|
Door Steven Ik had er lang over getwijfeld, ellenlange discussies over gehad met 'cleane' Jeroen, maar we besloten uiteindelijk in het kader van 'Het doel heiligt de middelen' er toch voor te gaan: het gebruik van ongeoorloofde preparaten. En dus mikte ik daags voor het Belgisch kampioenschap halve triatlon te Eupen een testosteronspuit in de linker teelbal van onze poulain. Je gilde het uit van de pijn, Jeroen. Liep 5x rond te tafel met je handen rondom je Glockenspiel, waarna je met je voorhoofd een gat in de Gyproc wand beukte. En ik moet toegeven, ik voelde me een beetje schuldig. Niet in het minst omdat ik toen reeds wist wat jij niet wist: het handelde hier over een regelrechte placebo.* Maar uit je reactie "Morgen maak ik ze allemaal kapot!", bleek dat we de juiste keuze gemaakt hadden. Om 10u starten in Eupen, betekende om 5u uit de veren en om 5u45 afspraak bij Jeroen thuis, waar Antoine ons beiden kwam oppikken. Iets na 8u landden we aan de Vesderstuwdam te Eupen, centrum van het BK triatlon long distance (want bij gebrek aan organisatie van een volledige triatlon in België, neemt men hier de halve dan maar als BK 'long distance'). De watertemperatuur in het stuwmeer bedroeg ruim 24°C. Warm! Normaal gezien wetsuit verboden, maar de referees beslisten dat er toch met wetsuit gezwommen mocht worden. Dik tegen de zin van Jeroen, die bij dergelijke temperatuur tijdens het zwemmen ligt te bakken in z'n eigen pak. Maar zonder wetsuit ben je al snel 1 a 2 minuten trager (minder drijfvermogen), dus vrijwel iedereen koos voor wetsuit, Jeroen incluis. Jeroen ontblootte z'n bast en smeerde een laagje zonnecreme over zich heen, de zon zou wat later op de dag immers vrij spel krijgen. Ik constateerde dat je je laatste vakantie wellicht spendeerde in een ‘All Out’ hotel in Somalië, want jouw lichaam bleek gereduceerd tot de essentie van een man: een lul met wat spierweefsel eromheen. 'Scherp', placht men dit in de volksmond te omschrijven. De ruim 300 atleten werden te water gelaten en het startschot weergalmde tegen de stuwdam. Je had blijkbaar niet de kant van de snelle jongens gekozen, zo bleek, want je moest je tempo in het begin wat drukken. Je zwemnummer was dan ook niet top, maar zeker ook niet onaardig. Ik telde je als 52e terug op het vasteland. Je liep de stuwdam op, waar je carbonnen ros op jou stond te wachten. Een referee begon er in het Frans van zijn oren te maken over het één of het ander, want voor jou was het uiteraard allemaal Chinees! Ons taalgenie! Na gebruik van gebarentaal en verlies van kostbare tijd, bleek je heel je huishouden in de blauwe opbergbak te moeten deponeren, alvorens te vertrekken. Een regel die afwijkt van de Vlaamse triatlonfederatie! Ik kreeg het danig op m'n heupen en schreeuwde naar de referee 'Peut-être il peut encore tout emballer dans une boîte cadeau!!!??? Connard!!!'. Al een chance dat er een groot hek tussen ons beiden stond, want anders had die scheids 'pourrait trouver ses dents quelque part dans le coin!!! Putain!!!'. In de bossen van Eupen vond je een parcours op jouw maat. 4 rondjes, samen goed voor 76km en +/- 1.000 hoogtemeters. Geen supersteile klimmetjes, maar wel regelmatig naar het binnenblad schakelen en op souplesse naar boven peddelen. Ronde na ronde maakte je plaatsjes goed. Niemand die in je zog bleef plakken. En zo kon je in 29e positie aan het lopen beginnen, en was je zowaar opgerukt naar de eerste Belg in de M40+ categorie! Intussen was het broeierig warm geworden, maar gelukkig bood het bladerdek met regelmaat beschutting tegen de zon. Ondanks dat je bezig was om hier een beestachtige prestatie neer te zetten (een Chihuahua is ook een beest!), moest je toch het hoofd buigen voor gepatenteerd hardloper Stijn Veldeman die je op het einde van de eerste loopronde te pakken had. Maar ik zag geen paniek in jouw ogen, je bleef je tempo onderhouden en verzwakte niet. Liet nog enkele jonge mannen een poepje ruiken en overschreed na 1u24 huppelen door de bossen de finish als 24e. Even navraag bij de tijdsregistratie leerde dat je 3e werd in de M40-categorie, evenwel als 2e Belg gezien de 2e M40 een Spaanse paella-vreter was. Het zilver was binnen! Dit was evenwel gerekend zonder de officials van de Waalse federatie, want de anticlimax volgde bij het afroepen van de namen voor het podium. Je werd volledig over het hoofd gezien, Jeroen, en moest op mijn schouder komen uithuilen. Belg zijn en je lichaam volledig naar de kloten sporten bleek immers niet genoeg om het zilver binnen te rijven. Ah neen, uiteraard moét je lid zijn van een triatlonclub en moét je over een licentie beschikken. Waarna ik toch besloot om een babbeltje met de official te gaan maken.** Gelukkig was er ook nog een algemeen M40 podium, waar je je naar de derde podiumplaats kon hijsen. Een pleister op de etterende wonde. Maar treur niet te lang Jeroen, de kans dat dit voorval aan je blijft vreten lijkt me kleiner dan de kans dat je morgen opstaat met een Fellaini haardos. Op naar Almere! Gegroet, Steven * Een gewone water-zout-oplossing, Jeroen. Bij ontsteking behandelen met isobetadine en zich enkele weken sexueel onthouden. Leen verzekerde me dat dit zeker geen probleem zou vormen. ** Il est encore en train de trouver ses dents 
1 Comment
Antoine Van Overmeire
22/8/2018 05:57:56 pm
Alhoewel Steven zich nog altijd blijft uiten als een ongelikte beer tegenover jou en de buitenwereld, Jeroen, heeft je persoonlijke trainer het toch maar weer zoetjes voor mekaar gekregen dat zijn manier van aanpakken prachtige resultaten blijft opleveren! Op het podium in Eupen staan, is niet voor iedereen weggelegd. Hopelijk dient die referee geen klacht in, want de reprimande die hij van Steven mocht ontvangen, was er niet naast! Wijselijk heb ik me op dat moment een heel eind uit de buurt gehouden, want ik wil absoluut niet vereenzelvigd worden met die bullebak van een trainer! Leave a Reply. |
|||
