Halve marathon Hamme 2019

Als voorbereiding op de marathon van Namen op 12 mei, gaven Leen en ik present in de halve marathon van Hamme op 10 maart. Vorig jaar kwamen we hier ook beiden aan de start. Een kleinschalige gemoedelijke organisatie, vlakbij de deur, mooi parcours en heel goedkoop: wat wil je nog meer? Daarenboven ging ik hier vorig jaar met de overwinning aan de haal en had ik uiteraard mijn titel te verdedigen... En dit ondanks dat het KMI vanaf de middag hevige rukwinden tot 100km/u voorspelde.

​Om 12u streken we in Hamme neer, 1 uur voor de start. Tenzij je traditioneel jouw zondag in een schuilkelder doorbrengt, kon je samen met ons vaststellen dat er wel wat wind zat. Toen ik 20 minuten voor de start effectief naar buiten trok om wat op te warmen, bleek die wind nog aangesterkt te zijn. Zelfs in die mate dat er enkele bomen in het nabij gelegen bosje het moesten bekopen. Eén ervan kwam zelfs op een wagen terecht. De organisatie nam het woord 'afgelasten' in de mond, maar dit kon op weinig bijval rekenen van de lopers. Tevens omdat er ook reeds tientallen lopers actief waren in de wedstrijden over de langere afstanden.
 
Zodoende viel omstreeks 13u toch het startschot, onder de vorm van een fluitsignaaltje. De wapenwetgeving eist zijn tol. Ik schat dat we met zo'n 80 waren, en uw schrijver van dienst draaide het gashendeltje meteen open. Slechts één enkel iemand kon vanuit de achtergrond de aansluiting maken en bleef hardnekkig aanklampen. Een 64-jarige sportieveling dan nog wel. Op een mountainbike. 't Was begot m'n eigen vader!
 
Het werd dus een wedstrijdje tegen mezelf. En tegen de wind, die in een eerste fase wel volop in de rug blies. Eens het parcours een kwart slag draaide, merkte je pas hoe hard de wind tekeer ging. Bij momenten moest je opletten of je werd simpelweg van de dijk geblazen. In januari deed ik mezelf een hartslagmeter cadeau. De naald bevond zich voortdurend tussen de 170 en 175 slagen per minuut, een teken dat het niet sneller moest/kon. De voorsprong op de eerste achtervolger steeg gestaag, in die mate dat mijn vader me tegen halfweg koers een geruststellende 500m toedichtte. Zege zeker, want ondanks dat het hard ging, wist ik dat ik het tempo zeker en vast zou kunnen houden tot het einde van de wedstrijd.
 
Het einde van de wedstrijd viel evenwel sneller dan verwacht. Rond kilometerpaal 12 maakte iemand van de organisatie me diets dat de wedstrijd omwille van de stormwind geneutraliseerd werd (achteraf bleek dit op bevel van de politie). Toch veranderde dit voor mezelf weinig of niks aan de situatie, ik moest immers over dezelfde weg terug naar de finishlijn. En ook omdat ik er in Onslow outfit bij stond. Ondanks dat Leen me weleens een hete bok durft te noemen, was het toch net dat tikkeltje te fris om in die kledij over te gaan op jog-tempo. Met andere woorden: vol blijven gaan tot het einde leek me de meest logische optie.
 
Op de terugweg bleek het neutraliseren een correcte beslissing te zijn. Her en der hoorde ik in aangrenzende bossen bomen knappen, eentje zag ik zelfs met eigen ogen tegen de vlakte gaan. En op ongeveer 2 kilometer voor het einde lagen er 2 knoerten van bomen dwars over het dijkpad, op een plek waar iedere deelnemer ook reeds gepasseerd was even na de start. Het begon tot me door te dringen dat we hier toch wel aan een mogelijk drama ontsnapt waren. Een beetje uitbollen richting finish, waar ik wat later tot mijn grote geruststelling Leen (en bij uitbreiding ook alle andere deelnemers) in levende lijve binnen zag druppelen.
 
En wat hebben we geleerd:
- De conditie is dik in orde, veel vertrouwen getankt richting Namen
- Hard werken loont
- Frank Deboosere heeft altijd gelijk
 
Sportieve groeten,
Jeroen

De twee knoerten (ik heb het over de bomen).