Marathon namen 2019

Dries,
 
Driemaal is scheepsrecht! Dat moet je ook gedacht hebben toen we het plan opvatten om samen aan de start te staan van de marathon van Namen. Na 2 eerdere pogingen (Eindhoven 2016: DNF, Eindhoven 2017: DNS) werd het tijd om eindelijk te bewijzen dat je in staat was om een dijk van een marathon neer te zetten. Het is te zeggen, eentje ruim onder de 3 uur, anders vond je het niet de moeite om te starten. Dries, je bent me der eentje!

Ik stuurde je in december m'n geplande looptrainingen door, kwestie van je al wat te prikkelen. Ik hoefde niet lang te wachten om jouw voorziene trainingsarbeid in mijn mailbox te vinden. We zouden beiden ruim de 1.000 trainingskilometers overschrijden in aanloop naar de marathon, en hoopten dat we beiden blessurevrij de start zouden halen. Want dergelijke zware voorbereiding, het is altijd een beetje dansen op een slappe koord.
 
Leen schreef zich uiteraard ook in, ze is niet het type om aan de zijlijn te staan kijken. Ze vroeg me trouwens ook of ik het niet erg zou vinden om 'geklopt' te worden door jou. Ik vroeg me meteen af of ze nog in Sinterklaas geloofde, maar antwoordde in alle eerlijkheid dat me dat geen reet kon schelen. Als ik het één iemand gun, dan ben jij het wel Dries.
 
We gaven mekaar regelmatig updates over de vorderingen die we maakten. Helaas was ik het die deze keer het meeste last van kwaaltjes leek te hebben. Dan eens een akkefietje aan de knie, dan weer aan de onderkant van de voet, en uiteindelijk bracht ik je half april op de hoogte van wat perikelen aan mijn rechteronderbeen. Je leek de symptomen jammer genoeg te kennen en vreesde voor een scheenbeenontsteking. Ik deed even de zelftest op 'https://hierhebikpijn.nl', en jouw diagnose werd met 88% zekerheid bevestigd. De raad van tante Kaat bij dergelijke kwaaltjes: 4 tot 6 weken rust. Maar ik ben nogal een eigenzinnige klootzak, en vond daarenboven niet de tijd om die rustweken nog in te plannen in de aanloop naar de marathon, dus ik dacht: we doen gewoon rustig voort, ik zal erna wel wat met mijn luie kloten in de zetel hangen.
 
Maar Dries, mijn onderbeen viert eind komende maand zijn 41e verjaardag, die ouwe zak. Het is niet altijd makkelijk om met dergelijk materiaal aan de slag te blijven gaan. En toen ik op woensdag 1 mei uit mijn bed rolde, en het gevoel had dat mijn rechteronderbeen er elk moment kon afvallen, restte er niks anders dan een drastische beslissing te nemen. Om mijn deelname aan de marathon niet in het gedrang te brengen, stopte ik met onmiddellijke ingang alle looptrainingen. Als klap op de vuurpijl schoot er enkele uren erna bij een verkeerde beweging ook nog iets in m'n onderrug, voldoende om de volgende dagen mijn bewegingsvrijheid te limiteren en mijn moraal volledig de dieperik in te helpen. Ik ging al met enige voorzichtigheid een kijkje nemen naar het nieuwe petanque plein dat onlangs in onze wijk werd aangelegd, zou dat geen beter idee zijn op mijn gezegende leeftijd, Dries?
 
De dagen richting D-Day verstreken, en ik merkte amper beterschap in mijn beentje. Zou dat wel goed komen? Maar de 55€ startgeld was reeds lang geleden overgeschreven, dus starten zou ik. Desnoods uitstappen en voor jou supporteren langs de zijlijn. Het was pas een dikke week later, 2 dagen voor de start, dat ik eindelijk dacht "Jeroen jongen, misschien dat dat zaakje nog wel in orde komt!". Men mag zichzelf al eens trachten wat wijs te maken in het kader van de goede zaak.
 
En zo stonden we met ons drietjes gisteren morgen aan de start. Ik zou het gesukkel van de jongste weken straal negeren, en op de vlakke gedeelten 3:47 per kilometer proberen tevoorschijn toveren. Jij zou aan 3:55 knallen en Leen zou vriendjes maken met de vlag van 4u. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste kilometers waren heerlijk, wonderbaarlijk nauwelijks last van het scheenbeen en perfect op snelheid. Dries, zou jij overmoed anders kunnen omschrijven? Ik hoopte dat het je ook voor de wind ging.
 
Echter, waar de pijn in het scheenbeen uitbleef, merkte ik wel dat iets anders de kop begon op te steken: de kuiten vertoonden na 10km al enige barsten in het pantser. Een beetje vroeg, naar m'n zin. Een beetje heel vroeg. Dat meldde ik ook aan mijn vader, die ons drieën rond kilometer 16 van een flesje sportdrank voorzag. Net over halfweg begon ik te constateren dat het beste er zowat af was. Net ik, die altijd tegen anderen beweer dat je halfweg moet doorkomen alsof er geen vuiltje aan de lucht is. De spierpijn begon niet enkel in de kuiten de kop op te steken, ook de dijbenen moesten eraan geloven. De peptalk die Babs op de flesjes sportdrank die ze ons aanreikte had geschreven, bracht maar even soelaas. Daarna was het back to reality.
 
Aan het tweede keerpunt aan de Maas, tussen kilometer 25 en 26, wist ik dat ik een goede marathon op de buik kon schrijven. Het was evenwel ook aan dit keerpunt dat we mekaar voor het eerst sinds de start terug zagen. Verdomme Dries, ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik je daar zo kort had verwacht! Je was bezig aan een fantastisch staaltje lopen! Vermoedelijk ben je rond kilometer 33 bij me komen aansluiten. Ik meldde je dat mijn beentjes volledig naar de kloten waren, je antwoordde dat het bij jou van hetzelfde laken een broek was.
 
En zo zetten we onze tocht samen verder, draaiden het centrum van Namen in voor de laatste 7 km. Aan de Samber liepen we bijna verkeerd, daar waar een jongedame haar job als seingever toch wat licht opvatte. Ze lag immers neergestreken lekker in het zonnetje te dutten met het seinbordje op de borst. Bruusk in de remmen en 180 graden draaien! Pijnlijk! We bedankten haar vriendelijk: jij mikte een stevige straal sportdrank naar haar lichaam, ikzelf slingerde wat scheldwoorden naar haar hoofd.
 
En toen Dries, verscheen op de Samber een stoomboot met Sinterklaas en enkele guitige zwarte pieten. De stoom werd sierlijk door de schoorsteen geblazen. Is dat geen mooie omschrijving om gewoon duidelijk te maken dat je me er grat afliep. Even een mentaal dipje waarvan ik me moest herstellen. Ik vermoed dat jij even later je dipje kreeg, Dries, toen je de derde man die ons vergezelde moest laten gaan. Je bleef zo'n 50m voor me uitlopen. Voor beiden werd het een calvarietocht door het centrum van Namen. Heb jij trouwens veel volk gezien om de lopers aan te moedigen? Ik niet Dries, volgens mij was er een feestje bezig op de Citadel. BBQ en gratis drank incluis. Het was met andere woorden doffe ellende, daar in die Naamse steegjes. Op en af, draaien en keren, om toch maar aan die 42km te raken. Ik was al even aan het aftellen, jij wellicht ook.
 
Toen opnieuw de brug over de Maas. Onze snelheid bereikte er een absoluut dieptepunt. Van lopen was er niet veel sprake meer Dries, veel pijnlijker (letterlijk en figuurlijk) kon het niet meer worden. En toen Dries, dacht ik aan m'n moeder. In vergelijking met het gevecht dat zij de komende tijd zal moeten leveren, werd onze marathon plots klein bier. Misschien putte ik daaruit de kracht om nog eens een laatste inspanning te leveren. Al zal ik ook niet ontkennen dat ik dacht aan het hoongelach dat me de komende feestjes te beurt zou vallen, mocht ik in jouw zog de finish overschrijden. Hoongelach dat ik overduidelijk verdien, Dries, maar wees geduldig, je tijd komt nog wel.
 
Ik maakte opnieuw de aansluiting en porde je ook aan om er nog eens alles uit te sleuren. Je antwoordde dat het niet meer hoefde, dat je aan het genieten was van die laatste meters. Kan je me dat eens uitleggen hoe je dat doet Dries, dat genieten, met 10 liter melkzuur in elk been. Het lukte me gisteren niet. Na 42,2 kilometer scheidden slechts luttele seconden ons van elkaar. Ik kon eerlijk gezegd geen beter script verzinnen.
 
Dries, gisteren verwezenlijkte je wat je reeds lang verdient: een prachtige eerste marathon achter je naam!
 
Een welgemeende chapeau van je loopmakkertje,
Jeroen
 
PS: Leen maakte geen dikke vriendjes met de vlag van 4u. Haar Frans is niet al te best. DNF na 33km op de teller.

De uitslag:
http://www.chronorace.be/Classements/Classement.aspx?eventId=1188490465376759&mode=large&IdClassement=19242
​