Challenge Almere 2018

September 2017. De kogel is door de kerk: Leen en ik schrijven ons in voor onze allereerste volledige triatlon: de Challenge Almere op 8 september 2018. Leen neemt een coach onder de arm, ikzelf probeer het traject richting Almere op eigen houtje af te haspelen. Tot en met onze 14-daagse gezinsvakantie begin juli programmeer ik, in vergelijking met voorgaande jaren, geen specifieke trainingen in. Daarna volgen nog 8 weken die wel hoofdzakelijk in functie van Almere staan (zie bijlage). Het is onze eerste triatlon over de volledige afstand, maar ik hou er rekening mee dat het mogelijks ook bij die ene zal blijven. Gezien dit gegeven, is 'uit doen' op zich niet mijn enige doel, ik wil meteen voor een scherpe eindtijd gaan. 3,8km zwemmen, 180km fietsen en tot slot nog 42,2km lopen: het blijven belachelijk grote afstanden. Maar ik hou de dingen graag eenvoudig, en denk dat er voor mezelf maar één goede weg richting succes leidt: belachelijk hard trainen.

Ik puzzel mijn volledig zomerschema dan ook in mekaar op basis van volgende strategie: zo veel mogelijk trainen, tot zover het me fysisch doenbaar lijkt en ik het kan combineren met mijn voltijdse job.  En uiteraard zonder Leen en Farah compleet te verwaarlozen. Uiteraard liggen er enkele accenten op de duurtrainingen. Waaronder 4 zeer lange fietstrainingen (duurtijd: +/-geschatte fietstijd op de wedstrijddag), onmiddellijk gevolgd door 15km lopen aan het tempo dat ik zou willen lopen in Almere. Trainen gebeurt al jaren zonder hartslag- en vermogensmeters, ik ga ervan uit dat mijn ervaring intussen voldoende groot geworden is om me ook doorheen dit zware schema te loodsen. De planning opmaken is het eenvoudigste deel, de planning uitvoeren ligt soms al wat moeilijker. Ik merk dat ik fysisch de grenzen aftast, en ook mentaal hang ik wel eens in de touwen. Sporadisch vraag ik me af waar ik eigenlijk mee bezig ben.
 
Ze zeggen wel eens dat achter elke sportman een sterke vrouw staat. Maar in mijn geval is dit de waarheid geweld aandoen. Gezien Leen me van haast alle huishoudelijke taken ontlast, de karrenvracht extra wasmachine ladingen er zonder veel morrelen bij neemt en daarbovenop zichzelf nog eens prepareert om de volledige triatlon tot een goed einde te brengen, kan ik enkel zeggen: achter deze sportman staat een fenomenaal sterke vrouw. Leen, je bent een topwijf!
 
Gedurende de 3e week voorafgaand aan de wedstrijd krijg ik het zwaar te verduren. Als ik dit schrijf, krijg ik nog bijna de tranen in m'n ogen. Ik voel dat de limiet bereikt is en kijk uit naar de afbouw van de trainingen. Als klap op de vuurpijl, smak ik in de laatste kilometers van mijn allerlaatste van de 4 vermelde fiets/looptrainingen nog vol tegen het wegdek, nadat ik de zijflank van een wagen schamp die een onverwacht manoeuvre uitvoert. Mijn onderrug incasseert de volledige klap en ik lig enkele minuten languit op het asfalt, te bekomen van de pijn. Een half uur nadien kan ik echter toch de loopschoenen aanbinden om de geplande training af te werken. Zot zijn doet geen zeer, maar deze keer wel. De rug speelt op, maar het is doenbaar. Zwemmen en fietsen blijken later geen probleem te vormen. Alle resterende looptrainingen kunnen echter niet pijnvrij afgewerkt worden. Mijn grootste vrees in de aanloop naar 8 september is dan ook: gaat de rug het houden?
 
Reeds vanaf dat de afbouw van de trainingen begint, merk ik met rasse schreden beterschap. De vermoeidheid ebt weg, de snelheidstrainingen verlopen prima, ik zie het helemaal zitten! Voedingsplannen worden opgesteld/bijgesteld in functie van het voorspelde weer. Ik schat dat ik tijdens de wedstrijd er ongeveer 8.000kcal zal doorkletsen. Dit komt overeen met ongeveer 20 boules de Berlin. Maar je zal het altijd zien: ik heb een logistiek probleem, mijn opbergvakje van m'n tijdritmachine is te klein! Vooraf koolhydraten stapelen is dus de boodschap en vanaf woensdag begin ik pasta te schransen dat het niet mooi meer is. En bietensap drinken. Vrijdagavond nog een laatste effort tijdens de door de organisatie op stapel gezette pasta party, en de voorraadtank zit tot de nok gevuld.
 
Raceday!
 
Ons hotel voorziet speciaal voor de triatleten om 5u15 ontbijt. De start van de wedstrijd is echter 7u35, en traditioneel eet ik 3u voor de wedstrijd mijn laatste vaste maaltijd. Geen risico’s: om 4u30 gaat de wekker dus af, en 5 minuten later zitten Leen en ik boterhammen te smeren op het dressoir van onze hotelkamer. De kwestie is nu om nog een degelijke hoeveelheid naar binnen te duwen, zonder dat je er ongemakkelijk van wordt. Geen probleem, eten is mijn tweede hobby!
 
Iets na 6u landen we aan de plaats waar het allemaal dient te gebeuren. Fietsbandjes worden op spanning gebracht, de sport bars worden in het opbergvakje van de tijdritfiets gestoken en ik schooi bij de organisatie nog snel een badmuts die ontbrak in mijn race pakket. Even stretchen en mekaar in het wetsuit helpen. Op weg naar de start zien we dat de bedrijvigheid al volop op gang is gekomen. Een helikopter cirkelt in de lucht, de speakers brullen in hun microfoon en opzwepende muziek knalt uit de boxen. De adrenaline stijgt. De mannelijke profs worden stuk voor stuk afgeroepen en duiken het Weerwater in, leggen zich klaar voor de start. Een vuurpijl wordt afgeschoten en vormt het sein voor de start van de wedstrijd. Kort erna volgen de vrouwelijke profs. Dan is het onze beurt!
 
Met ongeveer 500 zijn we. Ik ga centraal vooraan in het water liggen en merk dat het vrij kalm blijft in mijn buurt. Ik ben helemaal relaxed. Vlug overloop ik enkele zaken. Heb ik voldoende getraind? Heb ik voldoende gerust? Heb ik voldoende gegeten? Verdien ik een mooi resultaat? Heb ik geen sex gehad voor de westrijd? Ik kan niet alle check-boxjes afvinken, maar de belangrijkste wel! It's my time to shine, baby!
 
Dat shinen is echter van korte duur, want nadat ik een 100m ongestoord kon zwemmen, merk ik aan den lijve waarom er vooral links en rechts atleten geconcentreerd lagen. We moeten immers met z'n allen tussen een eerste boei en een gebouw zwemmen en ik krijg hier de perfecte beleving van 'gesandwicht worden'. Ik incasseer een trap vol in het gezicht, er loopt wat water in mijn zwembrilletje en bij elke slag die ik maak heb ik de indruk dat ik met 37 man in contact kom. Daarenboven mis ik achtereenvolgens enkele goede adembeurten. Het was blijkbaar al veel te lang geleden, maar nu is het toch nog eens zo ver: paniek!!! Ik moet hier zo snel mogelijk uit zien te komen en baan me een weg naar de buitenkant van de meute. Pfff, net vertrokken en al het gevoel dat mijn wedstrijd naar de kloten aan het gaan is!
 
Gelukkig gaat het er aan de zijkant wat rustiger aan toe en kom ik terug op m'n positieven. Aan de eerste boei waarrond we moeten keren, is het nog altijd wat drukjes, maar nadien betert het wel. Tegen halfweg de eerste van twee af te leggen zwemronden kom ik zelfs volledig vrij te liggen en kan ik ongestoord zwemmen. Enkel een mede-atleet kietelt me gedurende de rest van het zwemnummer aan de voeten, om me er attent op te maken dat ik niet te veel moet treuzelen. Na 1u02 kan ik me op gang trekken richting wisseltent, fel aangespoord door m'n vurig supporterende vader.
 
Vooraf had ik zelf een inschatting gemaakt van mijn eindtijd. Tussen 9u en 9u30 leek me (zonder tegenslag) realistisch, al moest ik wel toegeven dat de kans op 9u wel heel klein was. Maar ik wou er wel voor gaan en had volgende verdeling in gedachten: 1u zwemmen, 5 minuten wisselen, 4u50 fietsen, 5 minuten wisselen en dan nog een marathon van 3u uit de benen proberen schudden. Van al die inschattingen leek me de marathon de minst realistische, maar die ligt aan het eind, dus hier kan ik mijn wedstrijd niet al te veel meer mee hypothekeren. Het gevoel van de dag zou wel uitwijzen waar ik zou stranden.
 
Ik kom dus al niet volgens planning uit het water, maar maak me er niet te druk om. De dag is nog lang. De wisselzone bevindt zich, in tegenstelling tot de triatlons die ik tot dan deed, apart van de fietsenstalling. In een tent. Al onze wisselkledij moest vooraf opgeborgen worden in 2 zakken: eentje voor het fietsen en eentje voor het lopen. Onze uitgespeelde kledij moet nadien terug opgeborgen worden in diezelfde zakken. Wat een gedoe, niet meteen mijn sterkste kant. Ik twijfel lang of ik een extra koerstruitje aanspeel want het is met slechts 13°C toch wel koud, maar neem het zekere voor het onzekere en rits het om.
 
Na 1u06 kan ik de fiets opspringen. Er is een aanloop van ongeveer 5km naar de fietsronde van 85km die 2x dient afgewerkt te worden. Eenmaal op het parcours wordt het duidelijk dat ik de juiste keuze gemaakt heb betreffende het extra truitje: er staat enorm veel wind en het voelt zeer fris aan. De organisatie had daags voordien dan ook tijdens de briefing gemeld dat Almere een synoniem is voor wind. De wind heeft vrijwel overal vrij spel: ofwel fietsen we op de dijk, ofwel doorheen de kale polders. Het eerste deel op de dijk is voornamelijk meewind. Om het fietsnummer (uiteraard niet-stayer) af te haspelen in 4u50 moet ik een gemiddelde nastreven van 37km/u. Halfweg de eerste fietsronde lees ik 38,6km/u af op de teller, maar door al die meewind heeft dit geen enkele betekenis. Ik moet op m'n gevoel afgaan en probeer een intensiteit te vinden waarvan ik denk dit 5u te kunnen volhouden zonder in het rood te gaan en  voldoende krachten over te houden voor de marathon. De terugweg biedt wat er van verwacht kon worden: massa's tegenwind. De gemiddelde snelheid slinkt zienderogen en na 90km rest er nog slechts 36,6km/u op de teller.
 
Eenmaal de wind opnieuw vol in het gat zit, schiet de snelheid met een ruk de hoogte in. Het gaat hier vlotjes richting 45 a 46 km/u, quasi 5km/u sneller dan vorige ronde. De wind heeft duidelijk aan kracht gewonnen! Wanneer ik de dijk opnieuw inruil voor de polders, besef ik meteen dat ik nooit de vooropgestelde 37km/u kan halen: er rest nog 50km waarbij de wind ruim 40km ervan in het nadeel zal blazen. Op sommige ogenblikken haal ik geen 30km/u meer, maar weersta wel aan de verleiding om in het rood te gaan en aarzel niet om enkele tandjes kleiner te schakelen. Ik slaak een zucht van opluchting als ik de laatste 5km aanvat richting Almere centrum, waar de wind niet meer in het nadeel blaast. De benen voelen nog goed aan, en ik ben onderweg niet vergeten om voldoende te eten en te drinken. Ik parkeer mijn fietsje en wissel de koersschoenen in voor loopschoenen.
 
Na 6u06 vat ik de marathon aan. Mijn voeten doen dan behoorlijk pijn van het lange stampen op de fiets, en ook de onderrug laat zoals verwacht van zich horen. Maar de benen voelen nog zeer soepel aan en ik weet uit de voorbereidende trainingen dat het wel een kilometer of 2 zal duren vooraleer ik echt in m'n ritme geraak. Mijn GPS-uurwerk weigert dienst, I don't give a shit! Er bevinden zich nog massaal veel na ons gestarte triatleten van de halve afstand op het loopparcours, dus moet er regelmatig zigzagwerk ingebouwd worden. Ik treuzel niet bij de bevoorradingen, maar neem toch voldoende tijd om de nodige drank naar binnen te spelen. Uit m'n trainingen leerde ik dat ik +/-1,2l/u verlies bij het lopen, dus dat betekent 3,6l op de marathon. Niet alles moet uiteraard aangevuld worden, maar wel veel!
 
Mijn GPS-uurwerk weigert wel dienst, maar ik kan er nog steeds het uur op aflezen. Na exact 30 minuten zit mijn eerste ronde van 6 ronden erop. 6 keer 30 minuten schijnt 3 uur op te leveren, ik zit op koers! Het ritme is intussen ook gevonden en de pijn in de voeten én in de rug is tot mijn grote blijdschap afgenomen. Ik word slechts door één iemand gepasseerd, maar dat is een prof en heel veel sneller loopt hij niet. Later in de marathon zal ik zelf nog 3 profs passeren (die weliswaar nog voor me in wedstrijd blijven liggen wegens een ronde voorsprong), wat me telkens een boost geeft. De tweede ronde wordt tevens afgeklokt in 30 minuten.
 
Ik verwacht verval, maar die komt er niet. De sfeer langsheen het parcours is top! Regelmatig krijg ik complimenten over de vlotte tred die ik kan onderhouden. Derde ronde in 29 minuten! Supporters Joeri (zelf finisher in de halve), Sandra, Adam staan nabij de aankomst en moedigen me aan. Enkele honderden meters verder staan m'n pa, schoonouders en dochter Farah om me op hun beurt een hart onder de riem te steken. De kilometers vliegen voorbij. De 3e ronde gaat erdoor in 29 minuten. Ik zit over halfweg en kan langzaam beginnen aftellen. Ronde 4: 29 minuten. Nog steeds zijn m'n benen top. Ik blijf aandacht schenken aan drinken en duw elke ronde een gelletje uit m'n gelgordel naar binnen.
 
Iets over halfweg passeer ik Leen, die ook aan haar afsluitende marathon gestart is. Ik vraag hoe het gaat, en merk dat haar moraal nog op en top is. Dat doet deugd, want tijdens het fietsen vreesde ik dat de wind haar veel parten zou spelen. Maar kanjers krijg je niet makkelijk klein!
 
Ik ga de allerlaatste ronde in. In de 3 marathons die ik ooit liep, bleken die laatste kilometers een ware marteling te zijn. Maar vandaag niet! Ik voel gewoon, vandaag kan ik niet meer kapot gaan! Mijn benen zijn tegen alle verwachtingen in nog top. Geen greintje pijn. Ik passeer m'n vrienden en familie en ondanks de 7 kilometer die nog resten maak ik een gebalde vuist: dit kan onmogelijk nog fout lopen! Ik blijf het tempo onderhouden en de laatste 2 kilometers kan ik  mijn glimlach niet meer onderdrukken. Hier heb ik hard voor gewerkt. Hier kom ik de vruchten plukken. Ik word emotioneel en loop de rode loper op. Klop me op de borst, schreeuw het uit, vingers in de lucht, ongeacht waar ik eindig in de rangschikking: dit voelt aan als een overwinning.
 
Voor heel even werd ik m'n eigen held.
 
Jeroen

challenge_almere_2018_result_long_distance_individual_overall.pdf
File Size:	233 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---

challenge_almere_2018_result_long_distance_individual_by_category.pdf
File Size:	241 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---

de_weg_naar_almere.pdf
File Size:	127 kb
File Type:	pdf

Bestand downloaden

---