Halve marathon Hamme 2018

Het kwik stijgt amper boven nul en er zit een ijzige noordoosten wind. Ik besluit dan ook om voor de start enkele malen naar binnen te gaan om te plassen. Dit om te vermijden dat m’n pik eraf vriest. First things first! Vandaag staat de halve marathon op het programma, onderdeel van de ‘Endurance Day’ aan de Scheldedijken van Hamme. De 42km, 50km en 100km laat ik aan de anderen over en beperk me tot de kleinste afstand: 21,1km.

​Leen en makker Hjalmar staan ook aan de start. Hjalmars ware, Karoline, moet helaas verstek geven omwille van knieperikelen. Ze komt echter wel supporteren voor ons drieën, samen met dochter Annelyn en zoon Aaron. Evenals mijn pa, die de kou trotseert en me op de fiets zal vergezellen. Top!

De organisatie is kleinschalig en dat heeft zijn voor- en nadelen. Slechts een 60-tal lopers aan de start, dus de kans om snel alleen te vallen is behoorlijk groot. En met de strakke wind, is dat toch een belangrijk gegeven. Voordeel is dan wel dat de start aan de voordeur van een tearoom gelegen is, en je tot vlak voor het startsein gegeven wordt, lekker warm kan blijven. En eventueel nog een wafel met slagroom soldaat kan maken.

Ondanks de kou verkies ik korte broek en korte mouwen boven het dragen van m’n skipak. Dat loopt wat makkelijker. Ik hoop dat ik er geen spijt van krijg.

Al binnen de eerste kilometer bevind ik mij in laatste stelling van een driekoppig groepje. M’n vrees om snel alleen te vallen is dus terecht. Het gaat hard. Harder dan de 3’40 per kilometer die ik voorop gesteld had om in de buurt van mijn PR (1:16:18) te komen, en dit ondanks de ongunstige omstandigheden. 3’29 geeft de Garmin weer na 1 kilometer. Er gaat een rood lampje branden in de bovenkamer, wat ik uiteraard even veel aandacht geef als Trump aan de milieu akkoorden van Parijs. Luttele ogenblikken later moet de tweede in ons groepje de rol lossen en er ontstaat een klein gaatje. Ik twijfel even, maar besluit toch het kloofje te dichten. De eerste kilometers zijn immers pal tegen de wind in, en elke kilometer in het zog is meegenomen!

‘Hert goan’ lees ik rondom de afbeelding van een hert op de rug van mijn gangmaker. Makkelijker gelezen dan gedaan, maar ik beloof die gozer mijn best te doen. Al hoop ik wel dat hij na de snelle start het gas wat mindert. Maar dat doet hij niet! De eerste 4 kilometer wordt afgewerkt aan hetzelfde stabiele tempo. Gelukkig slingert het parcours langsheen de Scheldedijken even in de andere richting en staat de wind hier wat gunstiger. Even op adem komen, al is dat wel héél relatief. De kerel moet duidelijk horen dat ik op het maximum van mijn kunnen aan het lopen ben en hoopt wellicht dat ik niet in zijn nek begin te kotsen, maar peilt toch even naar mijn tijdsdoel. Ik geef ‘m, allesbehalve vlotjes maar evenwel zonder te kotsen, mijn besttijd mee en laat weten dat het eigenlijk wel wat te snel gaat en dat overnemen er helaas niet bij zit. Hij antwoordt vlotjes dat hij voor 1u15 gaat, al maakt een snelle rekensom duidelijk dat we aan dit tempo hier gaan afklokken in een dikke 1u13.

De eerste 10 kilometer zijn erdoor in 35’35’’, zowaar maar even boven mijn besttijd op de 10km zelve! Mijn pa is intussen achter ons lustig aan het keuvelen met de vriendin van mijn haas, die ook per fiets volgt. Leuk, zo’n half marathonnetje!

Ik vraag me niet af of ik zal lossen. Ik vraag me af wannéér ik zal lossen. Die vraag wordt beantwoord na 12km, wanneer we terug de dijk op moeten lopen. Een hellinkje van twee keer niks, maar wel voldoende voor me om de rol te lossen. Het gaatje groeit tot een 20-tal meter, waarna ik besluit om nog eens een laatste keer in mijn reserves te tasten. Terwijl ik dit doe, kruis ik Leen, die mij aanschouwt en wellicht hoopt om ’s avonds niet als weduwe naar huis te keren. Waarom ik dit nog doe op m’n bijna 40? Tja, ik kan er ook geen zinnig antwoord op geven…

Maar ik sluit wel aan! Dat feestje is evenwel van korte duur, want 500m verder hang ik weer aan de rekker en moet ik definitief de rol lossen. Bye bye gangmaker, bedankt voor alles, het ga je goed!

De kloof groeit snel tot 100m. Tijd om wat te drinken en ik vraag mijn vader het flesje sportdrank dat hij voor me meezeult aan te reiken. De inspanning weegt echter danig door dat ik me zo ongeveer kreupel verslik in de 2 teugen die ik naar binnen mik. Mijn vader test me even, en komt me met de fiets uit wind zetten. Maar ik val nog liever dood dan het zaakje hier te besodemieteren , en vraag dan ook vriendelijk om achter me post te vatten. Er vallen niet veel woorden. Geen eigenlijk. We begrijpen elkaar.

De 100m groeit echter niet meer, en ik vind langzaam maar zeker terug een tempo dat ik denk aan te kunnen houden. Mijn vader verklaart achteraf dat hij dacht dat ik elk moment kon instorten, maar ik weet dat ik genoeg kilometers op de teller staan heb om dat niet te doen! Langzaam maar zeker kom ik terug dichterbij, en op een dikke twee kilometer van de eindstreep sluit ik terug aan. Ik hoor de vriendin aan mijn pa zeggen dat mijn bondgenoot last heeft van steken. Dat dit me vleugels geeft, is de waarheid een beetje geweld aandoen, maar er zijn slechtere zaken om te vernemen. Ondanks dat ik eigenlijk piepedood zit (piepen mag letterlijk genomen worden), besluit ik toch om even later de kop te nemen en de snelheid wat op te drijven.

Hij hangt zijn wagonnetje aan, maar niet voor heel lang. Bij het ingaan van de laatste 1.000m vraag ik even aan m’n pa hoe ver ik los zit. ‘100m’ luidt het kort maar krachtig. Wie me op dat moment zag, zal wellicht gedacht hebben dat ik rechtstreeks richting beademingstoestel aan het lopen was.

Maar mentaal bevond ik me in de zevende hemel.

Sportieve groeten,
Jeroen
​

uitslag_halve_marathon_hamme_2018-03-18.pdf
File Size:	238 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---