Halve triatlon Leuven 2018

Je kan blijven doen alsof je 30 bent, maar er komt onvermijdelijk een moment dat de organisatie het M40-label achter je naam plakt. Die bedenkelijke eer viel me zondag jongstleden te beurt, ter gelegenheid van de halve triatlon te Leuven. Ik trad er reeds voor de vierde keer aan, voor mijn wederhelft was het haar eerste deelname. De wedstrijd wordt er traditioneel vanop het strandje aan de plas van Rotselaar in gang geschoten, waardoor Leen en ik nog wat tijd hadden om rustig bij te praten. Even dacht ik eraan om de aanwezige spanning even naar de achtergrond te bannen, door het betere muilwerk in te zetten, maar ik zag dat niet zo zitten met 250 pottenkijkers om me heen. Ik ben en blijf een verlegen jongen, moet je weten. 

Onmiddellijk na het startsein en het spurtje richting water werd me duidelijk wat ik gedurende de laatste 8 maanden niet gemist had: de zwemstart. Maar al bij al viel dat zwemmen na enkele honderden meters alweer in de plooi, en minder dan een half uurtje later stond ik terug op het droge.
 
Tijd om op mijn splinternieuwe Canyon Speedmax te springen! Voor de niet-kenners: het gaat hier over een 3-trapsraket, maar dan eentje zonder 3 trappen en zonder vleugels, doch met 2 wielen en een setje pedalen. En het niet onbelangrijke voordeel dat je er geen lanceerbasis voor nodig hebt om het speelgoed af te schieten. Gewoon eens goed doorduwen en het spel is vertrokken! De astronaut zelve had in den beginne echter wat last om de raket bij te houden, want mijn boertjes lieten een verdachte maagzuur-nasmaak achter in de mond. De brandstoftank misschien toch wat overvuld? De eerste kilometers werd ik ook ingehaald en achtergelaten door een 10-tal concullega's, en ik was al lang blij dat deze niet 'Jeroen, die kan nie meer mee, olé olé!' in koor inzetten. Blijkbaar was het m'n lichaam nog niet geheel duidelijk dat het die dag alweer eens stevig aan de bak moest. Mocht!
 
Maar (bijna) 40-jarige triatleten blijken meestal diesels te zijn, en dat is met mij niet anders. Na goed 10km fietsen en bij het binnen rijden van Leuven centrum, kwam de machine beter op gang en mochten al enkele van die concullega's blij zijn dat ze het zingen achterwege gelaten hadden. Even ging het nummer "I'm a train, I'm a train, I'm a tsjoeke train" door m'n hoofd, maar dan wel eentje waarvan je bij het oprijden van de Leuvense puisten denkt dat er iemand ongemerkt 57 goederenwagons heeft aangekoppeld. Pittig omloopje! Naar het einde van het fietsen toe moest ik toch vast stellen dat er geen topdagje in de maak was. De maag een beetje ongemakkelijk, gekoppeld aan steken aan de rechterkant van het middenrif en hieraan gekoppeld te weinig drankinname.
 
"Hoe is 't?", peilde mijn vader even toen ik de fiets inruilde voor een paar loopschoenen. Op mijn "Al efkes last van steken!", antwoordde hij "Dat gaat wel over!". Mijn "Ja, hoogst waarschijnlijk over anderhalf uur." mocht als cynisch geïnterpreteerd worden. De eerste van 3 looprondjes werd dan ook noodgedwongen afgewerkt met de handrem licht aangetrokken. Maar dan kreeg de ouwe van de ouwe toch deels gelijk, want de pijn verzachtte en ik kon het tempo een tikkeltje opdrijven en zo de rest van de triatlon toch nog naar behoren afwerken.
 
Vooraf had ik, omwille van het behoorlijk sterke deelnemersveld, op niet meer gehoopt dan een plaatsje binnen de eerste 20, maar gezien de omstandigheden mocht ik niet ontevreden zijn met een 25e stek. En Leen? Ja, die opende meteen haar triatlonseizoen met een top-10 plaats bij de vrouwen!
 
En zo was ik alweer het kneusje van de familie.
 
Sportieve groeten,
Jeroen
 
Uitslag:
http://results.myvtdl.be/print?type=scratch&event=1073