trots. Daar is de finish na 4u38 lopen. Lucy-Charles (een heel gekende en goede prof) omhelst me. Ik krijg mijn medaille en loop dan al waggelend naar de recuperatie zone.

​Zonder te weten wat er allemaal gebeurt (ik voel me draaierig en kapot) krijg ik nog een handdoek, t-shirt en certificaat met mijn tijden in mijn handen geduwd. Nu pas zie ik wat een tijden ik gezwommen, gefietst en gelopen heb. Ik ben versteld dat ik dit toch zo goed heb kunnen doen. 12u13min.

Na het drinken van chocomelk, zie ik een computer staan waar ik de uitslag van Jeroen kan zien. 8u54, hij heeft het gehaald!! Wat een beest. Ik haal mijn groene zak en ga douchen. Ik verschiet even want achter een zeil lopen alle atleten door elkaar, naakt. Hier is geen gène. Iedereen heeft afgezien en wil zich gewoon zo snel mogelijk proper maken. Op mijn GSM zie ik een bericht van Jeroen op een ziekbed met een infuus liggen! Ik bel hem en hoor dat alles terug in orde is. Antoine, Koen en Benoit zijn reeds naar hun hotel, het was ook voor hen een lange dag en ondertussen was het rond 20u (denk ik). Overweldigd door emoties kan ik Jeroen terug omhelzen. Wat hebben we hier weer gerealiseerd!  

Nu zelf even de tribune opzoeken om de sfeer langs de andere kant op te snuiven, maar ik wil zitten en drinken. Dus besluiten we nog in een brasserie vlakbij te gaan eten. Ik bestel daar een portie frieten en Jeroen calamares. Ik heb wel zin, maar mijn maag protesteert nog, na 10 frieten besluit ik mijn bord te laten staan. Als Jeroen ondertussen zijn 2de maaltijd van vanavond op heeft, is het tijd om al ons gerief en auto te recupereren.

In de wisselzone T2 op 1km van de finish kunnen we onze blauwe en rode zakken gaan ophalen en onze fietsen. Hier zijn weer een pak vrijwilligers aan het werk die alles voor jou verzamelen. Wat een luxe. Jeroen gaat als vrijwillige chinees ;-) dan met een shuttlebus naar T1 waar onze auto geparkeerd staat. Na 45 min wachten kunnen we alles inladen en terug naar ons hotel vertrekken. Het is ondertussen middernacht. Nu wacht ons enkel nog een wandelvakantie in Sudtirol!