Halve triatlon Lievegem

Bijna een jaar geleden stonden we ook aan de start in Lievegem.
​
Even kort hernemen hoe ik het toen beleefde. Na een zoveelste uitstel door je weet wel corona, ging de halve triatlon eind juni door. Met 15 vrouwen startten we na 15 minuten na de oude mannen en 30 minuten na de jonkies.

Door het niet toelaten van publiek, zorgde dit ervoor dat ik na 2 van de 4 ronden lopen reeds eenzaam was op een paar kreunende kuitkrampende mannen na. Nog even kwam een verdwaalde bekende fietser mij gezelschap houden. Maar toen ik na 5u en 39 min over de verlaten finish liep, werd er mij rap vergeten podiumbloemen in mijn armen geduwd en mij er toch op gewezen dat het de seizoensfinale van Thuis was die avond.

Ik had de boodschap begrepen en snelde naar de wisselzone om mijn fiets op te halen. Daar stond Jeroen al klaar in de auto te toeteren en teken te doen op zijn uurwerk dat als ik mij haastte we nog op tijd konden zijn voor Thuis. Zijn bloemen voor zijn 3de podiumplaats bij de oudjes lagen al wat slapjes in de koffer.

Vogeltjes fluiten, de zon brandt hoog aan de hemel, muziek klinkt uit een paar boxen en een paar vaten bier staan koud om een massa volk hun dorst te lessen. 14 mei 2022, corona is enkel nog een bier. Met meer dan 200 staan we aan de start waarvan 23 vrouwen. Terug eerst de jonkies aan zet, na 5 minuten de oudjes en nog eens 5 minuten later mogen de vrouwen het zeer koude water trotseren.

Voor ik het weet zit ik nat op mijn koersfiets. Zo vast als een huis, Antoine supportert. “Allez Leen”. En stampen doen we. Lunch voor vandaag: energiedrank, appelcake van Lotus, energiedrank, nougat bar, energiedrank, vruchtenreep en energiedrank. Na 3 uur mag ik mijn fiets aan de bar hangen en in mijn loopschoenen springen voor een halve marathon. Dessert voor vandaag: energiedrank, gelletje, energiedrank, water, gelletje, energiedrank, gelletje en energiedrank. Iedere ronde kruiste ik een deelnemende vader met zijn zoon in een rolstoel (die hun fietsproef op een tandem hadden afgelegd) waarbij onze high five iedere keer een luchthand werd.

Na 5u en 41 min haal ik de finish met een oorverdovend applaus van een massa volk. De podiumceremonie is namelijk gestart en op dat moment wordt Jeroen als 3de bij de oudjes naar voren geroepen. Net op tijd over de finish om Jeroen zijn gsm aan te nemen en foto’s te beginnen nemen. Nadien had ik nog een high five te goed aan een jongen die deze triatlon samen met zijn papa had voltooid.

Al mankend en met pijnlijke voetjes naar de wisselzone, hoorden we dat er toch een podium voor de oude dames was. Aangezien er niet veel gestart waren, dacht ik , je weet maar nooit misschien ben ik er bij. Aangezien de speaker sprak over een mooie tijd en een andere naam vermeldde voor de 3de plaats, stapten we maar door naar de wisselzone.

“op de 2de plaats: Leen Van Overtveldt” weerklonk er plots. “Is deze dame nog aanwezig?” Ik roepen en tieren en lopend in volle galop naar het podium. Door een staande ovatie (of waren er gewoonweg geen stoelen?) en luid applaus van Ruben Callens kon mijn dag niet meer stuk.  Als 2de van de 3!! oude dames en 16de van de 23 dames en met een tijd die 2 minuten trager was dan vorig jaar, keer ik in de zevende hemel terug naar huis. 

​