Marathon Eindhoven

Beste Jeroen, mijn lieve man en partner in crime,

Wie schrijft, die blijft, zeggen ze wel eens. Alhoewel ik het meer van het babbelen moet hebben, wil ik je mijn verhaal over de marathon van Eindhoven in dit schrijven niet ontzeggen. Als voorbereiding, Jeroen, gaf je mij een trainingsschema voor gevorderde lopers, met de lieve woorden: "Ik heb dit vorig jaar gevolgd en zie wat ik bereikt heb!". Dat dit schema over een periode van 20 weken loopt en jij enkel de laatste 2 recuperatie weken gevolgd had, zei je er ook fijntjes bij.  Dit schema was de komende weken mijn bijbel geworden. Letterlijk volgde ik alles. ​

En nu is het zo ver, Jeroen, samen staan we om 6 uur in de badkamer. Ik op het toilet en jij voor de spiegel, zoals we het al jaren gewoon zijn. Terwijl jij je haren schoon legt, laat ik weten dat ik doodnerveus ben. Bij jou is er geen greintje nervositeit te bespeuren, wat je ook bevestigd, Jeroen. Met ons tweetjes gaan we het doen vandaag. De rest heeft door pijnlijke omstandigheden afgehaakt. In de auto is het stil, wat staat er mij te wachten, zal de man met de hamer toeslaan? Of zal hij ook afwezig zijn door omstandigheden, ik hoop het, Jeroen.

Eens we ons nummer en onze eigen drank afgezet hebben, is het wachten. Na 4 plasbeurten en ontiegelijk veel zenuwen, is het eindelijk tijd om ons naar de startbox te begeven. Jij geeft me nog snel een kus, Jeroen, en stapt verder naar voor. Ik sta in de box voor 4:00 tot 4:15. Mijn beste vrienden zijn ook present. Ze zijn met 3, die oranje ballonen. 2 ervan staan spijtig genoeg in de voorgaande box, op 10m afstand van mij, de andere staat 1m achter mij.

Na een hondertal meter stappen, bereik ik eindelijk de startlijn. Jeroen, jij hebt dan bijna het 1 km bord bereikt, de 2 oranje ballonnen zijn een 100-tal meter voor mij.  Ik volg de derde en gelukkig, Jeroen, na 1 km lopen we allemaal gezellig samen. Ja, gezellig, er wordt over koetjes en kalfjes gepraat. Ik hoor hoe de Belgische ballon gisternavond nog een wit biertje gedronken heeft en 2 hotdogs heeft binnengespeeld op voorbereiding op deze marathon. Ik voel me een wussy, Jeroen, waarom al dat gedoe met pasta, witte boterhammen met jam en geen alcohol? Ik hou me stil, ik weet niet wat er komt, Jeroen. Je weet wel, dit is mijn eerste marathon. 

Mijn strak plan volg ik op de voet. Na iedere 5 km drinken (mijn eigen flesjes heb ik op 10, 20, 25, 30 en 35km geposteerd) en 2,5km erna een gelletjes. Dus 7 gelletjes in totaal. Omdat dit nogal een redelijk strak plan is, Jeroen, moet ik geconcentreerd blijven. Je weet wel, een man kan geen 2 dingen tegelijkertijd, maar ik eigenlijk ook niet. 

Mijn eerste drankje op 10km had ik wel bijna gemist, Jeroen. Zoals je weet ben ik steeds goed voorbereid en had ik de dag voordien opgezocht hoe de drankenstand opgesteld zou staan. Het plannetje was duidelijk voor mij en voor jou ook Jeroen, wiskundig dat we zijn. 1 lange rij tafels en op de laatste tafel kon ik mijn drank terugvinden. Waarschijnlijk weet je het nog, Jeroen, maar ik had mijn twijfel nog laten uitschijnen aan welke kant deze tafels zouden staan. Ook met jou voorkennis van deze marathon reeds gelopen te hebben, was je mij een antwoord vershuldigd.

Aan de post van 10km is het mij dan duidelijk geworden, dat de opstelling helemaal anders was dan vooropgesteld, eerst de eigen dranken aan de linkerkant en nadien volgde de bevoorrading van de marathon zelf. Ik liep uiteraard rechts op dat moment. Een aantal passen terug en bijna iemand omver gelopen, heb ik toch mijn drank bemachtigd, Jeroen. Gelukkig, plan A werkt nog, plan B is er niet.

Aan de helft van de marathon loop ik nog altijd bij mijn beste vrienden, Jeroen, het gaat nog goed. Ik ben niet alleen, er zijn nog een 50-tal andere lopers die houden van oranje ballonnen. Dit zijn niet altijd dezelfde mensen, sommigen komen van achter ons, maar de meeste van voor ons. Een aantal begin ik wel te herkennen. Kameraadschap is een goed middel om een doel te bereiken. Na 25 km begin ik mijn benen te voelen, Jeroen en hoop ik dat het voor jou bijna gedaan is. Ik denk ook aan Dries. Jaloezie is hier niet op zijn plaats nu, Jeroen. Mijn gedachten dienen als stimulans, want ik loop hier en Dries moet vrede nemen met een volgend doel.

1 van de oranje ballonnen vraagt aan mij hoe het gaat. PIJN, laat ik weten. Mijn beste vriend stelt me gerust en geeft prijs dat dit voor iedereen nu het geval is. Tussen 30 en 35km krijg ik het moeilijk, Jeroen. Ik moet op mijn tanden bijten om mijn beste vrienden niet uit het oog te verliezen. Vele anderen hebben dit wel al gedaan. Ons groepje wordt steeds kleiner en verandert nog steeds van samenstelling. Mijn strak plan kan ik nog altijd volgen, maar mijn laatse drankje smaakt me echt niet meer. Ik forceer me om toch de helft op te drinken. Mijn laatste gelletje op 37,5 km laat ik zitten. Mijn beste vriend, Jeroen loopt nu op enkele 10-tallen meters. 

Ik ben de volgende die moet lossen. Ondertussen passeer ik een heleboel lopers die tegen de magische muur zijn gelopen. Ik kan hem voorlopig nog ontwijken. Hoelang nog, Jeroen. PIJN en nog eens PIJN. Eindelijk terug kom ik in de bewoonde wereld. Nog 2,195km. Ik zie je daar staan, Jeroen, en schreeuw met mijn laatste restjes dat ik vanavond vanonder lig. Je kijkt me vragend aan waardoor ik me ervan bewust van ben dat ook jij alles gegeven hebt en PIJN hebt gevoeld.

De menigte is nu in volle getalen aanwezig en ik hoor langs alle kanten mijn naam roepen met daarop volgend bemoedigende woorden. Zijn mijn supporters dan toch afgezakt? Of zou het ermee te maken hebben dat mijn naam boven mijn nummer staat geschreven? Ik tel af, maar er komt geen einde aan, de ene bocht na de andere en nergens is die finish te bespeuren. Hoe lang kan 2km duren, Jeroen. Volgens mijn rekensom moet dat toch 12min zijn als je nog 10km/u aan het strompelen bent. Als ik dat nu bekijk, is dat inderdaad nog lang, 12 min. Maar dan telt enkel nog de finish en is het hoofd niet capabel te tellen. 

4:01:20 zie ik plots verschijnen in de verte. Daar is de finish en ik heb plots door dat ik ging lopen om onder de 4uur te blijven. PIJN, ging er enkel nog door mijn hoofd, Jeroen. Die 4uur kan me gestolen worden. Neen, ik heb niet meer gesprint. Dat gaat gewoon niet meer, enkel lopen op het tempo dat mijn benen me aangeven. 

Ik ben er.

Mijn benen voelen beton aan, het is nu nog 500m strompelen naar de waterpost en de medaillestand. Jeroen, je staat me aan de zijlijn op te wachten. Van vreugde, ontlading, vermoeidheid en overwinning pink ik een traantje weg. We strompelen gelukkig en pijnvol verder en na een tijdje vraag ik hoe het bij u vergaan is. Zonder specifieke voorbereiding doe je het opnieuw, lieve man, je haalt exact dezelfde tijd. Terwijl ik me omkleed, zoek jij mijn tijd op en stellen we vast dat ik juist onder mijn 4uur ben binnengelopen. Ik heb er altijd aan getwijfeld of ik het ging halen, maar jij, Jeroen, jij niet. Voor jou is een tijd van 2u47 een strijd om te halen, voor mij is 3u59min56s ook een strijd. 

Jeroen, mag ik hierbij stellen dat we een strijdvaardig koppel zijn?


PS: Onze dachter Farah had die dag een zwemwedstrijd, waarbij ze op de 3 disciplines waar ze aantrad zilver heeft behaald. Trots op onze strijdvaardige dochter.