Marathon namur

06u. De wekker gaat af. Farah, Jeroen en ik zijn klaar om nog eens een sportprestatie te leveren. Deze keer afspraak in Namen voor een marathon. Farah heeft een zwemwedstrijd in Tielt.
Antoine vergezelt ons in de auto naar Namen, waar we ook Dries en Barbara aantreffen. De halve marathon start een half uur voor ons. Wat me onmiddellijk opviel is hoe relax alles is in Wallonië. De start van de halve marathon is gegeven en er zijn er nog die zich aan de kleedkamers bevinden. Rare mensen die Walen.

​Na de professionele opwarming van Dries en Jeroen, kunnen ook wij starten. Antoine en Babs zullen elk 2 bevoorradingen op zich nemen (dus 4 in totaal), beiden op een goed uitgedokterde plaats met bijbehorend tijdsschema wanneer ze elk van ons 3 mogen verwachten.
Ik voel me minder gespannen dan de vorige keer in Eindhoven. Ik wil weer gaan voor een tijd van rond de 4u, voor de wiskundigen betekent dit 5min 41sec per kilometer. Het enige onwetend puntje is hier de hoogtemeters, niet in grote getalen aanwezig, maar toch. Oorspronkelijk dacht ik dat ik mijn eigen tempo zou moeten bepalen door het gebrek aan pacers. Maar een week voordien lees ik op de Franstalige website dat er wordt voor gerekruteerd. De info is op dat gebied ook redelijk Waals, in stukken en brokken, eens in het Frans en dan weer in het Nederlands, en niet altijd compleet.
En ja, ik zie de vlaggen al lopen met de verschillende tijden op. 04u00 is ook present, mijn beste Franstalige vriend. Deze keer 1 persoon waarvan ik hoor dat het zijn eerste keer is dat hij het tempo zal bepalen. Jeroen en Dries zetten zich present op de eerste rij. Ik blijf bij mijn beste vriend.
9u32 starten we en onmiddellijk krijgen we een brug voor onze voeten geschoven. En direct weet ik dat de pacer zijn tempo niet zal afzwakken bij een stijging. Na 5 km zie ik dat we een gemiddeld tempo lopen van 5min35s /km. "Zachtjes aan", maar hij hoort of begrijpt me niet. De spraakverwarring is compleet. Ik hoop dat het tempo zal afvlakken en wacht kilometer 10 af. Hiervoor moeten we terug een brug op (en in Wallonië bouwen ze die redelijk hoog boven hun rivieren). Ik moet mijn best doen om bij de pacer te blijven en voel dan al dat mijn benen niet goed zitten. Het tempo ligt te hoog voor mij, en mijn uurwerk beaamt dat. Ik zie ondertussen een gemiddelde van 5min33s/km. Tussen mijn Franstalige beste vriend en mij komen er serieuze scheuren. De relatie staat op barsten.
Wat doe ik, blijf ik mijn beste Franstalige vriend trouw of doe ik het “my way”. Mijn benen zeggen dat het ok is en zo besluit ik mijn Franstalige beste vriend een tweede kans te geven. Na 15 km zie ik Antoine in fluo oranje vestje klaarstaan om mijn eerste drank aan te geven. Ondertussen heb ik al 2 gelletjes en wat drankbekers van de organisatie binnen. In de korte ontmoeting met Antoine laat ik weten dat we te snel van stapel gelopen zijn: “Gaat dit ontploffen?”.
 
Lang duurt het niet voor aleer er terug barsten optreden, de lijm pakt niet. Te veel obstakels, te snel gestart, niet genoeg voorspel? Er gaat van alles door mijn hoofd en ik begin te twijfelen. Na 19km zie ik ondertussen rare tussentijden verschijnen en heb ik een gemiddelde van 5min30s/km. Mijn beste Franstalige vriend slaat door.  
Na 21km staat Babs mij op te wachten met een nieuw flesje. Juist ervoor heb ik de eerste man zien dwarsen. Jeroen en Dries volgen niet veel later. Die zijn dus sterk bezig en in positie 10 ongeveer. Ik moedig hen krachtig aan.
Mijn benen ontploffen en ik moet niet meer kiezen tussen ons of mezelf. Mijn beste Franstalige vriend heeft zelf besloten om mij te verlaten. Zo een prille weerbarstige relatie is gedoemd om slecht te eindigen, zal er nog een climax komen?
Tja, wat doe ik, doe ik de lus van 10km er nog bij of stop ik ermee? Ik hoop dat mijn benen zullen beteren als ik trager begin te lopen en dus ga ik ervoor om dit hier toch nog uit te lopen. Helaas, pindakaas. Die 10 km worden echt een strijd met mijzelf en mijn benen. Mentaal kan ik het niet meer opbrengen en ik begin te stappen en dan weet je dat het gedaan is.
Eenmaal terug in Namen rond kilometer 33, pin ik mijn nummer af. DNF. Did Not Finish. Het moest ooit eens achter mijn naam komen te staan na al die talloze wedstrijden, hopelijk ook de laatste keer.
Eerst roep ik Antoine nog terug die gelukkig in de buurt stond om mij mijn laatste flesje aan te geven. We nemen de snelste weg naar de finish om daar Jeroen op te zoeken. Dries en Babs zijn al naar huis om te gaan supporteren voor hun zoon Arthur die in onze voetsporen wil treden met zijn eerste triatlon.
Jeroen kwam met beter nieuws: Dries net na hem gefinisht in een goede tijd en hijzelf eerste 40 +.
Mijn eerste reactie is niet teleurstellend. Gegokt en verloren. Daags nadien denk ik, misschien had ik langer moeten lopen, maar achteraf zie je alles anders. Misschien moet Jeroen eens pacen, zodat die climax toch in orde komt!